Οταν νικάς παίζοντας λάθος (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Μια ομάδα μπορεί να αλλάζει προπονητή, έχοντας για ένα χρόνο τον ίδιο άνθρωπο στον πάγκο. Παρακολουθώντας τις ασταμάτητες τακτικές μεταμορφώσεις του Ολυμπιακού τη σεζόν που τρέχει, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό δεν είναι δύσκολο. Αν υπάρχει λίγη έκπτωση στη συνέπεια, ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να παρουσιάσει δύο και τρεις διαφορετικές ομάδες, χωρίς να καταφέρει μάλιστα να πάρει αυτό που θέλει από καμία από αυτές...
Το δεύτερο ημίχρονο του Ολυμπιακού στην Καλαμαριά ήταν –τακτικά– το χειρότερο που έχει κάνει από το ξεκίνημα της χρονιάς. Χειρότερο και από το δεύτερο ημίχρονο στο Λίβερπουλ, χειρότερο και από το πρώτο ημίχρονο στη Λεωφόρο, χειρότερο και από το 90λεπτο του Εργοτέλη, χειρότερο από όλα. Το ότι ο Ολυμπιακός νίκησε στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα την Καλαμαριά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έπαιξε σωστά. Το αντίθετο. Νίκησε παίζοντας λάθος.

Χάλι

Μια σειρά από πράγματα που έγιναν στη Καλαμαριά, ειδικά στο β' ημίχρονο, δείχνουν ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον φετινό Ολυμπιακό: όχι να χάσει ένα πρωτάθλημα, αλλά να πετάξει μια ολόκληρη σεζόν χωρίς να έχει κάνει την παραμικρή πρόοδο. Να την τελειώσει καταλήγοντας στο περσινό (τακτικό) χάλι του.

Γουστάρουν

Εβλεπα το δεύτερο ημίχρονο στην Καλαμαριά. Δύο στόπερ να παίζουν το παιχνίδι «εδώ Παππάς εκεί Παππάς, πού είναι ο Παππάς» και να μην μπορούν να τον βρουν. Δύο πλάγιοι μπακ αβοήθητοι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ειδικά αυτό που συνέβαινε στα αριστερά, ήταν από τα ανεξήγητα: υπήρχαν τρεις παίκτες (ο «Τζόλε», ο Γεωργάτος και ο Πάντος) που ο τελευταίος ανάθεμα κι αν πήρε μια βοήθεια από τους άλλους δύο. Υπήρχε ακόμα ένας κόφτης (ο Στολτίδης, που έτρεχε μόνος με αντιπάλους τρία (!) αμυντικά χαφ) και από εκεί και πέρα το χάος! Ο Γεωργάτος και ο Τζόρτζεβιτς αριστερά, όπου γούσταραν κι όπως γούσταραν, ο Ζιοβάνι πίσω, μπροστά, πλάγια και πουθενά, ο Ριβάλντο ακίνητος στα λίγα τετραγωνικά του και ο Καστίγιο και χαφ και πλάγιος και φορ και γενικά όπου είναι η μπάλα. Το ματς τελείωσε με νίκη 2-0 γιατί αντίπαλος ήταν η Καλαμαριά και γινόταν στην Ελλάδα.

Κατάκτηση

Δεν αποκλείω ο Ολυμπιακός να πάρει ακόμα και το πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟ βασανίζεται ακόμα από τα δικά του αδιέξοδα, μασκαρεύοντας με νίκες τις δικές του αδυναμίες, με τις οποίες δεν μπορεί να αναμετρηθεί, ενώ η ΑΕΚ πάνω στο καλύτερο έχει πνιγεί από το άγχος της και η άμυνά της ειδικά κάνει ένα πέναλτι δώρο σε κάθε ματς. Αλλά η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος δεν θα βοηθήσει ιδιαίτερα τον Ολυμπιακό, που το καλοκαίρι θα υποχρεωθεί πάλι να ξεκινήσει από την αρχή: όπως ακριβώς συμβαίνει τα τελευταία χρόνια.

Φρακάρισμα

Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι μια παραδοξότητα. Οι μικροί κλείνονται συστηματικά χωρίς να ξέρουν να παίζουν σωστά τις αντεπιθέσεις. Στους χώρους στους οποίους το παιχνίδι παίζεται, μπορείς να τακτοποιήσεις όσους επιθετικούς θες. Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε στην Καλαμαριά να παίζει με πέντε κυνηγούς, αν φυσικά τους είχε: στην εικόνα του αγώνα δεν θα άλλαζε τίποτα! Πάλι θα βλέπαμε αυτό το μπούγιο: δεκατέσσερις ή ακόμα και δεκαέξι παίκτες σε περίπου ογδόντα τετραγωνικά μέτρα γήπεδο! Αν δεν υπάρχει κίνηση χωρίς την μπάλα, προσχεδιασμένη ανάπτυξη, πρέσινγκ ώστε να εκμεταλλευτείς τις ελάχιστες στιγμές που ο αντίπαλος τολμάει να βγει, φρακάρεις. Μπροστά στην προφανή αδυναμία της ομάδας να κινηθεί, ο προπονητής μπαίνει στον πειρασμό να φορτώσει την ενδεκάδα με παίκτες που είναι καλοί στο ένας εναντίον ενός (Ριβάλντο, Ζιοβάνι, Καστίγιο, Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτος κ.λπ.), ελπίζοντας ότι αυτοί θα βρουν το γκολ με κάποια ατομική προσπάθεια. Ενίοτε το κάνουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αυτό που παρακολουθούμε είναι ποδόσφαιρο.

Λάθος

Τι προκύπτει; Ενα πλήθος ηρωισμών, μπασιμάτων, ατομικών ενεργειών χωρίς την παραμικρή σύνδεση. Ολα αυτά με την Καλαμαριά (και τον Κασναφέρη, που την άφησε με δέκα παίκτες) είναι έως και αποδοτικά: στην πραγματικότητα είναι εντελώς λάθος! Μια λάθος ομάδα μπορεί να κερδίσει το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά η τελική επιτυχία της δεν δικαιώνει την κατάργηση της πειθαρχίας της ενδεκάδας της και την απουσία (εν τέλει) της τακτικής της: απλώς αναβάλλει την τιμωρία της, που όταν έρχεται είναι δυστυχώς εξευτελιστική.

Διδάγματα

Τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα, αλλά εγώ δεν μπορώ να μην τα θυμίζω. Πριν από τρία χρόνια ο Στρέτσκο Κάτανετς, βλέποντας τον Ολυμπιακό να έχει δύο αργά στόπερ, πρόσθεσε ένα τρίτο και διόρθωσε την ενδεκάδα ανεβάζοντας κάποια μέτρα τον Καρεμπέ. Καταλαβαίνοντας, επίσης, ότι σέντερ φορ επιπέδου δεν υπάρχει (από τότε), έφερε υποχρεωτικά μπροστά τον Ζιοβάνι, ζητώντας από τον Γιαννακόπουλο να τον πλαισιώνει. Ο Ολυμπιακός απέκτησε ένα ημιτελές, πλην όμως λογικό σχήμα, αλλά δυσκολευόταν να πάρει τα ματς, γιατί αυτά που έπρεπε να είχε διδαχθεί στην προετοιμασία, υποχρεώθηκε να τα μάθει παίζοντας αγώνες πρωταθλήματος: για την ακρίβεια, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις περισσότερο και από την ομάδα έβλεπε κανείς στο γήπεδο το περίγραμμά της, το σχήμα της.

Ιστορία

Πιθανότατα τότε να έχανε το πρωτάθλημα, αλλά θα αποκτούσε κάτι σημαντικότερο: μια ομάδα που θα μπορούσε να βελτιωθεί το καλοκαίρι και να γίνει καλύτερη και πιο λειτουργική! Θυμόσαστε, φαντάζομαι, πώς τελείωσε η ιστορία. Εφυγε ο Κάτανετς, πήρε την ομάδα ο βολικός Προτάσοφ, έγινε αυτοδιαχείριση, έπαιζαν τριαλαλί, τριαλαλό ποδόσφαιρο όλοι και πίστεψαν ότι η επιλογή δικαιώθηκε στη Ριζούπολη, με το 3-0 επί του ΠΑΟ υπό συνθήκες κόλασης! Αμ, δε! Λίγους μήνες αργότερα ήρθαν τα επτά από τη Γιουβέντους. Και εκείνο το πρωτάθλημα για την ώρα παραμένει το τελευταίο που η ομάδα (που δεν ήθελε να γίνει ομάδα) κέρδισε.

Προβλέψιμοι

Οι κατά τόπους ανταποκριτές μου δηλώνουν –όλοι σχεδόν– ικανοποιημένοι από τις αρκετά καλές (και προβλέψιμες) διαιτησίες του Σαββατοκύριακου.
• Βασσάρας (Εργοτέλης - Παναθηναϊκός 1-3): Ο Παναθηναϊκός νίκησε 1-3 και όχι 0-2, όπως συνηθίζει με αυτόν διαιτητή στα εκτός έδρας παιχνίδια του. Θυμίζω αυτό που έγραφα το Σάββατο: «Δεν (θα) χρειαστεί να κάνει τίποτα: η παρουσία του αρκεί για να είναι ήρεμος ο Παναθηναϊκός...».
• Μπριάκος (Πανιώνιος - Ηρακλής 1-2): Ο Μπριάκος αυτόν τον καιρό πρέπει να είναι ο πιο φορμαρισμένος διαιτητής στον κόσμο! Αλάνθαστος.
• Μαζαράκος (Κέρκυρα - Καλλιθέα 0-1): Ευτυχώς, οι παρευρισκόμενοι θεατές κατάλαβαν ότι άλλο Μαζαράκος κι άλλο Μαζαράκης και έτσι το ματς τελείωσε ήσυχα. Και με το καθιερωμένο γκολ της Καλλιθέας στις καθυστερήσεις.
• Βασιλείου (Χαλκηδόνα - Ιωνικός 0-1): Ηταν ανώτερος των προσδοκιών μου στην επανεμφάνισή του. Είναι καλός διαιτητής και το δείχνει, ειδικά σε τέτοιου είδους ματς, στα οποία δεν αισθάνεται κάποια ιδιαίτερη πίεση.
• Τσαχειλίδης (Αιγάλεω - Αρης 2-1): Ο Αρης έχει λίγα παράπονα, αλλά από τη στιγμή που το Αιγάλεω δεν έχει βγει ακόμα στο ΟΥΕΦΑ το πράγμα δεν θα μπορούσε να ήταν πολύ διαφορετικό. Και η διπλωματία έχει τα όριά της.
• Τσίκινης (ΑΕΚ - Ξάνθη 2-1): Θύμωσε ο Ντέμης (που ως καλός πρόεδρος δεν αντέχει το 50-50), αλλά ο Μεσσήνιος αν έχει κάνει ένα σοβαρό λάθος είναι υπέρ της ΑΕΚ στη φάση του γκολ του Σοάρες, στην οποία η μπάλα εμφανώς γκελάρει στο χέρι του Βραζιλιάνου και στρώνεται μπροστά του. Εχει πάντως δίκιο και στα δύο πέναλτι, που ήταν δύσκολες φάσεις.
• Κασναφέρης (Καλαμαριά - Ολυμπιακός 0-2): Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα περί θυμού του κ.λπ., είχα προειδοποιήσει ότι του είναι αδύνατο να παίξει κόντρα Ολυμπιακό. Υπερβολική η αποβολή του Πετκάκη, αδικαιολόγητη η ανοχή στον Καστίγιο, σωστή η μη υπόδειξη πέναλτι στον Παππά, που έπρεπε να πάρει και κάρτα.
• Κάκος (ΠΑΟΚ - ΟΦΗ 4-1): Είχα επισημάνει ότι δεν είναι εδράκιας και μέχρις εδώ με δικαίωσε, αλλά κατά τα άλλα τα έκανε θάλασσα. Ηταν τυχερός που το ματς πήρε αυτήν την τροπή, γιατί θα ήταν ακόμα στην Τούμπα ελεύθερος πολιορκημένος. Τρομερό λάθος –κυρίως– η μη αποβολή του Κολιτσιδάκη.