Χρονικό δεδομένης αμφισβήτησης (SportDay / Γιώργος Μαζιάς)

Επισήμως τα πάντα ξεκίνησαν στις 13 Ιουνίου. Τότε ξεκίνησε η συνεργασία του Ολυμπιακού με τον Ιλια Ιβιτς. Ο Σέρβος θα αναλάμβανε τη θέση του τεχνικού διευθυντή. Μία θέση πολυθρύλητη, που έμοιαζε σωτήρια για τους πρωταθλητές στο πλαίσιο της νέας εποχής. Ενα πόστο που το ήξερε καλά ο Σέρβος από τη θητεία του στην ΑΕΚ. Δουλειά στην οποία πρέπει να ξέρεις μέχρι πού σε παίρνει. Εχει πολλές ιδιαιτερότητες, λεπτές ισορροπίες, αμέτρητα ρίσκα και διαρκή κρίση.

Απαιτείται η άριστη συνεργασία με τον προπονητή ώστε να μην προκύπτουν τριβές επώδυνες για την ίδια την ομάδα. Στην «Ενωση» κάποια στιγμή το γυαλί έσπασε. Ιβιτς και Φερέρ ήταν αδύνατο να συνυπάρξουν, ειδικά από τη στιγμή που ο Νικολαΐδης έδωσε τα κλειδιά στον Ισπανό. Η παραίτηση του Σέρβου ήταν αναπόφευκτη και το ευτύχημα για τους «κίτρινους» ήταν ότι έγινε αναίμακτα και σε μια όχι κρίσιμη στιγμή.

Ολα αυτά προφανώς δεν τα είχαν σκεφθεί, ούτε τα είχαν κατανοήσει στον Ολυμπιακό. Αν δεν υπάρχει ταύτιση απόψεων προπονητή και διευθυντή, τότε η ρήξη είναι θέμα χρόνου. Στον Παναθηναϊκό ο Πεσέιρο είναι επιλογή Βέλιτς και δεν έχει παρουσιαστεί πρόβλημα. Στον Αρη ο Ολίβα ήταν άνθρωπος του Φερέρ και στον ΠΑΟΚ ο Πουρλιοτόπουλος, με τον Ζαγοράκη στην προεδρία, δεν έχει τον ίδιο παρεμβατισμό. Στους «ερυθρόλευκους» ο εκλεκτός του προέδρου τεχνικός, από τα μέσα Ιουνίου, μπήκε στο περιθώριο μετά τις μη πετυχημένες μεταγραφικές επιχειρήσεις του. Ο Πέτρος Κόκκαλης πήρε τη διεύθυνση και έδωσε στον Ιβιτς τη διακυβέρνηση του συγκεκριμένου τομέα. Πιο πριν, ο Λεμονής διάλεγε και έπαιρνε παίκτες κατά το δοκούν και με μόνο περιορισμό την οικονομική έγκριση. Τώρα έπρεπε απλώς να ζητεί στόπερ, χαφ ή επιθετικό. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα Ιβιτς. Ο Ελληνας κόουτς είχε δύο επιλογές. Είτε να παραιτηθεί είτε να σκύψει το κεφάλι και να προσαρμοστεί στη νέα τάξη πραγμάτων, που του έδινε ρόλο κομπάρσου και αμφισβητούσε τις μέχρι τότε επιλογές του. Διάλεξε την παραμονή γνωρίζοντας τους κινδύνους τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα, η οποία είναι πάντα εκείνη που πλήττεται άμεσα από τέτοιες ακροβασίες και σύγκρουση προσωπικοτήτων.

Ο ανοιξιάτικος σχεδιασμός πήγε εν πολλοίς περίπατο. Οι διοικούντες, δίχως να αναλύσουν τα δεδομένα, έκριναν ότι το νέο σχήμα μπορούσε να προχωρήσει. Τα ταξίδια του Λεμονή, η προτίμησή του σε παίκτες όπως οι Αρτσε, Πέτριτς, Ρόμενταλ, Τόμασον, Βίλχελμσον και η μη επιτυχία του προέδρου να πάρει Μακελελέ και Τουντσάι αρχειοθετήθηκαν. Εγινε γρήγορα στροφή στην αργεντίνικη και ισπανική αγορά, τις οποίες τόσο καλά ξέρει ο Ιβιτς. Πήρε Νούνιες και Γκαλέτι. Μέχρις εκεί όλα προχωρούσαν αποτελεσματικά υπό το άγχος της ορθής δόμησης. Η 24η Ιουνίου έγινε η μέρα για το «πρώτο αίμα». Αυτός ήταν ο Μορφέο. Επιλογή Ιβιτς. Ο Λεμονής ακόμα και τώρα λέει ότι δεν υπήρχε θέμα για τον Ιταλό. Εν προκειμένω δεν ήθελε «δεκάρι». Είχε βγει στην επιφάνεια κόντρα για το τι ακριβώς χρειάζεται η ομάδα. Η αποτυχία απόκτησής του ξαφνικά εξαφάνισε και κάθε επιθυμία για άλλο οργανωτή. Προφανώς τότε πέρασε του Λεμονή.

Η προτεραιότητα πια ήταν ο στόπερ και ο αμυντικός χαφ που τόσο πολύ ήθελε ο Ελληνας τεχνικός. Εγιναν τεράστιες προσπάθειες για Κολοτσίνι, Μποτινέλι, Ντραγκουτίνοβιτς, οι οποίες απέβησαν άκαρπες. Αποκτήθηκε ο Ραούλ Μπράβο, ο οποίος βαφτίστηκε από τον Ιβιτς υπό την ανοχή (ή τη συγκατάθεση;) του Λεμονή κεντρικός αμυντικός (αριστερός μπακ είναι η θέση του). Στο ραντεβού με τον διάσημο μάνατζερ Πίνι Ζάχαβι στο Λονδίνο οι εντεταλμένοι από το Δ.Σ. (από τις 19/6) για τις μεταγραφές, Π. Κόκκαλης και Ιβιτς, ζήτησαν παίκτες και δρομολόγησαν την παραχώρηση του Καστίγιο. Παραμένει άγνωστο αν ο Λεμονής έδωσε το «Ο.Κ.» για την πώληση ή απλώς προσαρμόστηκε αναμένοντας την απόκτηση του όποιου αντι-Νέρι. Δεν είπε «όχι» στον Λεντέσμα για αμυντικό χαφ. Ο 34χρονος Κοβάσεβιτς αποκτήθηκε με ευθύνη του Ιβιτς, όπως και ο Λάτσκο που δοκιμάστηκε και αργότερα δόθηκε δανεικός.

Ομως το κενό του Καστίγιο έπρεπε να καλυφθεί παράλληλα με τη δεδομένη ανάγκη για αριστερό χαφ. Εγινε κίνηση για τον Νενέ, αλλά έπεσε στο κενό. Ο Λεμονής ζήτησε τον Ροντρίγκες, αλλά ο Ουρουγουανός χάθηκε. Ο Ιβιτς δεν ήθελε να περιμένει τους μάνατζέρ του και στο φινάλε ήρθε ο Λούα Λούα, αν και είχε αργοπορημένα γίνει κίνηση για τον Ντελγάδο. Την τελευταία στιγμή αποκτήθηκε ο Αρτσούμπι. Υπήρχε όμως θέμα που έκαιγε και ήταν αυτό του στόπερ. Ο Ιβιτς προσπάθησε για τους Γέπες, Μαντέλι, Λουκαρέλι και Νασούτι. Ο Λεμονής επέμενε ότι η χρονιά βγαίνει με τους Αντζα, Σέζαρ και μπαλαντέρ τους Ζεβλάκοφ, Μπράβο, Τοροσίδη, Πατσατζόγλου. Μετά το «ναυάγιο» με τον Νασούτι ο Ιβιτς άλλαξε το χαρτί και διεμήνυσε ότι δεν θα αποκτηθεί κεντρικός αμυντικός, «ταυτιζόμενος» με τις προπονητικές απόψεις. Προφανώς η ευθύνη μετατοπιζόταν στον Λεμονή, ο οποίος δεχόταν και την πρώτη αμφισβήτηση μετά τις φιλικές ήττες από Οσασούνα και Πανιώνιο. Η εμφάνιση στο ντέρμπι (2/9) με τον ΠΑΟ και η παραλίγο νίκη άφησε περίεργη γεύση. Η δήλωση του Ιβιτς «μπορούσαμε να νικήσουμε» φαίνεται τώρα ότι τότε ίσως εμπεριείχε και το «δεν κάναμε αυτά που έπρεπε». Αυτό όμως είναι εικασία.

Η διακοπή στο πρωτάθλημα διατήρησε τη φαινομενική ηρεμία. Ουδείς από τα μέσα καλοκαιριού δεν διέψευδε τα ξένα δημοσιεύματα για Ιρουρέτα, Καπαρός, Αντιτς. Το 1-1 και η εμφάνιση με τη Λάτσιο προκάλεσαν σεισμικές αντιδράσεις. Η τοποθέτηση του Ιβιτς για προπονητικά λάθη, από κάποιους μπορεί να εκληφθεί ως «δημοκρατική τοποθέτηση από τον τεχνικό διευθυντή». Η δήλωση του μέλους του Δ.Σ. Σάββα Θεοδωρίδη για λάθος τρόπο παιχνιδιού, το ίδιο. Αυτά αν θέλεις να εθελοτυφλείς. Την ίδια στιγμή η διοίκηση (βλέπε Κόκκαλης) δεν τοποθετείται ώστε να δοθεί -μια και καλή- τέλος στην κόντρα, διαχωρίζοντας ρόλους και «χωράφια». Ο Λεμονής με συγκεκριμένες προπονητικές ευθύνες απλώς δέχεται διαδοχικά ραπίσματα πανταχόθεν χωρίς να αντιδρά (το ίδιο άσχημα θα ακουγόταν αν έβγαινε και έλεγε δημόσια «δεν μου πήραν π.χ. τον Ροντρίγκες») υπέρ της ατομικής και προπονητικής αξιοπρέπειάς του. Ετσι, φαντάζει τεχνικός υπό προθεσμία δίχως έρεισμα σε παίκτες και οπαδούς. Το αποδέχεται και μοιραία συγκεντρώνει όλα τα βέλη. Το σίγουρο είναι ότι για τον Ολυμπιακό η ιστορία αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί δίχως επιπτώσεις. Είναι προφανές ότι Ιβιτς και Λεμονής δεν μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς να παρατείνεται (με αυξομειώσεις) η καρκινογόνα κόντρα. Η διαρκής αμφισβήτηση του προπονητή έμμεσα (με την ανοχή της) από την ίδια τη διοίκηση και άμεσα από τεχνικό διευθυντή, κόσμο και Τύπο προκαλεί αποσταθεροποίηση στην ίδια την ομάδα.

H επίσημη γραμμή από τον Ολυμπιακό είναι ότι ο Ιβιτς τα είπε δίχως διάθεση για αμφισβήτηση. Δύσκολα γίνεται πιστευτό. Είναι λάθος επίσης να διακηρύσσεται ότι «γίνεται και στην Ευρώπη». Εκεί έχουν μάθει αλλιώς και συνήθως, αν ο τεχνικός διευθυντής κριτικάρει δημόσια τον προπονητή, εκείνο που ακολουθεί είναι η απομάκρυνση του κόουτς. Ηξεραν ότι ο Σέρβος αρέσκεται σε τέτοιες τοποθετήσεις. Εχει αυτή την αντίληψη για τον ρόλο του. Από μια οπτική γωνία δεν είναι κακό και προφανώς το κάνει επειδή του έχουν δώσει το «Ο.Κ.». Αν δεν έχεις προετοιμάσει το έδαφος, οι «νεοτερισμοί» δεν είναι άμεσα εύπεπτοι. Προς το παρόν η κατάσταση είναι λανθάνουσα και συγκαλύπτεται στη συνέχεια μόνο από τις όποιες νίκες ακολουθήσουν...