Το ματς που δεν έγινε ποτέ και άλλαξε τα πάντα: Το ιστορικό ντέρμπι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ στην Κατοχή!

Αγωνιστική περίοδος 1940-41. Η ΑΕΚ βρίσκεται στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος, έχοντας πετύχει μία πολύ σημαντική νίκη επί του Ολυμπιακού. Σε εκείνο το σημείο ξεσπά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Λίγες ημέρες αργότερα, τα ποδοσφαιρικά σωματεία είχαν αναστείλει τη λειτουργία τους και τα γήπεδά τους είχαν επιταχθεί από τις δυνάμεις της κατοχής. Κάτι ανάλογα έγινε και σε αυτό των «κιτρινόμαυρων» στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου οι Ιταλοί διέλυσαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, από τον αγωνιστικό χώρο μέχρι τα γραφεία, πουλώντας τα πάντα στη μαύρη αγορά.

Κάπως έτσι επιτάχθηκε και το γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας από το Υπουργείο Στρατού, ενώ οι χώροι κάτω και απέναντι από αυτό είχαν μετατραπεί σε νοσοκομείο και ορφανοτροφείο.

Λίγο αργότερα, ο τότε πρόεδρος των «πρασίνων», Βαγγέλης Σταμάτης, κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με τους Ιταλούς προκειμένου η ομάδα να χρησιμοποιεί και πάλι το γήπεδο της για προπονήσεις και φιλικά παιχνίδια, με αντάλλαγμα ποσοστό των εσόδων από τα εισιτήρια.

Περίπου 2 χρόνια αργότερα, έγινε προσπάθεια επανεκκίνησης και αναγέννησης του ελληνικού ποδοσφαίρου και ιδρύθηκε η «Ένωση Ελλήνων Αθλητών», γνωστή και ως Ε.Ε.Α. Αξιομνημόνευτη είναι και η πρωτοβουλία του Πανιωνίου να διοργανώσει φιλικό παιχνίδι και να δώσει τα έσοδα για επισκευή ενός αντιτορπυλικού.

Την άνοιξη του 1942, όμως, είχε έρθει η ώρα για να αλλάξουν τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλα ξεκινήσαν από το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Εκεί βρέθηκαν περίπου 15.000 θεατές για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι, το οποίο επρόκειτο για φιλική αναμέτρηση. Το γήπεδο είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς, οι οποίοι σκόπευαν αφενός να λάβουν οι ίδιοι όλα τα έσοδα, αφετέρου να ορίσουν διαιτητή της αρεσκείας τους, έναν Αυστριακό αξιωματικό.



Λίγο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, οι Τρύφωνας Τζανετής και Κλεάνθης Μαρόπουλος από την ΑΕΚ και ο Τάσος Κρητικός από πλευράς του Παναθηναϊκού, επισκέφθηκαν στο γραφείο του τον τότε πρόεδρου του «τριφυλλιού», Απόστολο Νικολαΐδη, και εξέφρασαν την επιθυμία τους να δοθεί μέρος των εσόδων σε νοσοκομείο για ασθενείς με φυματίωση, αρρώστια από την οποία έπασχαν και αρκετοί αθλητές.

Όταν ο Νικολαΐδης τους εξήγησε τις αποφάσεις των Γερμανών με τα έσοδα και τον ορισμό του διαιτητή, οι τρεις τους έφυγαν από το γραφείο και αφού συνομίλησαν με τους υπόλοιπους συμπαίκτες τους, αποφάσισαν να μην αγωνιστούν!

Αντ' αυτού, ανέβηκαν στις κερκίδες, προκειμένου να ενημερώσουν τον κόσμο το τι έχει συμβεί. Μόλις οι οπαδοί των δύο ομάδων αντιλήφθηκαν τις προθέσεις των Γερμανών, εξοργίστηκαν και εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο, καταστρέφοντας ό,τι έβρισκαν στον διάβα τους. Μάλιστα, τραγουδούσαν ρυθμικά το όνομα του Κρητικού, ο οποίος ήταν και ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, αλλά και για τον Μαρόπουλο της «Ένωσης».





Στη συνέχεια, οργανώθηκε πορεία διαμαρτυρίας, η οποία είχε ως τελικό προορισμό την Ομόνοια. Αυτή η πορεία διαλύθηκε με βίαιο τρόπο από τις δυνάμεις της Κατοχής. Ωστόσο, άπαντες γνώριζαν πως από εκείνο το σημείο και έπειτα, θα άλλαζαν τα πάντα. Κάτι που έγινε και πραγματικότητα λίγο αργότερα.

Σχεδόν όλοι οι παίκτες μαζεύτηκαν στην Ένωση Ελλήνων Ποδοσφαιριστών και οργανώθηκε πρωτάθλημα στο γήπεδο της Νήαρ Ηστ, εκεί όπου συμμετείχαν όλες οι ομάδες της Αθήνας με την ευθύνη, σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι, να την αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Μάλιστα, το εν λόγω πρωτάθλημα γνώρισε μεγάλη επιτυχία, καθώς τις αναμετρήσεις παρακολούθησαν χιλιάδες θεατές, με τα έσοδα να πηγαίνουν σε ποδοσφαιριστές που είχαν ανάγκη.

Φυσικά, τα πάντα είχαν ξεκινήσει από το Αθηναϊκό ντέρμπι, το οποίο δεν έγινε ποτέ. Να σημειωθεί ότι λίγους μήνες πριν το τέλος της κατοχής, το 1944, η ΕΠΟ διοργάνωσε ένα ανεπίσημο πρωτάθλημα, το οποίο κατέκτησε η ΑΕΚ.