Οι προκλήσεις έρχονται, μπροστά (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Οι διεθνείς των '70s, ένας κι ένας φανταστικές φυσιογνωμίες, έχτισαν μύθο με το 0-0 στο «Μαρακανά». Με τις δύο ισοπαλίες, μετά, εναντίον της Δυτικής Γερμανίας. Αντε και, πριν, με τις νίκη+ισοπαλία κατά της (3ης στο Παγκόσμιο Κύπελλο) Πορτογαλίας.

Μ' όλο το σεβασμό: όταν χτίζεις, μύθο ή ο,τιδήποτε άλλο, πάνω σε μεμονωμένα (σκόρπια, από δω κι από κει) αποτελέσματα, τότε δεν έχεις σοβαρά θεμέλια. Το διαπιστώνεις, κι είναι πικρό, τη στιγμή που θα σε
γκρεμίσουν ήττες τύπου Μάλτας.

Για τους Βραζιλιάνους, εκείνο το φιλικό στο Ρίο δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι ανίας, πριν πάνε στο Μουντιάλ '74 να υπερασπιστούν τον τίτλο που είχαν από το '70 στο Μεξικό. Πήραμε ισοπαλία. Τέτοια είχαμε πάρει εκτός έδρας, θυμίζω, κι απ' τους Ιταλούς, μερικές μέρες πριν από την εκκίνηση του Μουντιάλ '90.

Εκείνοι το 'παιξαν το φιλικό, το ξέχασαν, δεν το ξανασυζήτησαν ποτέ, απέμεινε μία σημείωση στο αρχείο. Εμείς, πάλι, το κρατήσαμε 30 χρόνια. Με καμάρι. Οπως το 2-2 στο Καραϊσκάκη και το 1-1 στο Ντίσελντορφ,
προκριματικά Εθνών '76. Μεγαλειώδη αποτελέσματα, απέναντι στην παγκόσμια πρωταθλήτρια, για μας. Γι' αυτούς, απλώς δύο ανώδυνα ατυχήματα καθ' οδόν προς τα τελικά, τότε, στο Βελιγράδι.

Εμείς λοιπόν, στην αυτοϊκανοποίηση της ψευδαίσθησής μας, μεγαλώσαμε βαυκαλιζόμενοι πως... τους τρομάξαμε, τους θαμπώσαμε, δεν ξέρω τι άλλο. Αυτοί, στις δικές τους αναφορές τω καιρώ εκείνω, μιλούσαν για τελικούς Παγκόσμιων Κυπέλλων, Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, τρόπαια, δόξες. Είναι, κατ' αναλογίαν των μεγεθών, η τρέχουσα απόσταση μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας.

Οι Αλβανοί το μόνο που έχουν να λένε, καλή ώρα όπως εμείς στα χρόνια τότε, είναι πως μας νίκησαν δύο φορές στο «Κεμάλ Στάφα», 2-0 επί Δανιήλ, 2-1 επί Ρεχάγκελ. Μια ολόκληρη γενεά ποδοσφαιριστών θα κλείσει τη διαδρομή της στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, και το μοναδικό επίτευγμά της θα 'ναι ότι δεν ηττήθηκαν ποτέ απ' την Ελλάδα στα Τίρανα. Θαυμάσια. Συγχαρητήρια.

Οπως οι δικοί μας γκασταρμπάιτερ πήγαν την άλλη μέρα (του 1-1 στο «Ραϊνστάντιον») το πρωί στη φάμπρικα ασυνήθιστα ψηλωμένοι, και μπορεί να 'παν και καμιά κουβέντα παραπάνω στ' αφεντικά, το ίδιο κι οι Αλβανοί
εδώ. Δεν τρέχει τίποτα. Η Εθνική Ελλάδος, πια, παραείναι ψηλά (κι ο δικός της μύθος έχει χτιστεί σε γερές βάσεις) για να 'χει ανάγκη την όποια απόδειξη ή αυτοεπιβεβαίωση... σε ραντεβού με την Αλβανία.

Νικάμε, είναι το αναμενόμενο. Δεν νικάμε, είναι το ασήμαντο ατύχημα. Και, πάντως, δεν κολλάμε στο ένα αποτέλεσμα ή στο άλλο. Οι προκλήσεις έρχονται, μπροστά. Σε τρεις εβδομάδες, στο Ταλίν, διεκδικούμε τελικό
Τσάμπιονς Λιγκ στο Ολυμπιακό Στάδιο ή τελικό Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ στο Καραϊσκάκη. Ερχεται, ύστερα, το σετ των αγώνων του Ιουνίου (Τουρκία έξω, Ουκρανία μέσα).

Μετά, το Συνομοσπονδιών στη Γερμανία. Οχι ως φιναλίστ, επιλαχόντες, εξτρά προσκεκλημένοι με κάποια wild card, παρά μόνον επειδή είμαστε οι πρωταθλητές Ευρώπης. Επειτα, μες στο κατακαλόκαιρο, ο φάκελος
διεκδίκησης του EURO 2012. Κι αργότερα, το φθινόπωρο, η τελική ευθεία προς το Μουντιάλ. Οι Αλβανοί θα βλέπουν απέξω, και θα θυμούνται πού και πότε μας νίκησαν. Εμείς, όμως, θα 'μαστε μέσα.

Και το τελευταίο που θα σκεπτόμαστε, θα 'ναι το τρακάρισμα του περασμένου Σεπτεμβρίου, ή κάποιο άλλο σαν κι εκείνο, στα Τίρανα.