Αδιέξοδη ατραπός, μελαγχολικό τέλος

Ο Ριβάλντο μένει, ο Αργεντινός «δύο Ριβάλντο» -κατά την πασίγνωστη δήλωση Μήτσου- φεύγει. Ο Παναθηναϊκός έθεσε τέρμα στη συνεργασία του με τον Εκι Γκονζάλες, επικαλούμενος τα -ουκ ολίγα, είναι αλήθεια- κρούσματα κακής συμπεριφοράς του παίκτη. Να έφταιξε, άραγε, μόνο αυτό το κράμα «αλανιάρικης» ιδιοσυγκρασίας και ατίθασου, λατινοαμερικάνικου ταμπεραμέντου; Δεν νομίζω. Κάτι ακόμη ώθησε τον παίκτη προς το μόνιμο, σπασμωδικό και τελικώς αυτοκαταστροφικό «αντάρτικο».

Ο Εκι χρίστηκε ηγέτης και ανέλαβε να φέρει σε πέρας αυτόν τον ρόλο. Τα αγωνιστικά του προσόντα ήσαν αναμφισβήτητα, αλλά το πρόβλημα τεράστιο: ο Γκονζάλες «έπρεπε» να αποτελεί πολλαπλό άλλοθι. Εφερε Ριβάλντο ο Ολυμπιακός; «Δύο Ριβάλντο» χαρακτηρίστηκε ο Εκι - έτσι αβασάνιστα, δίχως να υπολογιστεί το βάρος που επωμιζόταν ο Αργεντινός με μια τέτοια σύγκριση (και... αναλογία). Καταλόγιζαν οι οπαδοί στην ομάδα έλλειμμα μαχητικότητας και «παναθηναϊκοφροσύνης»; Να σου ο Εκι στις επάλξεις. Πρώτος στους τσαμπουκάδες κατά τη διάρκεια των αγώνων, αλλά και στις «politically correct» δηλώσεις που εκλαμβάνονταν ως «ασπίδα» προστασίας της ομάδας. Ο Εκι δεν δίστασε να δυσαρεστήσει τους οπαδούς που τον λάτρευαν, με εκείνη τη δήλωση-πρόβλεψη πως η ομάδα στο τέλος θα τους ανάγκαζε να ζητήσουν συγγνώμη για τη σκληρή κριτική τους. Επί της ουσίας ο Αργεντινός γινόταν «καμικάζι»: γνώριζε ότι οι πιθανότητες να δικαιωθεί ήσαν απειροελάχιστες. Για εκείνον, όμως, ίσχυε το «έκαστος εφ' ω ετάχθη».

Ο Εκι ένιωθε ότι όφειλε ανά πάσα στιγμή να διαδραματίζει τον ρόλο του ηγέτη, ακόμη και του «αρχηγού-πυγμάχου» που θα επιβαλλόταν με γροθιές. Δρόμος αδιέξοδος, αλλά και μοναχικός. Οσο μοναχική ήταν και η -αμιγώς αγωνιστική- αποστολή του να ηγείται ενός μη συγκροτημένου κι ελλιπούς σώματος: να «κάνει παιχνίδι» χωρίς ουσιαστική βοήθεια από τα άκρα, βυθισμένος στην ανασφάλεια για ό,τι συνέβαινε πίσω του (εποχές Μπίσκαν, Κονσεϊσάο).

Η προθυμία του Εκι να γίνει κάτι ανάμεσα σε Κλιντ Ιστγουντ και «επικοινωνιακό αλεξικέραυνο» της ομάδας αναμφιβόλως «βόλεψε» αρκετούς στον ΠΑΟ. Η ευθύνη, όμως, για τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε να διεκπεραιώσει αυτόν το ρόλο ήταν δική του. Το κακό το ολοκλήρωσαν οι τραυματισμοί: τον βύθισαν στην ανασφάλεια κι αυτή τον «θόλωσε» ακόμη περισσότερο. Θέμα χρόνου ήταν το τέλος, διανθισμένο με ερωτήσεις του τύπου «τι άλλο θα είχαμε δει από αυτόν τον παίκτη, άραγε, εάν...». Σε αυτού του είδους τα μελαγχολικά ερωτήματα απαντάς όπως νομίζεις...