Μέγιστο κέρδος με ελάχιστο κόστος (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Μετά την Κωνσταντινούπολη τον επόμενο μήνα, κι ένα επετειακό διάλειμμα του χρόνου (για την πεντηκονταετία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών) στο βόρειο Παρίσι, ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ το 2007 θα επιστρέψει εδώ, στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης. Στο ημέτερο Ολυμπιακό Στάδιο. Οι πρώτοι που ξέρω να πανηγύρισαν, με την απόφαση του Εκτελεστικού της UEFA χθες το απόγευμα στο Τάλιν, είν' οι ξένοι δημοσιογράφοι. Αγγλοσάξονες, αλλ' όχι μόνον αυτοί. Η προοπτική ενός διημέρου-τριημέρου, τέλη Μαΐου στην Αθήνα, ποτέ δεν έπαψε (ακόμη κι αν πρόκειται για δουλειά) να 'ναι ελκυστική στα μάτια όλων.

Εμείς (έχουμε λόγους να) πανηγυρίζουμε; Φυσικά. Διότι το καλό σε τούτες τις ιστορίες είναι ότι φέρνουν, με ελάχιστο κόστος, μέγιστο κέρδος. Πρόκειται για ξεκάθαρη διπλωματική επιτυχία των λοχαγών του Γκαγκάτση (Θεοδωρίδης, Κομνηνός, Πιλάβιος) που σχεδόν... για πλάκα, πολύ πιο εύκολα απ' όσο και οι ίδιοι το πρόσμεναν, κατανίκησαν το ολοκαίνουργιο Ουέμπλεϊ και το πλήρως ανακαινισμένο, εν όψει (και τελικού) Μουντιάλ 2006, Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου. Το μεσημέρι ο πρόεδρος της ΕΠΟ μιλούσε, συγκρατημένος, για 33,3% πιθανότητες. Αποδείχθηκε πως ήταν πολύ περισσότερες. Το ξέραμε, κατά βάθος, απ' τον Φεβρουάριο (όταν το πράγμα, τότε, πήρε αναβολή) πόσο κοντά είμασταν.

Εγινε, με το τεχνοκρατικό κριτήριο, καλή δουλειά που θα 'ταν δύσκολο να μην αποδώσει καρπό. Η (προ)εργασία δεν ήταν το κρασί κι ο ήλιος μας, παράμετροι που ενδέχεται να (υπο)λειτουργούν στο πίσω μέρος του μυαλού εκείνων που επιλέγουν, αλλά δεν αρκούν για να οδηγήσουν στο... γκολ. Το γκολ έρχεται, όταν η υποψηφιότητα διαθέτει όλες τις απαντήσεις στα ποικίλα ερωτήματα. Οταν οι απαντήσεις είναι σοβαρές, αξιόπιστες, καθησυχαστικές. Κι ανταποκρίνονται στην (πάγια) προπαντός safety-first, πάμε-στα-σίγουρα, πολιτική της ΟΥΕΦΑ. Το Ουέμπλεϊ ακούγεται πανίσχυρο, όμως δεν το 'χουν δει να λειτουργεί στην πράξη. Εφτανε αυτό, για να μείνει έξω. Το Βερολίνο-2007, πάλι, προδόθηκε απ' τη μικρή χρονική απόσταση με το Γκελζενκίρχεν-2004. Μόλις τρεις σεζόν. Θα (παρα)ήταν προνομιακή, υπέρ των Γερμανών, μεταχείριση. Και, μάλιστα, τη μέρα που έβγαλαν κοτζάμ... Πάπα!

Το ευφυές, εκ μέρους της ελληνικής πλευράς, είναι ότι κατ' ουσίαν είχαμε ξεγράψει τον τελικό του 2006 (ακριβώς 50 χρόνια απ' τον πρώτο τελικό του '56 στο Παρκ Ντε Πρενς) και όλο το focus ήταν για τον επόμενο. Το 2006, απ' τη στιγμή που μπήκε σε βάση επετείου, θα πήγαινε «κατ' απονομήν». Είτε στο Παρίσι που είχε φιλοξενήσει και τον πρώτο, είτε στη Μόσχα που (τον διεκδίκησε με το Λουζνίκι, και με επιχείρημα ότι) ποτέ, σε μισόν αιώνα, δεν τον έχει πάρει. Νίκησε, διόλου περίεργο, το Παρίσι. Ακόμη μία λαβή, να νιώσουν οι Ρώσοι... τ' αποπαίδια του δυτικού κόσμου. Οι δικοί μας δεν πήγαν, για να «κλάψουν» ότι μας πέταξαν εκτός. Πήγαν, για να πετύχουν. Πέτυχαν.

Οχι μονάχοι, κι ετούτο είναι που μένει (τροφή για σκέψη) στο τέλος της ημέρας. Το 2007 δεν θα ερχόταν ποτέ εάν οι της ΕΠΟ, μακρυά απ' τη δημοσιότητα, δεν οδηγούσαν τους ΟΥΕΦΑίους να πάρουν σαφείς face-to-face διαβεβαιώσεις απ' τον Ορφανό για το κομμάτι της ειδικής φορολόγησης ή απ' τον Λιάπη ότι θα ισχύσουν στο αεροδρόμιο και στους δρόμους της πόλης μέτρα Ολυμπιακών Αγώνων. Επίσης, να 'χουν ανά χείρας επίσημα χαρτιά απ' τους Δήμους της Αθήνας και του Αμαρουσίου ότι θα λειτουργήσουν τα λεγόμενα fan parks (πάρκα για τους φιλάθλους) και θα οργανωθούν, επί τη ευκαιρία του τελικού, παρεμφερή events.

Είν' η απόδειξη ότι ουδείς... μας αντιπαθεί κι ότι, εφόσον μας βλέπουν με τις δυνάμεις ενωμένες, θέλουν να μας εμπιστεύονται. Προς γνώσιν, καθότι ακόμη υπάρχει λίγος χρόνος να προσπεράσουμε τα... αξεπέραστα εσωτερικά μας, εν όψει της (έως τώρα μάλλον προβληματικής) διεκδίκησης του EURO 2012.