Τι (δεν) θυμάμαι από το έπος του Euro 2004

Μια μέρα σαν σήμερα, στις 4 Ιουλίου του 2004, το «πειρατικό» του Ότο Ρεχάγκελ έφτασε στην κορυφή της ποδοσφαιρικής Ευρώπης και τρέλανε όλο τον πλανήτη, αφού όχι μόνο δε λογιζόταν στα φαβορί, αλλά ούτε σημασία δεν της έδιναν. Οι διεθνείς μας με μια μοναδική τακτική προσέγγιση στο παιχνίδι τους αλλά και μπόλικη δόση τύχης, έκαναν κάτι που μέχρι τότε φάνταζε άπιαστο όνειρο και μεταξύ μας, πλέον όχι όνειρο δεν είναι, αλλά δεν υπάρχει καν σαν σκέψη, ούτε στις πιο ακραίες φαντασιώσεις.

Όσοι το έζησαν από κοντά στα γήπεδα της Πορτογαλίας, έχουν να διηγούνται ιστορίες για μια ζωή, ενώ όσοι βρίσκονταν στην Ελλάδα και δεν ξεκόλλησαν από τις τηλεοράσεις τους, πανηγύρισαν στους δρόμους σαν να μην υπάρχει αύριο και το χαρήκαν με την ψύχη τους. Φυσικά οι επόμενες γενιές από το 2004 και μετά, ακούνε γεμάτες προσοχή τα λόγια των παλαιοτέρων, προφανώς με την απαραίτητη ελληνική υπερβολή που μας διακατέχει σαν λαός.



Δυστυχώς όμως υπάρχει και μια «καταραμένη»… φουρνιά, που ενώ το 2004 βρισκόταν στη ζωή, δεν ήταν σε θέση να καταλάβει και εξηγώ. Σκέψου να έχεις γεννηθεί το 2000, να μην έχεις κλείσει καν τα τέσσερα χρόνια, να έχει συμβεί όλο αυτό και να μην θυμάσαι τίποτα, κυριολεκτικά τίποτα όμως. Ούτε στον χειρότερό σου εχθρό έτσι. Την μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού λοιπόν, εγώ και χιλιάδες ακόμα... άτυχοι, είτε κοιμόντουσαν στο κρίσιμο ματς (αν μπόρεσαν από τις φωνές), είτε βρίσκονταν σε δίλημμα για το ποιο παιδικό να δουν.

Δηλαδή για να καταλάβει κάποιος για τι μιλάμε, το μόνο που μπορεί ένας 21χρονος πλέον να υποστηρίξει ότι έχει σαν μνήμη από τότε, είναι ίσως μια γενική ανακατωσούρα στο σπίτι με φίλους, θείους, ξαδέρφια και άλλους συγγενείς που τους βλέπεις σε κάνα γάμο και αν. Έτσι συμβαίνει και στην περίπτωση μου, αφού πραγματικά όσο και αν σπάω το κεφάλι μου να ανασύρω έστω και μια μνήμη από το... ένδοξο παρελθόν, ο «σκληρός» του μικρού Χρήστου δεν έχει καταγράψει τίποτα.



Δεν λέτε πάλι καλά που υπάρχουν και τα βίντεο να μάθουμε τι έγινε τότε στους δρόμους της Ομόνοιας και στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας; Βέβαια, το γεγονός ότι πλέον ο καθένας μπορεί να παρακολουθήσει ξανά και ξανά τους αγώνες, κάνουν κάπως πιο ανεκτό το γεγονός της απουσίας μνήμης. Η αλήθεια είναι πως αυτό το έχω... χωνέψει. Αυτό που δεν μπορώ να αντέξω με τίποτα όμως είναι η φάτσα οποιουδήποτε του λέω ότι γεννήθηκα το 2000 και από το Euro του 2004, έμαθα τα πάντα από dvd και αργότερα από το YouTube.

Ας μην μιλήσουμε για τις ατάκες του τύπου, «εγώ τότε τα είχα με μια και τελικά την έστησα στο ραντεβού για να δω την Ελλαδάρα», «ήμασταν στο ΚΨΜ με τις σειρούλες μας και πανηγυρίζαμε λες και κερδίσαμε στον πόλεμο» ή για αποκορύφωμα, «τότε είχα πάρει άδεια από την δουλειά για μια εβδομάδα, πήγα Πορτογαλία για τη φάση των ομίλων και τελικά έκατσα μέχρι το τελικό»! Επίσης ο... θρύλος του δαιμόνιου Έλληνα αναφέρει ότι με κάποιους πρόχειρους μαθηματικούς υπολογισμούς, ο μίσος πληθυσμός της χώρας βρισκόταν στο Ντα Λουζ. Είναι τρομερό ότι 1/2 έχει να σου διηγηθεί μια ιστορία για τον περίεργο τρόπο που κατάφερε να ταξιδέψει ως την Ιβηρική Χερσόνησο, με οτοστόπ, τρένα, λεωφορεία και άλλες ιστορίες... για αγρίους, να δίνουν και να παίρνουν.



Σε αυτή την ιδιαίτερη μέρα λοιπόν για την «γαλανόλευκη» και το ποδόσφαιρο, σκέψου ότι υπάρχουν και μερικές χιλιάδες πιτσιρικάδες που δεν έχουν την πραγματική ιδέα για το χαμό που έγινε χάρη στον Ότο Ρεχάγκελ και τους παίκτες του. Παρ' τους σαν τον θείο που κάθεται πάντα με την νεολαία και εξήγησέ του πέντε πράγματα που θα του απαλύνουν τον «πόνο» του.