Μήπως το πρόβλημα της Εθνικής είναι ψυχολογικό; (Χρήστος Ρομπόλης)

Όταν χάνονται δεκάδες ελεύθερα σουτ και βολές... Όταν οι παίκτες διστάζουν να σουτάρουν ακόμη και υπό καλές προϋποθέσεις και ψάχνουν το συμπαίκτη τους... Όταν γίνονται αβίαστα λάθη... Όταν ο έλεγχος του παιχνιδιού χάνεται και δίνει τη θέση του στον πανικό... Όταν η ομάδα που κάποτε δεν κατέθετε τα όπλα πριν το τελευταίο σφύριγμα δείχνει να πετά λευκή πετσέτα πολύ πριν το τέλος... γεννάται το ερώτημα: μήπως το πρόβλημά της είναι τελικά ψυχολογικό;

Απέναντι στην Ισπανία το έργο της ελληνικής ομάδας ήταν εξ αρχής δύσκολο. Η αναγέννηση της ομάδας-φάντασμα και σκιά του αληθινού της εαυτού στην πρώτη φάση ήταν δύσκολο να επιτευχθεί απέναντι στην κορυφαία ομάδα και οικοδέσποινα της διοργάνωσης. Κι όμως, πείτε με τρελό, αλλά σημάδια βελτίωσης υπήρχαν στην αχίλλειο πτέρνα της ελληνικής ομάδας, την επίθεση. Και η μπάλα κυκλοφόρησε καλύτερα και σουτ ελεύθερα βγήκαν από μέση και μακρινή απόσταση και περισσότερη κίνηση υπήρχε στην επίθεση... Έλα όμως που... γκολ δεν έμπαινε! Το μαρτυρούν τα 17/36 δίποντα και τα 6/25 τρίποντα, σουτ που ως επί το πλείστον έγιναν με καλές συνθήκες κι όμως δεν κατέληξαν στο καλάθι. Είναι αλήθεια πως δεν διαθέτουμε και τους καλύτερους σουτέρ στον κόσμο, αλλά τέτοια ποσοστά δεν είναι θέμα ανικανότητας, ούτε οι παίκτες που διέπρεψαν στο Βελιγράδι και την Ιαπωνία και λάμπουν με τις ομάδες τους στην Ευρωλίγκα ξέχασαν το μπάσκετ. Με εις άτοπον απαγωγή καταλήγουμε συνεπώς στον παράγοντα ψυχολογία...

Στα μάτια των παικτών που το 2005 και το 2006 έβλεπες τη δίψα να φτάσουν στην κορυφή, υπάρχει τώρα ένα ανεξήγητο άγχος και ένας πανικός! Προς Θεού, δεν αναφέρομαι σε κορεσμό, αφού η λέξη αυτή είναι άγνωστη για όλα τα παιδιά της εθνικής. Όπως είπε κι ο Κακιούζης, είναι βλακεία να λέγεται κάτι τέτοιο, αφού ποιος παίκτης δεν θέλει να κατακτήσει ένα ακόμη τρόπαιο; Άρα πρέπει να φταίει η ψυχολογία, όταν ο Παπαδόπουλος δεν μπορεί όχι απλώς να τελειώσει μία φάση στην επίθεση, αλλά να συγκρατήσει την μπάλα ή όταν ο Παπαλουκάς κάνει air-ball. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για παίκτες που αγωνίζονται δικαιωματικά στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης!

Προς τι τότε αυτό το άγχος; Πέρα φυσικά από τους ίδιους τους παίκτες, που δεν έχουν κανέναν σοβαρό λόγο να αγχώνονται, σίγουρα ευθύνη φέρουμε κι εμείς, ο Τύπος, αλλά και οι Έλληνες φίλαθλοι. Άλλο το να έχεις-όπως πρέπει άλλωστε-μεγάλες προσδοκίες από μία ομάδα που είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου κι άλλο στην πρώτη αποτυχία να περιμένεις με το δάχτυλο στη σκανδάλη για να πυροβολήσεις κατά δικαίων και αδίκων. Η μνήμη του Έλληνα είναι γεγονός πως συναγωνίζεται αυτή του χρυσόψαρου. Οι παίκτες που αποθεώνονταν πέρσι και πρόπερσι έγιναν κατά πολλούς ξαφνικά αλαζόνες και φιλοχρήματοι, χορτασμένοι από διακρίσεις παίκτες που κάνουν αγγαρεία.

ΤΩΡΑ έχει ανάγκη τους αληθινούς της φίλους η εθνική ομάδα. Όχι τους πρόσκαιρους. Στα εύκολα όλοι ξέρουν να βγαίνουν στους δρόμους και να πανηγυρίζουν, πολλές φορές μην ξέροντας το λόγο. Να είστε βέβαιοι πως το αγωνιστικό πρόσωπο της εθνικής ομάδας προβληματίζει πρώτους από όλους τους ίδιους τους παίκτες και τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Είναι δυνατό παίκτες πρωταθλητές να βλέπουν την ομάδα τους να διασύρεται και να μη θίγεται ο εγωισμός τους; Το ψυχολογικό πρόβλημα που φαίνεται να υπάρχει στην ομάδα ξεπερνιέται με σύμπνοια και ψυχραιμία, όχι με πανικό, κακόβουλες κρίσεις και αγνωμοσύνη, σπορ στα οποία η ράτσα μας διακρίνεται παραδοσιακά. Άλλωστε ακόμη δεν έχει χαθεί απολύτως τίποτα. Με δύο νίκες απέναντι σε Κροατία και Πορτογαλία η ελληνική ομάδα θα τερματίσει τρίτη. Ακόμη όμως και τέταρτη να τερματίσει στον όμιλο, αν βρει το αληθινό της πρόσωπο δεν έχει να φοβάται κανέναν. Καμία Ισπανία, καμία Λιθουανία, καμία Ρωσία... Μεγαλύτερος αντίπαλος της εθνικής είναι ο ίδιος της ο εαυτός.

Φυσικά το ψυχολογικό πρόβλημα δεν είναι και το μοναδικό της εθνικής ομάδας, αφού υπάρχουν ξεκάθαρα αγωνιστικά προβλήματα. Το μεγαλύτερο δείχνει να είναι εκτός από την αστοχία το γεγονός πως η μπάλα δεν ακουμπάει στην αντίπαλη ρακέτα. Με τον Παπαδόπουλο να βρίσκεται σε κακή κατάσταση και την απουσία παίκτη που θα απειλήσει εύκολα κοντά στο καλάθι (π.χ Σχορτσιανίτης) η αντίπαλη άμυνα δεν ανοίγει και το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο, όταν λείπει το καλό σουτ (στο οποίο θα μπορούσε να δώσει πολλές βοήθειες ο Φώτσης). Η επιθετική ανάπτυξη γίνεται προβλέψιμη για την αντίπαλη άμυνα και οι συνέπειες είναι εμφανείς. Όμως, επιμένω, αν η ψυχολογία των παικτών βελτιωθεί, όλα θα πάνε καλύτερα και οι αδυναμίες αυτές αν δεν εξαφανιστούν, σίγουρα θα καλυφθούν καλύτερα.

ΥΓ1: Ο Γιάννης Μπουρούσης απέδειξε πως μπορεί να προσφέρει σε αυτή την εθνική και ο Παναγιώτης Γιαννάκης πως οι μεγάλοι προπονητές ξέρουν να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και να τα διορθώνουν.

ΥΓ2: Μην ξεγελά κανέναν η εύκολη νίκη της Ισπανίας. Γνώμη μου είναι πως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ανίκητη ομάδα. Απέναντι στην Ελλάδα κατάφερε να ξεφύγει στο σκορ στην πρώτη περίοδο με ένα αντιαθλητικό φάουλ και μία τεχνική ποινή, ενώ πέτυχε και αρκετά τυχερά καλάθια, την ώρα που αδυνατώ να θυμηθώ πόσες φορές η μπάλα μπήκε και βγήκε στο αντίπαλο καλάθι από σουτ των Ελλήνων διεθνών. Κι αυτό όμως είναι θέμα ψυχολογίας.

* Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com

** Από τη προσεχή Κυριακή και κάθε Κυριακή 12:00-13:00 δίνουμε ραδιοφωνικό ραντεβού μέσα από τη συχνότητα του SuperΣπορ Fm 94,6, καθώς η εκπομπή «Μέσα στη ρακέτα»,επιστρέφει.