Σε μια περιοχή της Ισπανίας που έχει από τις υψηλότερες θερμοκρασίες στην ηπειρωτική Ευρώπη και στην οποία οι κάτοικοί της απολαμβάνουν με πάθος τη ζωή, δεν θα μπορούσε το ποδόσφαιρο να είναι… ξενέρωτο. Κάθε άλλο, είναι τόσο ποτισμένο από ανδαλουσιάνικο ταπεραμέντο, που τολμάει να υποστηρίζει στα ίσα ότι το Clasico μεταξύ των Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, δεν «βλέπει» το δικό του μεγάλο ντέρμπι.
Το βράδυ της Κυριακής (14/3, 22:00) η Σεβίλλη (4η, 48β.) υποδέχεται στην ομώνυμη πόλη και το «Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν» τη Ρεάλ Μπέτις (6η, 42β.), στο πλαίσιο της 27ης αγωνιστικής της La Liga. Στο «Derbi Sevillano», το «Gran Derbi» ή αλλιώς το μεγάλο ντέρμπι της Ανδαλουσίας.
Αυτή, μάλιστα, θα είναι η 100ή σύγκρουση των δύο ομάδων της Σεβίλλης σε επίπεδο πρώτης κατηγορίας. Με τους γηπεδούχους να κρατούν τα σκήπτρα με 46 νίκες έναντι 30 των «βερδιμπλάνκος» και με τις υπόλοιπες 23 μεταξύ τους αναμετρήσεις να έχουν λήξει ισόπαλες. Τελευταία εξ αυτών το 1-1 του πρώτου γύρου της φετινής σεζόν στο «Μπενίτο Βιγιαμαρίν» (53' Κανάλες - 48' Σούσο).
Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι απλά το ποια εκ των δύο υπερέχει στους αριθμούς. Αλλά, στο πώς έφτασαν ακόμα δύο συμπολίτισσες του ντουνιά -και συγκεκριμένα της πολιτιστικής και οικονομικής πρωτεύουσας της Ανδαλουσίας- να βρίσκονται στα... μαχαίρια (ενίοτε και κυριολεκτικά).
Το χρονικό
Καταρχάς, αξίζει να σημειωθεί ότι η περιοχή της νότιας Ανδαλουσίας έχει διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στο ξεκίνημα του γραψίματος της ποδοσφαιρικής ιστορίας της Ισπανίας.
Εκεί ιδρύθηκε το 1889 η πρώτη ομάδα της χώρας, η Ρεκρεατίβο ντε Ουέλβα, η οποία έναν χρόνο αργότερα αντιμετώπισε -στο πρώτο επίσημο παιχνίδι- τη Σεβίλλη (νίκη 2-0 για τη δεύτερη). Ομάδα που αποφάσισε να ιδρύσει ένα γκρουπ Άγγλων, Σκωτσέζων και Ισπανών επιχειρηματιών και μηχανολόγων και η οποία αναγνωρίστηκε και επίσημα ως Sevilla FC το 1905.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν και τόσο ρόδινα στο εσωτερικό της. Λόγω μιας διαφωνίας, η οποία σχετιζόταν με την υπογραφή ή μη ενός παίκτη από την εργατική τάξη, δύο μέλη της αποχωρούν, δημιουργώντας στη συνέχεια ένα δικό τους κλαμπ, την Betis FC. Μάλιστα, θέλοντας να διαφοροποιηθούν από τις διεθνιστικές ρίζες της πρώην ομάδας τους, προσέδωσαν στη νέα τους ποδοσφαιρική στέγη στοιχεία που επικεντρώνονται στον πολιτισμό και την κουλτούρα της Ανδαλουσίας.
Το 1914 ο εν λόγω σύλλογος συγχωνεύτηκε με τη Sevilla Balompie (όπου «balompie» το ποδόσφαιρο στα ισπανικά), ομάδα που είχαν ιδρύσει το 1907 φοιτητές της πολυτεχνικής σχολής. Τέκνο αυτού του «γάμου» η Real Betis Balompie, κοινώς Μπέτις, η οποία από το 1920 φέρει στη φανέλα της και τα χρώματα της περιφέρειας που ανήκει, ήτοι το πράσινο και το λευκό. Εδρεύοντας στην περιοχή της σεβιγιάνικης Ηλιούπολης.
Τα ντέρμπι που θέριεψαν την έχθρα
Τα αρχικά συναπαντήματα των δύο ομάδων καταγράφονται το 1915. Με την Μπέτις να επικρατεί 1-0 στις 6 Ιανουαρίου στο, φιλικού χαρακτήρα, πρώτο μεταξύ τους ματς και τη Σεβίλλη να απαντάει με 4-3 στις 8 Οκτωβρίου του ίδιου έτους.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν δύο παιχνίδια που φούντωσαν για τα καλά την κόντρα των δύο μεγάλων εκπροσώπων της πρωτεύουσας της Ανδαλουσίας. Το ένα εξ αυτών, μάλιστα, διεξήχθη αρκετά σύντομα και συγκεκριμένα στις 10 Μαρτίου του 1918. Όταν, δηλαδή, η Σεβίλλη διέλυσε 22-0 την μετέπειτα αιώνιο αντίπαλό της. Βέβαια, η δεύτερη ακόμα και σήμερα επιμένει στον ισχυρισμό της, βάσει του οποίου αποφάσισε να κατέβει στον αγώνα με την παιδική της ομάδα. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ότι δεν δόθηκε άδεια σε ορισμένους παίκτες της (οι εκδοχές για τον ακριβή αριθμό ποικίλλουν) που υπηρετούσαν τη θητεία τους.
Το αμέσως επόμενο επεισόδιο λαμβάνει χώρα το σχετικά πρόσφατο 1978 και έμεινε γνωστό ως η «συνωμοσία του Αλικάντε». Τότε που η Σεβίλλη, η οποία είχε εξασφαλίσει την παραμονή της στην πρώτη κατηγορία, φέρεται να «έδωσε» το παιχνίδι κόντρα στην Έρκουλες (1-0), προκειμένου να υποβιβαστεί η Μπέτις.
Σίγουρα, οι ποδοσφαιρικοί ιστορικοί του μέλλοντος θα μελετούν με τον ίδιο ζήλο και τη μοναδική έως τώρα διπλή σύγκρουση των δύο ομάδων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το 2014 στη φάση των «16» του Europa League. Με την Μπέτις να κάνει τεράστιο βήμα πρόκρισης, αποχωρώντας με το υπέρ της 2-0 από το «Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν». Αλλά το τότε σύνολο του Ουνάι Έμερι να απαντάει με το ίδιο ακριβώς νόμισμα στην κανονική διάρκεια της ρεβάνς στο «Μπενίτο Βιγιαμαρίν» και εν τέλει να αποκλείει την αντίπαλό του στα πέναλτι (4-3), για να φτάσει μέχρι και την κατάκτηση.
Τρόπαια - Στη «σκιά» της Σεβίλλης
Εν αντιθέσει με αρκετά ντέρμπι μίσους, η έχθρα των δύο πρωταγωνιστριών δεν αναζωπυρώνεται από τη διεκδίκηση τροπαίων. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που η Σεβίλλη άρχισε να ξεφεύγει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, φτάνοντας σε σημείο με συνολικά έξι κατακτήσεις (2006, 2007, 2014, 2015, 2016 και 2020) να δώσει σχεδόν το… όνομά της, αρχικά, στο Κύπελλο UEFA και εν συνεχεία στο Europa League.
Επιπλέον, οι γηπεδούχοι της 100ης αυτής συνάντησης διαθέτουν στο παλμαρέ τους ένα πρωτάθλημα (1946), πέντε Κύπελλα (1935, 1939, 1948, 2007 και 2010), ένα ισπανικό Σούπερ Καπ (2008), καθώς και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2007).
Από την άλλη, οι «Μπέτικος» μπορούν να περηφανεύονται για το ήταν οι πρώτοι που μετέφεραν το τρόπαιο του πρωταθλητή στην πόλη (1935). Τη στιγμή που συμπληρώνουν την τροπαιοθήκη τους και με δύο Κύπελλα Ισπανίας (1977 και 2005). Μάλιστα, στον τελευταίο τους τίτλο συμμετείχε και ο εν ενεργεία εμβληματικός τους αρχηγός, Χοακίν, ενώ στον πάγκο βρισκόταν ο μετέπειτα τεχνικός της ΑΕΚ, Λορένθο Σέρα Φερέρ.
Οπαδική βάση και επεισόδια
Όπως συμβαίνει και στα περισσότερα ντέρμπι-μίσους ανά τον κόσμο τα «θεμέλια» της έχθρας στηρίχθηκαν σε ταξικούς λόγους.
Από τη μία, στις απαρχές της κόντρας, η πλειονότητα των «Μπέτικος» αποτελούταν από άτομα της εργατικής τάξης που προέρχονταν από την πρώην γειτονιά τσιγγάνων της Τριάνα. Άλλωστε, όπως χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους, πρόκειται για ταπεινούς και σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους. Σε αντιδιαστολή με τους εύπορους και συντηρητικούς, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται, «Σεβιγίστας», που έμεναν στη συνοικία του Νερβιόν. Είναι προφανές ότι η εξιστόρηση των γεγονότων δεν είναι ακριβώς η ίδια, αν αλλάξεις την πλευρά του αφηγητή.
Αυτό που δεν τυγχάνει αμφισβήτησης είναι το ότι οι φίλοι της Μπέτις θεωρούνται από τους πλέον δυναμικούς και θερμόαιμους των ισπανικών γηπέδων. Εξάλλου, βάσει και του μότο τους, «El manque pierda», αγαπούν ακόμα περισσότερο την ομάδα τους όταν εκείνη… χάνει. Γι' αυτό και δεν την άφησαν μόνη της, ούτε όταν εκείνη αγωνιζόταν στη δεύτερη τη τάξη κατηγορία.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι η Σεβίλλη υπολείπεται φανατικού κοινού. Απλώς, το δικό της έχει και τη «στάμπα» του υπέρμετρα φιλόδοξου και εξαρτώμενου από τις νίκες (έξι ευρωπαϊκά είναι αυτά). Ταυτόχρονα, όμως, χαρακτηρίζεται και από την «guasa», μια κεντρική ιδέα βάση της οποίας αντιμετωπίζουν τα πάντα με χιούμορ.
Ωστόσο, μόνο από αστεϊσμούς δεν χαρακτηρίζονται τα περισσότερα εκ των σεβιγιάνικων ντέρμπι. Των παιχνιδιών, στην ημέρα διεξαγωγής των οποίων εξαφανίζονται τα σκαμπό από όλα τα μπαρ της πόλης. Όπως είναι λογικό, υπάρχουν αρκετές ιστορίες ευτράπελων και επεισοδίων, με θύματα παίκτες και προπονητές.
Από τον τερματοφύλακα της Μπέτις, Τόνι Πρατς, που δέχθηκε επίθεση με αναπτήρα στις αρχές του 2000, μέχρι τον προπονητή της Σεβίλλης, Χουάντε Ράμος, ο οποίος το 2007 έπεσε αναίσθητος, αφού δέχτηκε ένα… απρόσκλητο παγωμένο μπουκάλι. Με τη σχετική «βεντέτα» να ξεκινάει το μακρινό 1918 και τον Μανουέλ Πέρεθ «τον τρομερό», ο οποίος φέρεται να μαχαιρώθηκε στoυς γλουτούς από οπαδό των «βερδιμπλάνκος».
Μοναδική εξαίρεση στα χρόνια της σύγκρουσης των θερμόαιμων οπαδών των δύο ομάδων αποτέλεσε ο αιφνίδιος θάνατος του Αντόνιο Πουέρτα το 2007. Η κηδεία του οποίου κατάφερε να ενώσει τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, με τους φίλους της Μπέτις να εκφράζουν τη συμπαράστασή τους.
Χέσους Νάβας – Χοακίν
Το βράδυ της Κυριακής, για ακόμα ένα «Gran Derbi», θα ανταλλάξουν αναμνηστικά λάβαρα οι εμβληματικοί αρχηγοί των δύο ομάδων. Για τους μεν γηπεδούχους, ο Χέσους Νάβας, των 551 συμμετοχών με τη φανέλα τους (36 γκολ/107 ασίστ) και για τους δε φιλοξενούμενους ο… αειθαλής Χοακίν των 406 εμφανίσεων με τα βερδιμπλάνκος (59 τέρματα/36 ασίστ). Κοινή συνισταμένη των Ισπανών άσων, το γεγονός ότι τρέχουν τη δεύτερη θητεία τους στα αγαπημένα τους κλαμπ, καθώς και το ότι αριθμούν τις ίδιες νίκες (4) στις εννέα φορές που έχουν βρεθεί αντιμέτωποι. Με τον 39χρονο κάπτεν της Μπέτις, βέβαια, να διαθέτει και το «παράσημο» του δεύτερου σε συμμετοχές (570) στο ισπανικό πρωτάθλημα, πίσω μόνο από τον θρυλικό Άντονι Θουμπιθαρέτα (622).
Τελικά είναι το Σεβίλλη-Μπέτις το πραγματικό Clasico της Ισπανίας;
Η αλήθεια είναι ότι -χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης της ιστορίας αυτού του ντέρμπι- στο εν λόγω συναπάντημα ταιριάζει… γάντι το «μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν». Τεράστιες μάχες, ατελείωτο ξύλο εντός και εκτός γηπέδου και μιλούνια πιστών ακολούθων που δεν μένουν στα πρωταθλήματα και τις κατακτήσεις. Αν ένα ραβδάκι εξαφάνιζε ως δια μαγείας τη Σεβίλλη, η ζωή των «Μπέτικος» δεν θα ήταν το ίδιο ενδιαφέρουσα και τούμπαλιν.
Παρόλα αυτά, απαιτείται σεβασμός όταν πέφτουν στο τραπέζι 60 πρωταθλήματα και ορισμένες… γουρουνοκεφαλές.
Καλή απόλαυση στο «Gran Derbi»!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
