Ο χορός θέλει δύο (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

O χορός, για να είναι ελκυστικό θέαμα, προϋποθέτει... δύο. Αν ο ένας θέλει να χορέψει κι ο άλλος το μόνο που θέλει είναι να του χαλάσει τα βήματα, χορός δεν γίνεται. Κλαυσίγελως, ίσως.
Στο ποδόσφαιρο, το εύκολο είναι να παίξεις καλά σε καλό παιγνίδι με καλό αντίπαλο. Σε κακό παιγνίδι με κακό αντίπαλο, πράγμα που είναι κι αυτό μεσ' «στο πρόγραμμα» του σπορ, παίζεις για να πάρεις ό,τι διακυβεύεται, τους πόντους για παράδειγμα και να φύγεις.
Ο Γερμανός θα παίξει καλύτερα απέναντι στον Ισπανό, παρά απέναντι σε κάποια ξεροκέφαλα από τα Φερόε ή την Ανδόρα, που θα μπουν στο γήπεδο για να καταστρέψουν ό,τι ο άλλος θα πασχίζει στο στενό χώρο μέσα να δημιουργήσει.
Είναι, εν ολίγοις, η ιστορία του αγώνα Ελλάδα-Αλβανία. Δεν χρειάζονται αναλύσεις. Μόνον, αν αυτή πιάνει, μία ευχή. Να μην ξανανταμώσουμε, ει δυνατόν, με τους Αλβανούς σε γκρουπ... τα επόμενα 50 χρόνια. Μπελάς αφόρητος! Ας αφήσουμε να κάνουν τη δουλειά τους το Κράτος, το Σχολείο, η Κοινωνία, η Εκκλησία και το (ξανά)βλέπουμε.
Τέλος πάντων, ο μπελάς είναι πίσω. Τσάτρα-πάτρα, πέρασε. Σημάδια άφησε, αλλά σήμερα προέχει ότι πέρασε. Μπροστά, είν' η Τουρκία. Το μπαλάκι του «στοιχήματος πολιτισμού», συγχρόνως και η ευθύνη, περνάει στα δικά τους χέρια. Εμείς ξεμπερδέψαμε. Κι επειδή συχνά παρασυρόμαστε σε μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις: Αν εκεί, τον Ιούνιο, το μοναδικό έκτροπο είναι σφυρίγματα στον ελληνικό ύμνο, δηλώνω από τώρα... ευχαριστημένος!
Αμα οι Τούρκοι τα καταφέρουν όσο καλά τα καταφέραμ' εμείς εδώ, και μ' αυτούς τον Σεπτέμβριο αλλά και προχθές με τους Αλβανούς, με γεια τους με χαρά τους. Και μπράβο τους και μαγκιά τους. Αν πάλι θελήσουν να το κάνουν κόλαση, πράγμα όχι εύκολο (έως πολύ ριψοκίνδυνο για τους ίδιους) κάτω από τη μύτη της ΦΙΦΑ, κανένα πρόβλημα. Θα μας «φτιάξουν».
Το προηγούμενο του Παναθηναϊκού, στην έδρα της Φενέρμπαχτσε, διδάσκει. Εκείνο το ξεκούραστο 1-1. Σήμερα, ο συγκεκριμένος Παναθηναϊκός του «Σουκρού Σαράτσογλου» έχει διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Αλλά το ευρύτερο πνεύμα ποδοσφαίρου, που τότε εκπροσωπούσε, παραμένει ολοζώντανο. Διά της Εθνικής Ελλάδος! Τότε, ήταν τσούκου-τσούκου μπολ. Τώρα, μας αρέσει.
Η έδρα-κόλαση, περισσότερο από το να κλονίζει το φιλοξενούμενο, συνήθως πιέζει το γηπεδούχο. Η τρέχουσα εθνική Τουρκίας, ομάδα με χάρισμα στην μπάλα αλλά και με ακόμη εύθραυστο χαρακτήρα, εντός έδρας μοιάζει να... υποφέρει. Πήρε τα απολύτως απαραίτητα και μόνον (Καζακστάν, Αλβανία), έφερε ισοπαλία με τη Γεωργία, συνετρίβη (0-3) απ' τον «αστραπιαίο πόλεμο» της Ουκρανίας. Ενώ, εκτός έδρας, είναι αήττητη!
Ακούγεται αλλοπρόσαλλο, όμως δεν είναι ακριβώς τέτοιο. Η ενδεκάδα τους τον Σεπτέμβριο στο Καραϊσκάκη και η ενδεκάδα τους την Τετάρτη στην Τιφλίδα είναι ίδιες... μονάχα κατά το ήμισυ. Για μόλις έξι μήνες απόσταση, τεράστια διαφοροποίηση.
Τη δικαιολογεί το μεταβατικό στάδιο στο οποίο ευρίσκονται. Από τα ιστορικά στελέχη (Χακάν Σουκούρ, Χασάν Σας κ.λπ.) έως τους νεότερους που ήδη τους έχουν διαδεχθεί, η ρήξη με το παρελθόν και το χτίσιμο για το μέλλον είναι υποθέσεις που παίρνουν το κόστος τους. Σε χρόνο και όχι μόνον.
Κάπου εκεί πάμε και τους πετυχαίνουμε εμείς, συμπαγείς και με σταθερό χαρακτήρα, σε δύο μήνες. Αν μη τι άλλο, θα 'ναι χορός όπου θα χορεύουν, θα χορεύουμε, και οι δύο.