Θα το ζήλευε και ο Ρόι (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ποιο γκολ ήταν ωραιότερο; Αυτό του Γκονζάλες με το διπλό φρενάρισμα και την «κουταλιά», η οποία τσάκισε τη μέση του Εμπέντε; Το σκαστό του Ριβάλντο πάνω στην κίνηση; Το «σπαγγάτο» του Λυμπερόπουλου στο τελευταίο δευτερόλεπτο των καθυστερήσεων; Ή το «καντηλάκι» του Ζιοβάνι, ο οποίος σκοράρει κόντρα στη λογική της φάσης; Αυτή τη φορά ο ανταγωνισμός κινείται πραγματικά σε υψηλό επίπεδο...

Τα ωραιότερα γκολ έχουν μπει στα κόμικ. Τα έχουν βάλει μυθικές μορφές, όπως ο Ερικ Καστέλ τον καιρό που έπαιζε στην Μπαρτσελόνα, ο Κέβιν Κοξ με την κορδέλα (και μια μακρινή ομοιότητα με τον Κέβιν Κίγκαν), ο Τζον Στάρμαν, ο πρώτος μισθοφόρος ποδοσφαιριστής, και κυρίως ο Ρόι Ρέις, ο πατέρας όλων αυτών και ο δικός μας μεγάλος αδερφός. Αυτός στον οποίο θέλαμε να μοιάσουμε.

Λεπτομέρεια

Γιατί στα κόμικ τα γκολ ήταν όμορφα; Γιατί υπήρχε πάντα η λεπτομέρεια που τα έκανε ξεχωριστά. Στα «ψαλίδια» η μπάλα σηκωνόταν στον Θεό κι έπαιρνε καμπύλη προς το ακάλυπτο παράθυρο την τελευταία στιγμή. Το σουτ ήταν αρχικά γρήγορο, αλλά στη συνέχεια διαρκούσε τόσο πολύ με αποτέλεσμα ο αμυντικός να προλαβαίνει να το κοιτάξει! Στις ντρίμπλες δεν έφτανε μόνο να αποφύγει ο ήρωας τον τερματοφύλακα ή τη μισή άμυνα: έπρεπε να «σπείρει» πίσω του αμυντικούς ξαπλωμένους στο χόρτο, ανίκανους να σηκωθούν και υποχρεωμένους απλώς να σηκώσουν το κεφάλι για να δουν την κατάληξη της φάσης. Στις κεφαλιές ο γκολτζής έπρεπε υποχρεωτικά να κινδυνεύει με τραυματισμό: χωρίς αυτοθυσία δεν υπήρχε φάση.

Πλαστικά
Το πλέον ενδιαφέρον σε αυτές τις εικονογραφημένες μνήμες είναι ότι όταν ο Ρόι σκόραρε, ο τερματοφύλακας έκανε τα πάντα σωστά. Αλλά δεν έφτανε στην μπάλα ποτέ! Τα μπλονζόν του ήταν «πλαστικά», σχεδόν τέλεια, αλλά το σουτ του ήρωα αποδεικνυόταν άπιαστο: ο σχεδιαστής κωμικάς ήθελε ένα ισάξιο σχεδόν αντίπαλό του για τον πρωταγωνιστή του, κάποιον ο οποίος να σε πείθει ότι αν δεν είχε σουτάρει ο Ρόι, γκολ δεν θα έμπαινε ποτέ.

Κρίσιμα
Κυρίως όμως τα γκολ αυτά ήταν όλα καθοριστικά. Στα κόμικ δεν υπήρχαν άχρηστα ή βαρετά ματς και ποτέ ο ήρωας δεν δυσκόλευε την προσπάθεια για να χαρεί η εξέδρα. Τα γκολ ήταν όλα σοβαρά και κρίσιμα.

Στη σειρά
Συνέβαιναν πάντοτε τρομερά πράγματα. Η Μέλτσεστερ Ρόβερς δεν ήταν ποτέ αδιάφορη και δεν εξασφάλιζε ποτέ το πρωτάθλημα πριν από την τελευταία αγωνιστική. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είχε δέκα νίκες στη σειρά, κάτι θα συνέβαινε και μία άλλη ομάδα, η Οριεντ π.χ. ή η μισητή Κρόφορντ Σίτι, θα είχε κάνει τις ίδιες νίκες και θα την κυνηγούσε ανελέητα. Ο αντίπαλος εμφανιζόταν πάντοτε σε καλή κατάσταση και με ένα τουλάχιστον μυστικό όπλο. Στη διάρκεια του αγώνα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε. Ο Ρόι να τραυματιστεί και να μείνει στο ματς σφίγγοντας τα δόντια, ένας τρελός διαιτητής να αφήσει την ομάδα με δύο παίκτες λιγότερους, ένα τρακάρισμα του λεωφορείου να σταθεί αιτία για να μην μπορεί ο προπονητής να στείλει στο γήπεδο 11 παίκτες. Ολα ήταν απρόβλεπτα: όποιος πίστευε ότι τα είχε δει όλα, απλώς μία εβδομάδα αργότερα έμενε άφωνος από την έμπνευση του σεναριογράφου.

Τέλος
Και φυσικά κανένα ματς δεν τελείωνε πριν ο διαιτητής σφυρίξει το τέλος του. Η Μέλτσεστερ Ρόβερς μπορεί να έχανε 3-0, έχοντας δεχτεί τρία γκολ σε πέντε λεπτά, γιατί ο τερματοφύλακάς της, Τσάρλι Πάρκερ, δεχόταν μια σκληρή αγκωνιά σε μια έξοδο, έχανε για λίγο το φως του και δεν το παραδεχόταν στο γιατρό της ομάδας για να παραμείνει στο γήπεδο. Ή μπορεί ο απροσπέλαστος λίμπερο Λόφτι Πικ να σημείωνε κατά λάθος αυτογκόλ δύο λεπτά πριν από τη λήξη: στον Ρόι έφταναν σαράντα δευτερόλεπτα για να ανατρέψει την κατάσταση. Το είχε κάνει τόσες φορές, που το μόνο που περίμενες ήταν να δεις και να διαβάσεις το πώς.

Απόδειξη
Η λόμπα του Ζιοβάνι (με τη σπόντα στο δοκάρι) είναι η απόδειξη ότι ο Βραζιλιάνος θεωρεί ότι το ποδόσφαιρο είναι πιο πολύ ατομικό παρά ομαδικό σπορ. Το σουτ του Ριβάλντο με το διπλό σκάσιμο επιβεβαιώνει την άποψη εκείνων που πιστεύουν ότι κινούμενος σε λίγα τετραγωνικά ο «Ρίμπο» παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους τεχνίτες στον κόσμο. Το μπάσιμο του Εκι και το τελείωμα της φάσης με σουτ με ανάποδο λιφτ (και το κορμί προς τα πίσω) πείθει και τον πλέον δύσπιστο ότι ο Αργεντινός κρύβει μέσα του ένα σολίστα, ο οποίος συχνά αυτοπεριορίζεται για το καλό της ομάδας. Και τα τρία αυτά γκολ ήταν λίγο «τέχνη για την τέχνη», πολύ προσωπικά, πολύ εφετζίδικα. Το πραγματικό γκολ-κόμικ της αγωνιστικής, αυτό που θα ζήλευε και ο Ρόι, είναι αυτό που πέτυχε στο Ηράκλειο ο Λυμπερόπουλος.

Μπλακάουτ
Με την ΑΕΚ να έχει πετάξει το αβαντάζ των δύο γκολ, που με κόπο απέκτησε, τον ΟΦΗ να πιέζει για να τη ρίξει στο καναβάτσο, τους συμπαίκτες να σκέφτονται τη βαθμολογία και τα επόμενα ματς και την εξέδρα να έχει πάθει μπλακάουτ από το ξαφνικό 2-2, ο Λυμπερόπουλος είχε το σθένος αρχικά να ανοίξει την τελευταία αντεπίθεση της ομάδας, ξεκινώντας την τελευταία προσπάθεια της ΑΕΚ λίγο έξω από τη μεγάλη της περιοχή. Επειτα, αφού «έσπασε» την μπάλα στα δεξιά, διέσχισε το γήπεδο έχοντας ραντεβού μαζί της είκοσι πέντε μέτρα από την εστία του Σηφάκη. Η σπόντα του Ιβιτς είναι η βοήθεια που περίμενε για να τη στείλει στα δίχτυα.

Αιώνιο
Τεχνική, πάθος, πίστη και θέληση. Ολα αυτά στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα. Που στο Ηράκλειο, όπως και στα κόμικ, έμοιαζε αιώνιο...

Πασχαλιάτικες
βοήθειες
Το πρωτάθλημα σταματάει και θα συνεχιστεί την Κυριακή του Θωμά, που για τους διαιτητές ήταν κάποτε εθνική εορτή, κάτι σαν την Πρωτομαγιά για τους εργάτες. Ας δούμε πώς τα πήγαν οι άρχοντες των αγώνων λίγο πριν από το γκραν φινάλε.
-Φινοκαλιώτης (Απόλλων Καλαμαριάς-Εργοτέλης 1-0). Είχα επισημάνει ότι ο «Φίνο» δεν θα κάνει τίποτα περίεργα, αλλά πως ιδεολογικά δεν είναι εδράκιας. Δεν εμφανίστηκε στην καλύτερη κατάσταση και μάλλον είχε το μυαλό του στις διακοπές του Πάσχα.
-Στυλιάρας (Ιωνικός-ΠΑΟΚ 1-1). Μία ακόμα καλή διαιτησία σε ένα γήπεδο που γενικώς του ταιριάζει πολύ. Κύριος.
-Κουκουλάκης (Ξάνθη-Ηρακλής 1-0). Επαιξε από συνήθεια λίγο έδρα, όπως συνηθίζει. Στη φάση του γκολ παραλίγο να τον πάρει στο λαιμό του ο επόπτης με την αψυχολόγητη ενέργειά του να σηκώσει τη σημαία, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Γλίτωσε και την ανακοίνωση.
-Τεροβίτσας (ΟΦΗ-ΑΕΚ 2-3). Εδωσε ρεσιτάλ κατορθώνοντας σε ένα πάρα πολύ δύσκολο παιχνίδι να μην κάνει κανένα σοβαρό λάθος. Βοήθησε με τον τρόπο του να δούμε ίσως το ωραιότερο ματς του πρωταθλήματος.
-Σκουφίτσας (Καλλιθέα-Πανιώνιος 1-1). Δεν έδωσε ούτε πολλές κάρτες, ούτε ένα τουλάχιστον πέναλτι, όπως εγώ περίμενα, και το οποίο πρέπει να έγινε στον Αλεξανδρή. Τα κουκούτσια τα μοίρασε, σφυρίζοντας πάντως περισσότερα φάουλ σε βάρος του Πανιωνίου.
-Βασιλείου (Αρης-Κέρκυρα 2-0). Δεν απέφυγε τα λάθη κι όφειλε να δώσει στον Αρη ένα πέναλτι στο σπρώξιμο του Σανχούρχο. Ομως αποβάλλοντας τον Ν' Νταγιέ, πάτσισε όποιο λάθος είχε κάνει προηγουμένως σε βάρος του γηπεδούχου.
-Τακίδης (ΠΑΟ-Χαλκηδόνα 6-3). Είχα επισημάνει ότι για τον ΠΑΟ η παρουσία του είναι καλό σημάδι, καθώς μαζί του έχει πετύχει τις δύο μεγαλύτερες νίκες του στη σεζόν, το 0-4 με τον Ηρακλή και το 5-1 με τον ΟΦΗ. Σε αυτές προστέθηκε και το κυριακάτικο 6-3, το οποίο ξεκίνησε με ένα πέναλτι, στο οποίο υπήρχε αρκετή καλή διάθεση.
-Νταμπώσης (Ολυμπιακός-Αιγάλεω 3-1). Οπως και στο Ολυμπιακός-ΟΦΗ (3-0) έπαιξε λίγο έδρα χωρίς ιδιαίτερες ακρότητες, αν εξαιρέσει κανείς ένα πέναλτι που δεν έδωσε στο Αιγάλεω, ενώ το σκορ ήταν ήδη 3-1. Βάζει υποψηφιότητα να γίνει διεθνής, αφού είναι και αρκετά «γρήγορος».

Πειράματα
Είναι εκπληκτικό αυτό που έκανε ο προπονητής του ΠΑΟΚ Νίκος Καραγεωργίου στο β' ημίχρονο του ματς της ομάδας του με τον Ιωνικό. Η απόφασή του να χρησιμοποιήσει τον Γιασεμή Γιασεμάκη πάνω στον Αλέξη Γαβριλόπουλο σε ρόλο στόπερ πέρασε στην ιστορία ως μία από τις πλέον απρόβλεπτες αποφάσεις προπονητή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Παραδόξως στο ίδιο γήπεδο είδαμε και πολλά άλλα αντίστοιχα απίθανα κατά καιρούς: στη Νίκαια ο Γιάννης Μαντζουράκης χρησιμοποίησε πριν από χρόνια τον Λαμπριάκο στόπερ, στο ίδιο γήπεδο ο Νίκος Αλέφαντος δοκίμασε να βάλει πριν από πολλά χρόνια τον Γκώνια να παίξει λίμπερο και στην ίδια θέση χρησιμοποίησε κάποτε, όταν ήταν προπονητής του Ηρακλή, ο Αγγελος Αναστασιάδης τον Μιχάλη Κωνσταντίνου! Αρχίζω να πιστεύω ότι μάλλον φταίει η ατμοσφαιρική ρύπανση της περιοχής.