Η ΑΕΚ σημάδεψε τη ζωή του Μανόλο και στη Νέα Φιλαδέλφεια θα δει αυτούς που έβγαλε στον δρόμο

Στο DNA της ΑΕΚ είναι της μοίρας της γραφτό να δένεται με πρόσωπα. Πολλοί το αποκαλούν προσωπολατρεία και το κατακρίνουν έντονα, αλλά το «δεν θα μας καταλάβετε ποτέ» που λένε οι οπαδοί της, εδώ, αποτυπώνεται στον απόλυτο βαθμό.

Το ποδόσφαιρο προκαλεί μοναδικά συναισθήματα και το να απομακρύνεσαι από αυτά, χρησιμοποιώντας στερεότυπα του τύπου «ο σύλλογος είναι πάνω από τον καθένα» είναι ανούσια. Αυτό είναι δεδομένο, δεν το αμφισβητεί κανείς, απλώς οι ομάδες «μεγαλώνουν» μέσα από τις δόξες που δημιουργούν οι άνθρωποι. Στην κιτρινόμαυρη φυλή, ένας εξ αυτών είναι ο σπουδαίος, Μανόλο Χιμένεθ.

Ένας Ανδαλουσιανός που η ΑΕΚ ήταν για εκείνον… εθισμός. Αλήθεια, πόσοι είναι εκείνοι που έχουν στην προπονητική τους καριέρα μετρήσει τέσσερις διαφορετικές θητείες στον πάγκο μιας ομάδας; Ο «δικέφαλος» όμως αποτελούσε πάντα προτεραιότητά του. Όποτε του ζητήθηκε ήταν εκεί, όντας ένας στρατιώτης του συλλόγου. Κάποιος που το παρατηρεί απ’ έξω μπορεί να πει ότι σε κάποιες περιπτώσεις αδικήθηκε και ήταν λάθος του που επέστρεφε ξανά και ξανά. Η αγάπη, όμως, που νιώθει για τα τρία αυτά γράμματα, ποτέ δεν τον άφησαν να σκεφτεί κάτι άλλο από το «ναι, έρχομαι να προσφέρω στην ΑΕΚ».



Το βράδυ της Κυριακής στην OPAP Arena θα βρεθεί, ως αντίπαλος και προπονητής του Άρη, στο γήπεδο που ήθελε σαν τρελός να μπει ως ο πρώτος τεχνικός της «Ένωσης». Δεν έγινε κάτι τέτοιο, αλλά ήταν προδιαγεγραμμένο πως μια μέρα θα συναντούσε -ξανά- τον κόσμο που έβγαλε στους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας. Η αποθέωση που δεδομένα θα γνωρίσει θα είναι κάτι που οι οπαδοί του χρωστούσαν και θα είναι 101% δίκαιη. Άλλωστε, γίνεται να μην έχεις στην καρδιά σου άνθρωπο που είπε «Η ΑΕΚ σημάδεψε τη ζωή μου»;

Ήρθε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2010, σε μια περίοδο που ξεκίναγε η καταστροφή λόγω της διοικητικής και οικονομικής κατάστασης που επικρατούσε. Ακόμη και τότε, όμως, κατάφερε στο τέλος της σεζόν 2010/11 να κατακτήσει με τους «κιτρινόμαυρους» το Κύπελλο Ελλάδας. Αποχώρησε ένα χρόνο μετά την πρόσληψή του, αλλά η ζωή τα έφερε έτσι ώστε οι δρόμοι της ΑΕΚ και του Χιμένεθ να ενωθούν ξανά και μαζί να επαναφέρουν τον «δικέφαλο» στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά από 24 ολόκληρα χρόνια.

Τον Ιανουάριο του 2017 με την ΑΕΚ να έχει επιστρέψει από την κόλαση του υποβιβασμού στην τρίτη κατηγορία 1,5 χρόνο πριν, ο Δημήτρης Μελισσανίδης -που είχε αναλάβει το τιμόνι του συλλόγου- έρχεται σε συμφωνία με τον Ισπανό. Σε μισή σεζόν κατάφερε να βάλει σε μια σειρά την ομάδα από τη… λαίλαπα που άφησε το πέρασμα του Ζοσέ Μοράις, να την οδηγήσει στην κορυφή των playoffs και στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, στον οποίο η ομάδα του αδικήθηκε κατάφωρα με το γκολ-οφσάιντ του Πέδρο Ενρίκε που έδωσε τον τίτλο στον ΠΑΟΚ.



Έτσι, η επόμενη σεζόν ήταν η πρώτη που θα έχτιζε, ουσιαστικά, τη «δική του ΑΕΚ». Τι και αν στο ξεκίνημα εκείνης της περιόδου έβαζαν πιο ψηλά τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ για την κατάκτηση του τίτλου, ο Χιμένεθ είχε δημιουργήσει μια ομάδα-ταλιμπάν που ένιωθες πως αυτοί που έπαιζαν, θα έδιναν το τελευταίο τους παιχνίδι. Έργο προπονητή στον απόλυτο βαθμό, με αήττητη πορεία στο Europa League μέχρι τη φάση των «32» και στο τέλος την κατάκτηση του πρωταθλήματος κόντρα σε όλους και σε όλα. Έδωσε έξι ντέρμπι, δεν έχασε κανένα, νικώντας μάλιστα μέσα-έξω τον Ολυμπιακό με ολική ανατροπή. Το βράδυ της 5ης Μαΐου που ο Πέτρος Μάνταλος σήκωσε το πρωτάθλημα στην κατάμεστη από Ενωσίτες Ριζούπολη και οι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν στα στενά της Νέας Φιλαδέλφειας, δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Και ο Χιμένεθ πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό αυτή την επιτυχία.

Ακολούθησαν άλλες δύο θητείες το 2019 και το 2020. Ο 61χρονος -πλέον- προπονητής ήταν πάντα εκεί για μια ομάδα, που την αγάπησε όσο λίγοι: χωρίς να είναι από την Ελλάδα, χωρίς να την υποστηρίζει ο... πατέρας του, χωρίς να την ήξερε όταν ήταν μικρό παιδί. Ήρθε ως επαγγελματίας προπονητής για να κάνει τη δουλειά του και η μοίρα έμελλε να τον τοποθετήσει στη λίστα με τους πιο πετυχημένους και αγαπητούς προπονητές στην Ιστορία της ΑΕΚ….