Αλλάζουμε ή… βουλιάζουμε

Από τη χειρότερη δυνατή θέση εκκίνησης μπαίνει η Εθνική στη δεύτερη φάση του Ευρωμπάσκετ. Η προίκα των μόλις δύο βαθμών που μεταφέρει από το Κόπερ στη Λιουμπλιάνα, που από σήμερα θα αποτελεί τη νέα της βάση, μοιάζει και είναι πολύ φτωχή για μία πολύφερνη νύφη που έχει βλέψεις να (δαφνο)στεφανωθεί.

Η ήττα από τη Φινλανδία ήταν ένα χαστούκι στο πρόσωπο για την ελληνική ομάδα. Και μένει να φανεί αν αυτό θα την κρατήσει ζαλισμένη για το υπόλοιπο της διοργάνωσης ή μπορεί να τη συνεφέρει.

Πρέπει να αλλάξουν πολλά

Οι σχεδόν τρεις μέρες που μεσολαβούν από το κάζο μέχρι το ματς της Πέμπτης με την Ισπανία προσφέρονται για… ανασύνταξη. Αυτή άρχισε από χθες, σε συζητήσεις του προπονητή με τους παίκτες, αλλά και των τελευταίων μεταξύ τους.

Άπαντες αντιλαμβάνονται πως με πρόσωπο σαν το χθεσινό η Εθνική μπορεί από τώρα να θεωρηθεί καταδικασμένη. Μια εικόνα ανάλογη εκείνης που παρουσίασε απέναντι στους Φινλανδούς θα είναι δεδομένα ανεπαρκής κόντρα σε ποιοτικότερες και πιο πλήρεις ομάδες, όπως η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία, η οικοδέσποινα Σλοβενία και η ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο Κροατία.

Τι πρέπει να αλλάξει; Όχι ένα, αλλά πολλά. Πέρα από τα αμιγώς αγωνιστικά ζητήματα, η Εθνική οφείλει να γίνει πιο σκληρή. Το δυναμικό και στα όρια του φάουλ (συχνά και πέρα από αυτό) παιχνίδι του αντιπάλου θα πρέπει να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα. Η διαφορά σκληρότητας και τσαμπουκά ήταν εμφανής κόντρα σε Ιταλία και Φινλανδία. Εφόσον γίνει αυτό, αμέσως-αμέσως η άμυνα, που υπέφερε απέναντι σε Ιταλία και Φινλανδία δεχόμενη 81 και 86 πόντους αντίστοιχα, θα γίνει πιο αποτελεσματική.

Και μέσω της άμυνας, θα «τροφοδοτηθεί» με ενέργεια και η επίθεση. Εκεί όπου λύσεις βρίσκονται, έστω κι όχι πάντα με ορθόδοξο τρόπο. Και μόλις ο Σπανούλης επανενταχθεί πλήρως στο παιχνίδι της ομάδας και δεν παρατηρείται η χθεσινή έλλειψη συντονισμού με το υπόλοιπο σύνολο, όλα θα λειτουργήσουν ακόμη καλύτερα. Αναγκαία είναι και η βοήθεια από τον πάγκο. Όλοι είναι χρήσιμοι και κανείς δεν περισσεύει, συνεπώς πρέπει ο Αντρέα Τρινκιέρι να αξιοποιήσει καλύτερα το υλικό του.

Πίστη υπάρχει ακόμη στους διεθνείς. Γνωρίζουν ότι είναι πολύ καλύτεροι από αυτό που έδειξαν το προηγούμενο διήμερο. Κι ότι αν αγωνιστούν με βάση τις πραγματικές τους δυνατότητες, σαν ομάδα και σαν μονάδες, τότε ακόμη και ο στόχος του 3/3 στη δεύτερη φάση είναι εφικτός. Κι αν δεν τα καταφέρουν, τουλάχιστον θα έχουν προσπαθήσει…

Ο κακός δαίμονας

Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε η απόπειρα αναγέννησης της Εθνικής από τις στάχτες της να αποπειράται απέναντι στον κακό της δαίμονα. Η Ισπανία έχει πάρει τον αέρα της ελληνικής ομάδας (31 ήττες σε 42 ματς), μετρά έξι σερί νίκες, ενώ για να βρούμε την τελευταία γαλανόλευκη επικράτηση σε επίσημο ματς απέναντι στους Ίβηρες πρέπει να ανατρέξουμε στο 2002 κι ένα ματς στο Περιστέρι για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ του 2003.

Όμως η τωρινή Ισπανία είναι «θνητή», τουλάχιστον περισσότερο από τις… εκδόσεις που παρουσίαζε στις προηγούμενες μεγάλες διοργανώσεις. Και μία νίκη απέναντί της, πέραν του ότι θα αναπτερώσει τις ελπίδες πρόκρισης για την Εθνική, θα της δώσει φτερά στα πόδια για τη συνέχεια και θα αντιστρέψει πλήρως το κλίμα που έχει διαμορφωθεί.

Εμπρός λοιπόν…