Πλούσιοι, φτωχοί και δημοσιογράφοι

Αν κάποιος το πράγμα το παρακολουθεί χωρίς να στέκεται στις λεπτομέρειές του, δεν υπάρχει κανένας λόγος γκρίνιας από τη διοίκηση του Αρη ή τους οπαδούς της ομάδας για τη δημοσιογραφική κάλυψη της ιστορίας. Οι εφημερίδες έγραφαν ότι ο Παναθηναϊκός είχε αποφασίσει να αλλάξει προπονητή ακόμα και αν στα πλέι οφ τερμάτιζε δεύτερος: έτσι έγινε, μια και ο Ζοσέ Πεσέιρο απολύθηκε. Οι εφημερίδες έγραφαν ότι θέλει τον Μπάγεβιτς: έτσι έγινε, αφού τελικά ο Ντούσαν και ο Τζίγκερ συναντήθηκαν και αποκλείεται να μίλησαν για το Ράλλυ Ακρόπολις. Οι εφημερίδες έγραφαν ότι ο Μπάγεβιτς έχει συμβόλαιο αλλά αυτό επί της ουσίας δεν τον δεσμεύει: έτσι συμβαίνει και το είπε και ο Λάμπρος Σκόρδας αυτό, όταν στην τελευταία συνέντευξή του δήλωσε ότι αν ο Μπάγεβιτς θέλει να φύγει, αρκεί να το πει. Τελικώς τα μόνα που διαψεύστηκαν (;) ήταν οι εκτιμήσεις και όχι οι πληροφορίες: έχασαν (για την ώρα) όσοι έλεγαν αναλύοντας τα δεδομένα ότι ο Ντούσαν θα υπογράψει τελικά στον ΠΑΟ – αλλά οι εκτιμήσεις είναι φύσει αμφίβολες, αλλιώς δεν θα τις ονομάζαμε έτσι.

Παραμύθια
Φυσικά υπάρχει και ο αντίλογος. Ολο αυτό το διάστημα γράφτηκαν και ειπώθηκαν και συγκλονιστικά παραμύθια. Οτι ο Μπάγεβιτς έχει συμφωνήσει. Οτι ο Μπάγεβιτς έφαγε με τον Βαρδή. Οτι την ιστορία την παρακολουθεί και ο Κόκκαλης. Οτι ο Σκόρδας έχει συμφωνήσει και θα πάρει και χρήματα για να πει το «ναι». Οτι θα τον ανακοινώσει ο Βγενόπουλος. Κρατάω μόνο τους τίτλους, γιατί αν αναδημοσιεύσω τα κομμάτια, θα τσακωθώ με κόσμο και κοσμάκη και δεν θέλω. Σε αυτό, στην επεξεργασία της πληροφορίας, δεν χωράει αμφιβολία ότι όλοι όσοι ασχοληθήκαμε κάναμε κακή δουλειά – και βάζω και τον εαυτό μου μέσα και ας μην είπα ποτέ τις λέξεις «έκλεισε», «συμφώνησε», «θα φύγει» κ.λπ.

Λίνεν
Ανάλογα πράγματα συμβαίνουν καθημερινά και με λογιών λογιών άλλους πρωταγωνιστές. Ο «Μπάγεβιτς» π.χ. του Ολυμπιακού και του Πανιωνίου είναι ο «Λίνεν» -μάλιστα στην περίπτωση του Γερμανού τα ρεπορτάζ είναι ακόμα πιο ταπεινωτικά για τον προπονητή και τον σύλλογο, μια και εμφανίζουν τον πετυχημένο κόουτς ως back up και «ύστατη λύση» σε περίπτωση που δεν πουν το μεγάλο «ναι» οι Ισπανοί και οι Γάλλοι σοφοί. Κάθε μέρα κυκλοφορούν ειδήσεις για προτάσεις του Ολυμπιακού, του ΠΑΟ και της ΑΕΚ στο Μάκο, τον Τζεμπούρ, τον Κλέιτον, τον Αβραάμ Παπαδόπουλο, τον Νάτσο Γκαρσία, τον Βερόν, τον Χριστοδουλόπουλο, τον Γιάντση και τον Πάρντο. Επειδή μάλιστα οι καλοί παίκτες είναι ολοένα και πιο λίγοι (και η φαντασία των παραγόντων ακόμα λιγότερη…), οι συγκεκριμένοι παίκτες είναι στόχοι και των τριών ομάδων και κάνουν και για τις τρεις ομάδες. Αυτό το τελευταίο είναι το μοναδικό πραγματικά ελληνικό φαινόμενο.

Κριτήριο
«Και η δημοσιογραφία;», θα πει κάποιος. Η ερώτηση έχει μία απλή απάντηση: η δημοσιογραφία είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η πραγματικότητα λέει ότι όποιος ψάχνει ρευστό πουλάει. Προφανώς η αποκάλυψη κάποιων προθέσεων των μεγάλων είναι λανθασμένη, όχι γιατί είναι μεροληπτική, αλλά επειδή δεν ανταποκρίνεται πάντοτε σε γεγονότα και δεδομένα – αλλά αυτό είναι ένα λάθος που συγχωρείται. Η ΑΕΚ δεν έχει κάνει πρόταση για τον Νάτσο Γκαρσία, μπορεί όμως να κάνει – όπως άλλωστε συνέβη και με τον ΠΑΟ και τον Μπάγεβιτς. Επίσης, ο Ολυμπιακός δεν έκανε πρόταση για τον Πάρντο – αλλά προφανώς το όνομα του τερματοφύλακα του Ηρακλή είναι πιο πιασάρικο από αυτό του γερο-Κόβατς. Το κριτήριο, δυστυχώς ή ευτυχώς, για τις εφημερίδες δεν μπορεί παρά να είναι και το κατά πόσο μία είδηση πουλάει: ένα πρωτοσέλιδο του τύπου «Πήρε τον Κόβατς που είχε κάνει προσφυγή» μπορεί να γίνει αιτία να αγοράσει την εφημερίδα το οικογενειακό περιβάλλον του Κόβατς –το «Πάει για Πάρντο» όλο και κάποιος θα το εκτιμήσει. Ο οπαδός του Ολυμπιακού πιθανότατα, ο οπαδός του Ηρακλή λόγω της ανησυχίας ότι θα χαθεί ο παίκτης σίγουρα. Ας μην κοροϊδευόμαστε: όσο στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχουν τρεις μόνο ομάδες διατεθειμένες να αγοράζουν από τις υπόλοιπες, οι εφημερίδες θα «πουλάνε» αισιοδοξία στους οπαδούς των υποψήφιων αγοραστών και φόβο στους υπόλοιπους.

Φαλίρισε
Εκτός αν ξαφνικά εμφανιστεί κάποιο μεγάλο πορτοφόλι και γίνει πανηγύρι. Το 'χω ζήσει με τον Κρανιότι στη Λάτσιο τη δεκαετία του ’90: ήταν καταπληκτικό. Εκεί που το καλοκαίρι ήταν για τους Λατσιάλι παραδοσιακά η εποχή του φόβου ότι δεν θα μείνει στην ομάδα άνθρωπος, ήρθε ο Σέρτζιο με τα λεφτά της Cirio και o Ιούνιος μεταβλήθηκε σε «Χρυσό Αιώνα». Ηθελε τον Σινιόρι η Ιντερ; Τον έπαιρνε η Λάτσιο. Τον Βίντερ η Μίλαν; Εκεί ο Κρανιότι. Τον Μπόκσιτς η Γιούβε; Στα μπλε ο Κροάτης. Εληγε το συμβόλαιο του Γιούγκοβιτς με την Κυρία; Στην Πιάτσα ντι Σπάνια ο Σέρβος. Φαλίρισε στο τέλος, αλλά μέχρι αυτό να συμβεί καμία εφημερίδα δεν τόλμησε να γράψει ότι έρχεται η Γιούβε να πάρει τον Νέστα. Μετά, όντως μας λεηλάτησαν.

Πόρτα
Θέλει ο Αρης να σταματήσουν να γράφουν για τον Αβραάμ; Ας βγει αύριο το πρωί να πει «δίνω 8 εκατομμύρια ευρώ τοις μετρητοίς αύριο και θέλω τον Παπασταθόπουλο»: αν τον πάρει, θα αλλάξει πολύ η όλη αντιμετώπιση. Αλλά όταν περιμένεις μια κρατική χορηγία για να βγάλεις τη σεζόν, είναι δύσκολο να πείσεις ότι δεν πουλάς. Και ας μην πουλάς (όπως συμβαίνει…), πάλι θα σου λένε να κάνεις ησυχία για να ακούσεις ποιος χτυπάει την πόρτα.