Ο Δημήτρης Σπανός έκανε αυτό που θα έκαναν λίγοι μετά από μια τέτοια «τραγωδία»…

«Ούτε στον χειρότερο εχθρό μου αυτό που έγινε σήμερα…», τα λόγια που ψέλλιζε ο Δημήτρης Σπανός καθήμενος στον πάγκο της Καλαμάτας μετά την «τραγωδία» που έλαβε τόπο στο γήπεδο της Παραλίας. Αποκαμωμένος, απογοητευμένος, με ένα βλέμμα στο κενό. Έβλεπε μια προσπάθεια έξι και πλέον μηνών να πηγαίνει στράφι για μια κακή ανασταλτική λειτουργία στο 2ο λεπτό των καθυστερήσεων.

Το έβλεπε να έρχεται σε εκείνη την αντεπίθεση, όταν στο γήπεδο έγιναν όλα τα αντίθετα από όσα είχε ο ίδιος πει μερικά λεπτά νωρίτερα στους ποδοσφαιριστές του. «Έξι παίκτες μόνιμα πίσω από τη σέντρα», με τους μεσοεπιθετικούς και τον φορ να κρατάνε χαμηλά στο γήπεδο την Κηφισιά. Έβλεπε ότι υπάρχει κενό στον αντίπαλο άξονα με τους Ντίας, Βιγιαφάνιες να είναι επί της ουσίας οι κόφτες. Παρόλα αυτά, κάθετα δεν έπαιξε ποτέ η ομάδα του, δείχνοντας πως δεν υπήρχε το καθαρό μυαλό.

Στη φάση του γκολ, έγιναν όλα λάθος! Ο Μουστακόπουλος που μπήκε να φρεσκάρει τον άξονα βρέθηκε να πατά στην αντίπαλη περιοχή, ο Μορέιρα αντί να κερδίσει χρόνο και κάποιο πλάγιο ή φάουλ ή τέλος πάντων να πετάξει την μπάλα άουτ, πήγε να σεντράρει! Τα στόπερ ανέβηκαν λίγο νωρίτερα και τα δύο σε κόρνερ, οι ποδοσφαιριστές άκουσαν τον κόσμο να ζητάει «ένα γκολ» και έχασαν το μυαλό τους για τα καλά. Αποτέλεσμα αυτού; Η Κηφισιά έκλεψε την μπάλα, έφυγε σε γρήγορη κόντρα και δεν λειτούργησε κανένας… μηχανισμός στην άμυνα των γηπεδούχων. Ο Κατάλντι θέλησε να κάνει ένα φάουλ στον Πόμπο αλλά δεν πρόλαβε, ο Παντελίδης πήρε την μπάλα στη γραμμή του πλάγιου και κανείς δεν βγήκε πάνω του. Γνωρίζοντας μάλιστα πως ο νεαρός επιθετικός μπορεί να απειλήσει μόνο με το δεξί, ο Ουές φρόντισε να του δώσει το σουτ, κλείνοντας του περισσότερο το αριστερό παρά το δεξί.



Ο Σπανός ήταν έτοιμος να μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο, έχοντας τα χέρια στο κεφάλι του αφού δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος λίγα λεπτά αργότερα, το απόλυτο κοντράστ συναισθημάτων υπήρξε… Ο Λέτο πανηγύριζε με υψωμένη γροθιά, βλέποντας τους κόπους του να επιβραβεύονται στην πρώτη του χρονιά ως προπονητής. Ο Σπανός βυθίστηκε στον πάγκο της Μαύρης Θύελλας και στις σκέψεις του.

Είχε την ψυχραιμία, το θάρρος, την τόλμη, να πει όσα θα έλεγαν λιγοστοί προπονητές αν βρίσκονται σε αυτή την τόσο δύσκολη θέση. «Νομίζω πως ήμασταν κατώτεροι των περιστάσεων. Με τα ίδια μας τα χέρια βγάλαμε τα μάτια μας. Εγκληματήσαμε απέναντι στον εαυτό μας και την ίδια την ομάδα. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορείς να πεις κάτι ιδιαίτερο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ζητήσω μια τεράστια συγγνώμη από αυτόν τον κόσμο. Τον στεναχωρήσαμε. Η ευθύνη είναι πάντα του προπονητή και δυστυχώς, η προσπάθεια των έξι μηνών πήγε χαμένη», είπε αρχικά στην κάμερα του ΣΚΑΪ, αρκετά λεπτά μετά το φινάλε του παιχνιδιού.

«Σίγουρα το άγχος έπαιξε ρόλο. Όμως φταίμε εμείς γι’ αυτό. Έπρεπε να απεγκλωβίσουμε τους παίκτες από την πίεση, να τους βοηθήσουμε να δείξουν άλλο πρόσωπο. Δεν το καταφέραμε και αποτύχαμε», συμπλήρωσε ο έμπειρος τεχνικός. Στο πρόσωπό του έβλεπες σχηματισμένη όλη την απογοήτευση της πόλης. Σε ένα παιχνίδι που η ομάδα του ήθελε δύο αποτελέσματα, είδε να έρχεται το τρίτο. Κύριος με «Κ» κεφαλαίο ο Σπανός, δεν έδιωξε από πάνω τις ευθύνες. Σε αντίθετη περίπτωση, ένας οποιοσδήποτε άλλος προπονητής θα μπορούσε να είχε αναφερθεί σε δεκάδες άλλα πράγματα. Να «καρφώσει» παίκτες για την απόδοσή τους, για την κάκιστη συμπεριφορά στο φινάλε, για την… αθέτηση των οδηγιών που τους έδωσε.



Γνωρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά και τα όσα ειπώθηκαν στα αποδυτήρια πριν τον αγώνα, αντιλαμβάνεται κανείς πως θα μπορούσε εύκολα να το κάνει. Επέλεξε συνειδητά να αφήσει έναν από τα «εργαλεία» του, τον Νίλι, στον πάγκο. Διότι έβαλε όλους τους επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές να ξεκινήσουν, ζητώντας από τους παίκτες του να παίξουν με πολύ ψηλά τις γραμμές, να πιέσουν τον αντίπαλο, να κερδίζουν διαρκώς μπάλες και να ψάχνουν το προβάδισμα που θα τους έφερνε με το ενάμιση πόδι στην πρώτη κατηγορία. Έριξε στον «τελικό» τις προσωπικότητες του ρόστερ του, τον Ντιγκινί και τον Μεχία, οι οποίοι έχουν παραστάσεις στα πόδια τους. Πήρε λιγότερα απ’ όσα θα περίμενε. Παρόλα αυτά, έβαλε τον εαυτό του σε περίοπτη θέση στο θέμα των ευθυνών: «Η ευθύνη είναι δική μου και δεν θέλω να τη φορτώσω στους παίκτες», είπε μεταξύ άλλων στη συνέντευξη Τύπου.

Όσοι δεν είδατε τις δηλώσεις, διαβάστε ένα απόσπασμα παρακάτω για να αντιληφθείτε το ποιον του ανθρώπου και του προπονητή. «Δεν ήθελα να έρθω στη συνέντευξη, αλλά σέβομαι τη δουλειά σας. Είμαι πολύ στεναχωρημένος. Ζητώ προσωπικά συγγνώμη από τον κόσμο, τη διοίκηση και όλη την ομάδα. Η ευθύνη είναι δική μου και δεν θέλω να τη φορτώσω στους παίκτες. Το σημερινό ήταν αποτυχία», τόνισε και ήταν ξεκάθαρος.

Ασφαλώς, κανείς δεν λέει πως και ο ίδιος δεν έχει την ευθύνη που του αναλογεί. Πάντα το ανάθεμα πέφτει στον προπονητή, είναι ο πρώτος που θα την πληρώσει. Ας σκεφτούμε απλά, όμως, πως είναι ο μοναδικός τεχνικός που έφτασε πιο κοντά από ποτέ την Καλαμάτα στον μεγάλο της στόχο. Ήταν ο άνθρωπος που έκανε μια πόλη να ονειρευτεί ξανά, να γεμίσει ελπίδα, να εξαντλήσει κάθε… τσιμεντένια γωνία του γηπέδου της Παραλίας. Αγάπησε τα παιδιά του, όπως λέει τους παίκτες του, στάθηκε δίπλα τους καθ’ όλη τη διάρκεια του «μαραθωνίου». Όταν έβλεπε πως υπάρχει άγχος διότι μια πόλη ζούσε και ανέπνεε για την άνοδο, προτίμησε να μείνει κάθε ημέρα και νύχτα με αυτούς. Αφήνοντας στο «περίμενε» την οικογένειά του, ακόμη και σε ρεπό ή μίνι άδειες που μπορεί να έδινε στους ποδοσφαιριστές του για να αποφορτιστούν. Ο ίδιος ήθελε να είναι πάντα εκεί, να μιλάει μαζί τους, με τους συνεργάτες του, με τη διοίκηση, με τον περίγυρο, με τον κόσμο. Να τους κάνει να νιώσουν άνετα, ώστε να πάρουν αυτό για το οποίο πάλευαν εδώ και αρκετούς μήνες.



Στο τέλος μένει η πικρία, αλλά και το αγνό βλέμμα του Δημήτρη Σπανού που κοίταζε στο κενό. Ένας άνθρωπος που επανέφερε τον Άρη και τον Ιωνικό στα μεγάλα σαλόνια, ένας προπονητής που έχτισε τον Απόλλωνα Σμύρνης που επέστρεψε στην πρώτη κατηγορία. Στην Ελαφρά Ταξιαρχία ειδικά, τον έδιωξαν όντας αήττητος και πρωτοπόρος κοντά… Χριστούγεννα. Όσοι ξέρουν από ποδόσφαιρο και «μυρίζουν» λίγο από μπάλα, ξέρουν πως και αυτή η άνοδος του αναλογεί.

Αυθεντικός, ειλικρινής, ντόμπρος. Έτσι έχει μάθει να πορεύεται σε όλη τη ζωή του, επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο…