Η αξία του τελευταίου κόλπου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το πρώτο γκολ μπλόκαρε όλους τους χυμούς της Ξάνθης. Είχαν συσσωρευτεί, εν όψει της once-in-a-lifetime συγκυρίας, σε ποσότητες ανεξέλεγκτες. Ασφυκτιούσαν να ξεχυθούν. Φρακάρισαν μέσα. Το ίδιο και οι χυμοί της –ψημένης στην προσμονή, αλλά άμαθης– κερκίδας.

Το δεύτερο (γκολ), σαν κατά παραγγελία Χατζάρα χτύπημα, τους αποτελείωσε. Τα γόνατα έλιωναν, οι καρδιές τρεμόπαιζαν, το όνειρο γλιστρούσε σαν άμμος μέσα από τα χέρια. Έκτοτε, μόνο η ανηφορική διαδρομή έως τα καρέ του Αρη έμοιαζε με Γολγοθά. Το τέρμα του Πουρλιοτόπουλου, πιο στενό κι από κουμπότρυπα.
Έψαχναν έως το φινάλε απεγνωσμένα. Τον από μηχανής θεό, που θα τους έβγαζε από τον εφιάλτη της φυλακής. Κανείς! Η Ξάνθη (δεν είναι παρηγοριά στο λυπημένο) έφτασε τόσο ψηλά, ώστε να παίζει ημιτελικό Κυπέλλου Ελλάδος και με τον αποκλεισμό της να θεωρείται ότι πέφτει θύμα... έκπληξης. Συνάμα, εξαιτίας της αδυναμίας της να διαχειριστεί την απογοήτευση, τόσο χαμηλά. Οσο σημαίνουν τα αίσχη, αμέσως μετά τη λήξη.

Ο θεσμός-Κύπελλο ουδέποτε καθόρισε τις μεγάλες ομάδες. Αλλά είναι ο ίδιος θεσμός που ανέκαθεν χαράσσει αδρά την ιστορία των μικρών. Ο Ολυμπιακός κάποτε νίκησε στον τελικό τον Ηρακλή. Ρουτίνα. Ο Ηρακλής, καμιά εικοσαριά χρόνια μετά, νίκησε στον τελικό τον Ολυμπιακό. Επος. Ο Παναθηναϊκός συνέβη σε τελικούς να νικήσει τον Πανιώνιο. Ξεχάστηκαν γρήγορα. Αλλά όταν ο Πανιώνιος νίκησε σε τελικό τον Παναθηναϊκό, ε, αυτό δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ.

Εδώ, μεταξύ της τρέχουσας Ξάνθης και του τρέχοντος Αρη, δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις το μικρό από το μεγάλο. Η πορεία στο πρωτάθλημα καταξιώνει την ομάδα του Μαντζουράκη και αυτό καμία ήττα, κανένα νοκ άουτ, καμία αποτυχία δεν φτάνει για να το ακυρώσει. Οπως και μια νίκη, μια πρόκριση, μια επιτυχία, δεν αρκεί, μονάχη, για να σε πάει μακριά.
Ολα καταλήγουν να είναι ζήτημα συγκυρίας. Υπήρξαν εποχές που ο Φέργκιουσον ζητούσε ειδική άδεια από την ομοσπονδία η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να μην πάρει καν μέρος στο Κύπελλο Αγγλίας. Υπήρξαν εποχές που ο Βενγκέρ (δεν έφτασε έως εκεί, πάντως) αντιλαμβανόταν το ίδιο Κύπελλο Αγγλίας ως... χρόνο συμμετοχής των reserves. Τώρα πεθαίνουν να νικήσουν ο ένας τον άλλον. Πού; Στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας!

Ο Αρης, για να επιστρέψουμε, ήρθε χθες να μας υπενθυμίσει την αξία του «τελευταίου κόλπου». Την αμερικανική λογική. Οτι, άμα δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή, η γιορτή δεν έχει σχολάσει. Τον Σεπτέμβριο στάθηκε στην ίδια αφετηρία με την ΑΕΚ. Και, μάλιστα, αυτός με...πολύ πιο σκληρό (και οι οφειλές προς τους ποδοσφαιριστές μέσα στο) άρθρο 44. Στη ροή της σεζόν η απόστασή τους έγινε Γκραν Κάνιον.

Ωσπου βγαίνει επί σκηνής η χοντρή. Ναι, με την εύνοια του ταμπλό. Ναι, με τη ρέντα (στην κλήρωση) να είναι ελεύθερος ο δρόμος (έως τον τελικό) από Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς, ΑΕΚ. Ναι, με την αλληλουχία να βγάλει το Αιγάλεω έξω τον ΠΑΟΚ και μετά η Ξάνθη έξω το Αιγάλεω. Αλλά αυτό δεν είναι το Κύπελλο; Και για να πας στην Ξάνθη, να πάρεις πρόκριση με χάντικαπ 1-2 εντός έδρας, δεν χρειάζεται τίποτα λιγότερο από άνδρες έτοιμους για την εποποιία της καριέρας τους.
Αργότερα, στο Καραϊσκάκη, η συμπάθειά μας πάει με τους παίκτες του Ολυμπιακού. Επαιξαν (κολυμπώντας σε τούτη την αρρωστημένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα) για το ήσυχο Πάσχα τους, το χρειάζονταν, το είχαν ανάγκη, το κέρδισαν, καλά να το περάσουν. Για τους παίκτες της ΑΕΚ, που έχουν το αβαντάζ να λειτουργούν σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα σφύζουσας υγείας, είναι μονάχα ο θαυμασμός μας.

Μόλις τρία 24ωρα πέρασαν αφότου το παιχνίδι στο Ηράκλειο είχε ολικώς απορροφήσει τα υγρά της μπαταρίας τους και είχαν ελάχιστο διάστημα για να τα αναπληρώσουν στο 100%. Ωστόσο, επανήλθαν. Το μαγευτικό ταξίδι τους, δίχως να χάνεται η αξία του στο παραμικρό, συνεχίζεται.

Οσο για το ταμείο του πολιτισμού: δύο ματς στο στάδιο με (αθροιστικά) 100.000 θεατές, δύο ματς στα οποία η «Ενωση» δεν σκόραρε καν, ούτε πταίσμα. Δύο ματς στο Καραϊσκάκη με (το ένα κεκλεισμένων των θυρών και χθες) μόνο 30.000 θεατές, οι «κόκκινοι» μπορούν να καυχηθούν για το αντίστοιχο δελτίο συμβάντων;