Η δυναμική δεν χάνει, στο τέλος, ποτέ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Πέρυσι (μερικές ημέρες), πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αρχές Ιουνίου, για την «Ελευθεροτυπία», είχα μιλήσει με τον Φερνάντο Σάντος, ακόμα προπονητή στη Σπόρτιγκ Λισσαβώνας τότε, για τις προοπτικές της Ελλάδας στο τουρνουά. Μου είχε πει επί λέξει ότι η Εθνική «διαθέτει την ποιότητα ώστε σε κάθε αγώνα να προσέλθει με την πεποίθηση ότι μπορεί να τον κερδίσει».

Ηταν μέρες που κυριαρχούσε το μία-νίκη-ίσον-θρίαμβος κλίμα και δύσκολα έβρισκες άνθρωπο έστω να διανοείται ότι μπορούμε να σπάσουμε στο γκρουπ το δίδυμο Πορτογαλίας-Ισπανίας, πολύ περισσότερο να σου λέει ότι δεν υπάρχει ματς που, α πριόρι, δεν μπορούμε να το κερδίσουμε. Μόνον ο Πορτογάλος! Διότι είχε και τη γνώση και, το κυριότερο, τη φιλοσοφία.

Είν' η γνώση και η φιλοσοφία που, κοντά ένα χρόνο μετά, έχουν φέρει την ΑΕΚ ως εδώ που είναι σήμερα. Η νοοτροπία (βρήκε το γόνιμο έδαφος και) πέρασε. Η επιτυχία του κόουτς είναι ότι πέρασε. Η επιτυχία της διοίκησης είναι ότι δημιούργησε το γόνιμο έδαφος. Η επιτυχία των παικτών είναι ότι την αφομοιώνουν. Η επιτυχία του κοινού είναι ότι πίστεψε τη διοίκηση, τον κόουτς, τους παίκτες.

Το αποτέλεσμα της προσέρχομαι-σε-κάθε-αγώνα-με-την-πεποίθηση-ότι-μπορώ-να-τον-κερδίσω προσέγγισης είναι ότι, 27 αγωνιστικές από την αφετηρία του πρωταθλήματος, η «Ενωση» έχει στο παθητικό μία ήττα. Ισως, στο μοναδικό ματς (Ιανουάριο στην Καλαμαριά) που προσήλθε με την πεποίθηση ότι θα νικήσει... ξεκούραστα (αμέσως έπειτα από νίκη επί του πρωταθλητή Παναθηναϊκού). Διόλου ανεξήγητο. Η φιλοσοφία μένει άδειο γράμμα, όταν δεν υποστηρίζεται από την προδιάθεση του μόχθου και την απόλυτη συγκέντρωση.

Η ΑΕΚ ήδη, λοιπόν, τρεις στροφές πριν από το φινάλε, έχει υπερκαλύψει ό,τι (το μοναδικό πράγμα που) υποσχέθηκε: π-ρ-ο-σ-π-ά-θ-ε-ι-α. Απέναντι στον εκάστοτε αντίπαλο κι απέναντι στις αδυναμίες της. Προσπάθεια δίχως παρεκκλίσεις, δίχως διαπραγμάτευση, δίχως σταματημό. Προσπάθεια που... δεν ξέρει δίκαιο και άδικο, τύχη και ατυχία. Οταν δουλεύεις και προσπαθείς, τα υπόλοιπα (η ρέντα κι η γκίνια) είναι κύκλος.

Σε τούτη τη διαδρομή η ΑΕΚ, εκ των πραγμάτων, φάνηκε και στο Ηράκλειο προχθές, εκπαιδεύτηκε πιο πολύ να κυνηγάει (ανατροπές) παρά να κοντρολάρει (κεκτημένα). Το ένα θέλει πάθος, πίστη, εργατικότητα. Της ταιριάζει, γιατί τα έχει όλ' αυτά. Το άλλο θέλει φίλτρο πείρας, ηρεμίας, προσωπικότητας, ωριμότητας. Δεν της ταιριάζει, γιατί θα 'ταν αφύσικο να τα 'χει, όλ' αυτά, κιόλας. Αυτά παίρνουν το χρόνο τους.

Οτι δεν τα 'χει (και καθώς δεν γίνεται το επόμενο εικοσαήμερο να πάει σ' ένα σούπερ μάρκετ, να τα βρει έτοιμα και να τα αγοράσει!), αυτό εν όψει Λεωφόρου μπορεί να σημαίνει πολλά και να αποβεί τότε καθοριστικό, μπορεί για τη μία εκείνη νύχτα να (κυλήσει έτσι το σενάριο, ώστε να) μη σημαίνει τίποτα. Οπως και να 'χει, όμως, στο τέλος της ημέρας δεν θα 'ναι κάτι περισσότερο από ακόμα ένα ματς.

Εκείνο που δεν αλλάζει, και ιδίως τώρα με τις «παράλληλες» τηλεοπτικές μεταδόσεις... παραείναι χτυπητό ως και στο ανυποψίαστο μάτι, είν' η δυναμική. Η δυναμική, εναντίον της στασιμότητας ή της παρακμής, εν τέλει δεν χάνει ποτέ.