Εχθρός του καλού, το καλύτερο (Sportday / ο «Βάλε με μέσα»)

Οσοι διάβαζαν τη στήλη στη «SportDay» με την παλιά της μορφή, ξέρουν ποιο είναι το ψώνιο μου. Για όσους με γνωρίσουν, τώρα θα καταλάβουν ότι η αρρώστια του προπονητή της εξέδρας, που δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να κάτσει σε πάγκο, μπορεί να αποτυπωθεί σαν μεράκι και σαράκι σε ένα κομμάτι χαρτί. Πάνω απ’ όλα όμως, θέλω να αποδείξω πως σε αυτό το παλιάθλημα, το τόπι, σε κάθε επιλογή μπορεί να υπάρχει ο αντίλογος, η άλλη πλευρά, ή απλά η άλλη επιλογή.
Σήμερα θ' ασχοληθώ με Εθνική και Χερ Οτο. Ξεκαθαρίζω από την πρώτη αράδα πως δεν έχω καμία πρόθεση ν' αμφισβητήσω σε καμία περίπτωση την αξία του ομοσπονδιακού τεχνικού. Η αξία του είναι εκτός κάθε συζητήσεως και πέρα από κάθε αμφιβολία. Υπάρχει όμως ένα ρητό κι αυτό λέει πως ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Μπορεί να γίναμε πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, από τη στιγμή που υπάρχουν επιλογές. Ο Οτο Ρεχάγκελ έχει κάνει χίλια καλά, αλλά έχει σε πολλές περιπτώσεις υποπέσει σε ποδοσφαιρικές ανορθογραφίες. Μία απ' αυτές ήταν και η χρησιμοποίηση του Γιάννη Γκούμα ως αριστερού μπακ ή, για την ακρίβεια, ως αριστερού σέντερ μπακ, από τη στιγμή που οι αντίπαλοι έπαιζαν με έναν μόνο επιθετικό και εμείς αγωνιζόμασταν με δύο κεντρικούς αμυντικούς και λίμπερο. Οπως υπάρχει και το άλλο θέμα συζήτησης, που αφορά στη χρησιμοποίηση των 10 εκ των 11 παικτών για περίπου 178 λεπτά στα δύο παιχνίδια με τη Γεωργία και την Αλβανία. Την ώρα μάλιστα που στο δεύτερο μέρος τα κενά διαστήματα της Εθνικής ομάδας ολοένα και πλήθαιναν και μας άφηναν να παίζουμε ουσιαστικά με την αγωνία του ρευστού 1-0. Αυτά τα δύο σημεία είναι τα στραβά του προχθεσινού ματς. Τα δύο τους είναι αλληλένδετα και θα διαπιστώσετε παρακάτω γιατί.
Η Εθνική, χωρίς να ενθουσιάσει στο πρώτο μέρος, πέτυχε ένα γκολ και είχε δύο δοκάρια, έστω και με αυτό το συντηρητικό, για εντός έδρας ματς με αντίπαλο τύπου Αλβανίας, σχήμα. Δεν πιστεύω πως ο Ρεχάγκελ θεωρούσε ότι θα μπορούσε ο πάντα συντηρητικός συμπατριώτης του να κατέβει με περισσότερο από έναν επιθετικό. Από τη στιγμή που ο Μπρίγκελ θα είχε μόνον έναν μπροστά, τον Μπογκντάνι, γιατί χρειάζονταν τρεις να τον φυλάνε, με τον Γκούμα να γίνεται κατά συνθήκη αριστερό μπακ. Ολο αυτό το μπλόκο για ένα άτομο σήμαινε συνάμα περισσότερο τρέξιμο για τους μέσους, αφού είχαν να καλύψουν περισσότερο χώρο κάθετα, από τη στιγμή που οι δύο χαφ έπρεπε να γίνονται πλάγια μπακ για να καλύπτουν. Αυτόματα πάμε στην πρώτη αιτία απώλειας δυνάμεων. Στην επανάληψη, η ίδια εμμονή. Η ομάδα έκατσε για λίγο, πήρε μπρος για 5-7 λεπτά, και στη συνέχεια έκατσε. Εστω και αν οι Αλβανοί δεν απείλησαν, η ψυχολογική φόρτιση του να είσαι στο 1-0 με μια ακίνδυνη ομάδα ήταν μεγάλη, όπως και ο κίνδυνος να δεχτούμε την ισοφάριση. Οι δυνάμεις προφανώς εγκατέλειπαν τους ποδοσφαιριστές. Από το να έχεις στο γήπεδο έναν προφανώς καταπονημένο Βρύζα, δεν θα ήταν προτιμότερο να υπάρχουν τα φρέσκα πόδια έστω και ενός πλάγιου χαφ- εξτρέμ, με τις προδιαγραφές του Αμανατίδη ή ενός φουνταριστού Φάνη Γκέκα, που σκάει τον αντίπαλο αμυντικό στην τρεχάλα, από το 65' ή το 70'; Εχουμε καλή ομάδα με λίαν καλό τεχνικό. Θα πάρει άριστα όμως, όταν ο Ρεχάγκελ κάποιες φορές θα σκέφτεται περισσότερο πρακτικά και λιγότερο περίπλοκα.

Γράφει ο «Βάλε με μέσα»