Ευτελισμός, δίπλα σε λερωμένες φωλιές (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Eξω πάμε, σίγουρα, καλά. Μέσα, πάλι, όχι και τόσο. Φάνηκε. Σ' ένα, και μόνον, εικοσιτετράωρο. Και το ένα και το άλλο. Πήραμε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Και βάλαμε τους διεθνείς μπροστά στον ακήρυκτο οικονομικό πόλεμο Υπουργείου-Ομοσπονδίας. Η επιτυχία της ποδοσφαιρικής «εξωτερικής πολιτικής» και το μίζερο εσωτερικό τοπίο, χέρι-χέρι. Η συμβίωση των οξύμωρων.

Οχι πως το ποδόσφαιρο έπληξε τα... χρηστά ήθη του ελληνικού αθλητικού περιβάλλοντος. Δεδομένο είν' ετούτο. Το περιβάλλον. Ο Διαθεσόπουλος είχε πιάσει την τεχνήεσσα κλάψα, πριν καν στεγνώσει το νερό της πισίνας στα κορμιά των ολυμπιονικών. «Δεν έχω λεφτά να κρατήσω τον κόουτς της Εθνικής». Ο Σεβαστής λίγο - πολύ τα ίδια. Στη βράση επάνω έστησε αθλητές και προπονητές μπρος στις κάμερες, ξεκάθαρους κριούς διεκδίκησης.

Ο Γκαγκάτσης στην Τιφλίδα πριν μερικές εβδομάδες έλεγε τον πόνο του για τον Ορφανό κι αναρωτιόταν μεγαλοφώνως: «Δηλαδή, τι να κάνω; Να βάλω κι εγώ τους παίκτες εμπροσθοφυλακή; Ε, όχι!». Κοντά ένα μήνα μετά, συνέβη. Πολύ πιο αργά, είναι η αλήθεια απ' ό,τι σε άλλες ομοσπονδίες. Και πολύ πιο διακριτικά, επίσης. Ευσχήμως, που λένε. Συνέβη ωστόσο.

Η πρώτη απόπειρα, μία υπενθύμιση της... ακινησίας μετά την υπερκινητικότητα των ημερών στις αρχές Ιουλίου, έγινε τον Αύγουστο (επί τη ευκαιρία του φιλικού με την Τσεχία) στην Πράγα. Αστοχο τάιμινγκ. Το διάβημα, σε καιρό Ολυμπιακών Αγώνων, πέρασε εντελώς απαρατήρητο.

Η δεύτερη, τώρα. Με την προσεκτική δήλωση, απ' τη Μπολόνια, του καπετάν Ζαγοράκη. Δεν προκαλούμε, δεν τσιτώνουμε το σχοινί, δεν φωνασκούμε, αλλ' «εδώ είμαστε» και (καλό θα 'ταν) «να μην ξεχνιόμαστε». Η πραγματική βάση του ζητήματος φαντάζει, όμως, ισχνή. Δέκα μηνιάτικα, ή περίπου τόσα, όλα κι όλα. Αντε και οι άδειες ΠΡΟ-ΠΟ.
Μηνιάτικα των 700 ευρώ. Απ' αυτά που οι διεθνείς, τους Δεκέμβριους, τα δωρίζουν σε φιλανθρωπίες. Για πολλούς, δεν είναι καν «καθαρά» 700 ευρώ. Οταν τα πληρωθούν, γιατί να τα χάσουν αποκλείεται, θα αφαιρεθούν όσα αυτοί οφείλουν (κι είναι «ανοικτοί» στις καρτέλες του λογιστηρίου της ΕΠΟ), π.χ. για εισιτήρια αγώνων που τα παίρνουν «έναντι».
Πολύ λίγα, για να στοιχειοθετείται σοβαρό «θέμα». Αφόρητα λίγα, για να μπαίνουν στον πειρασμό του ευτελισμού. Του αυτοευτελισμού, απέναντι στην εικόνα που η κοινωνία έχει παγιώσει, εδώ και δέκα μήνες για τους ήρωές της. Θυμίζω, μοναχά, ότι οι Γερμανοί (έχει, κιόλας, ανακοινωθεί ότι) θα εισπράξουν περίπου 300.000 ευρώ έκαστος, εφόσον του χρόνου στο σπίτι τους αναδειχθούν πρωταθλητές Κόσμου. Οι πρωταθλητές Ευρώπης παίρνουν, για το ανυπολόγιστης σημασίας κατόρθωμά τους στην Πορτογαλία, 750.000 ευρώ (έκαστος).

Εννοείται ότι, δίπλα τους, υπάρχουν λερωμένες φωλιές. Η λεγόμενη Πολιτεία, όπως όλες οι... Πολιτείες κατά παράδοσιν, κάνει πολιτική με τα λεφτά. Δεν γουστάρουμε (την ομοσπονδία), δεν δίνουμε, δεν πα' να 'χει φέρει (εν προκειμένω η ΕΠΟ απ' τη Λισσαβώνα) το Αδιανόητο, δεν πα' να 'ναι (η Ελλάδα) νούμερο 12, ασύλληπτο, στην παγκόσμια κατάταξη. Με το top-ten, ως το τέλος του 2005, όχι ανέφικτο. Δεν γουστάρουμε. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουν αποφασίσει, στο γρανάζι μεταξύ κυβέρνησης και κόμματος, τι γουστάρουν. Τον... Βίκτωρα;

Οπως και να 'χει, οι διεθνείς (το χρέος και το κατά βάθος συμφέρον ολονών επιτάσσει να) είναι οι Untouchables της διελκυστίνδας. Α-π-α-γ-ο-ρ-ε-ύ-ε-τ-α-ι να μπαίνουν στη μέση. Μπήκαν. Πιθανόν, με ευθύνη του Ορφανού. Αλλ' όχι δίχως την παραίνεση, έως και ενθάρρυνση, του Γκαγκάτση.