Ενας παλιός γνώριμος στον τελικό της Πόλης (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Tο προχθεσινό παιχνίδι του «Ανφιλντ» ήταν ένα όνειρο. Οχι μόνο για τους φίλους της Λίβερπουλ αλλά για όλους όσοι το παρακολούθησαν. Ενα όνειρο που είχε όλα τα χαρακτηριστικά –ή σχεδόν όλα- του αγγλικού ποδοσφαίρου, παρά το γεγονός ότι στις αρχικές ενδεκάδες δεν βρίσκονταν περισσότεροι από 6 Αγγλοι. Δύναμη, πάθος, τρέξιμο, ατμόσφαιρα. Ηταν σαν να είχε βγει από τις καλύτερες στιγμές της δεκαετίας του ’70, μιας δεκαετίας που θεμελίωσε το θρύλο της αρμάδας του «Ανφιλντ». Μιας αρμάδας που στις 25 του μήνα θα καταπλεύσει στον Βόσπορο για να βρεθεί σ' έναν τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών ύστερα από είκοσι έτη.

Ενα γεγονός με ιστορική σημασία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η πρόκριση της Λίβερπουλ στον τελικό είναι κάτι που κανείς δεν περίμενε, με βάση την εικόνα που παρουσίαζε η ομάδα του Μερσεϊσάιντ εκεί γύρω στα μέσα Νοεμβρίου. Την είδαμε στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό και, αν εξαιρέσει κάποιος το δεύτερο ημίχρονο του «Ανφιλντ», όταν οι Πειραιώτες κατέρρευσαν, δεν μας είχε πείσει για τη δυνατότητά της να φτάσει μέχρις εδώ. Είναι αλήθεια ότι οι μονάδες της Τσέλσι είναι καλύτεροι ποδοσφαιριστές, όπως επίσης ότι και ο Μουρίνιο είναι καλύτερος προπονητής από τον Μπενίτεθ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ομάδα του Αμπράμοβιτς είναι αήττητη. Ο Μπενίτεθ έστησε την ομάδα του με το μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να τον εξουδετερώσει. Μία ομάδα με 3 ζώνες άμυνας. Η πρώτη είναι η κλασική αμυντική τετράδα των αμυντικών, στην οποία δέσποζε η παρουσία του Τζέιμι Γκάραγκερ, ενός ποδοσφαιριστή που βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο. Οι άλλοι τρεις της αμυντικής γραμμής της Λίβερπουλ τα έδωσαν όλα. Μπροστά από αυτή την τετράδα, το δίδυμο των Μπίσκαν και Χάμαν τελείωνε όλες τις δημιουργικές φιλοδοξίες της Τσέλσι πολύ πριν γίνουν επικίνδυνες. Η τρίτη ζώνη άμυνας ήταν –ίσως- η δυνατότερη και εκείνη που ο Μουρίνιο αγνόησε. Εκείνη που πιθανόν να θόλωσε το μυαλό του Γκούντγιονσεν και να τον έκανε να αστοχήσει στη μεγαλύτερη ευκαιρία της Τσέλσι, στο τέλος του παιχνιδιού.

Οταν ο κόσμος του «Ανφιλντ» είδε ότι ο τέταρτος διαιτητής έδειξε έξι λεπτά καθυστερήσεων, ξέσπασε. Αυτό το ξέσπασμα, αργότερα, θα σχολιάσει ο Μουρίνιο, κάνοντας λόγο για την ατμόσφαιρα του «Ανφιλντ». Μπορούμε να σπαταλήσουμε ώρες συζητώντας για την ποδοσφαιρική ποιότητα των δύο ομάδων, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η Τσέλσι είναι ανώτερη. Ομως την αποστολή, που δεν ήταν άλλη από την πρόκριση στον τελικό, την έφερε εις πέρας η Λίβερπουλ, γιατί στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος στα χαρτιά, αλλά ο καλύτερος στο γήπεδο.

Την Τρίτη το βράδυ ο Μπενίτεθ πλήρωσε τον Μουρίνιο με το νόμισμα της αποτελεσματικότητας του ποδοσφαιρικού συστήματος. Ενα νόμισμα που ο Μουρίνιο ξοδεύει απλόχερα, αλλά που δεν έχει την αποκλειστικότητα της χρήσης του. Θα μου άρεσε πολύ αυτός ο αποκλεισμός να αποτελούσε ένα δυνατό χαστούκι στην αλαζονεία του Μουρίνιο και να τον ανάγκαζε να χαμηλώσει λίγο τη μύτη του. Θα επρόκειτο για θαύμα και δύο θαύματα μέσα σ' ένα βράδυ είναι πολλά, ακόμα και για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να συζητήσουμε για το αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή στη φάση του 4ου λεπτού, όταν έπρεπε να είχαν δοθεί νωρίτερα πέναλτι και κόκκινη στον Τσεχ.

Οι ποδοσφαιριστές της Τσέλσι πλήρωσαν την ανικανότητά τους να σημειώσουν ένα γκολ στο πρώτο ματς στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Πολύ σημαντικές για τη λειτουργία της Τσέλσι κυρίως στα άκρα ήταν και οι απουσίες των Νταφ και Ρόμπεν, ο οποίος ακόμα και όταν μπήκε γύρω στο 65' έδειξε ανέτοιμος. Αλλά αν μία ομάδα χάνει τόση από τη δύναμή της με δύο απουσίες, δεν είναι έτοιμη για το μεγάλο άλμα. Μπορεί η Τσέλσι να είναι η ομάδα με τις καλύτερες κινήσεις στον τομέα του μάρκετινγκ, αλλά, ευτυχώς, οι νικητές στο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον ακόμα, βγαίνουν στο γήπεδο.

Περί των απανταχού ταλέντωνε και της εφορίας του κράτους (Sportday / Dr Μητσάρας Φουρκέτας)

Eφχαριστό άπαντες τους επικοινωνήσαντες μαζί μου με πληθόρα ηλεκτρονικόνε χαμπερίων περί μεσολάβησής μου για την επίτεφκσιν της μεταγραφής του τεφαρικίου, του οποίου μία φωτογραφία τον εκσερετικόν δυνατοτήτον έδοσα στο χθεσινόν εμπεριστατομένον μου άρθρον. Θα είμε στο πλεβρόν όλονε των τίμιων προέδρονε και παραγόντονε που είνε επιζητούντες τις καλύτερες εφκερίες προς ενίσχυσιν των ομάδων τους και προς τούτον θα είμε δημοσιέβον αναλυτικήν κριτικήν παρουσίασιν περί των μεταγραφικόν στόχονε του καλοκεριού, ώστε να μην είνε πέρνοντες οι καλοί και τίμιοι παράγοντες τίποτις παλτουδιές ή τίποτις πατατούκες και βρεθούν χαντακοθόντες ενόπσει στόχων νέας χρονιάς.

Περετέρο είμε γνωστοποιόν εις πάντα ενδιαφερόμενον ότι εκς επαγκέλματος είμε διαθέτον ένα επεκτεταμένον δίχτυον ποδοσφερορουφιάνον που είνε εντοπίζοντες κάθε ταλέντον ή ποδοσφεριστήν υπσιλόν δυνατοτήτον και θα είμε ενημερώνων και σε περίφτωσιν που απετείτε θα είμε μεσολαβών καθόσον είνε γνωστόν ότι τυγχάνο και μάνατζερ πολλαπλόν επιτυχιών και λογικόν οικονομικόν απετήσεον. Συνεχίζο γράφον περί ενός ζητήματος που δεν είνε απτόμενον καθαρά ποδοσφερικόν ζητημάτον αλλά είνε συγκενέβον στενά και πρόκειτε περί της εφορίας και τον κανονισμόνε των ισχυόντων περί της συμπλήρωσης των φορολογικόν δηλόσεόνε.

Καταρχήν είμε τελίος κάθετος με το θέμα της δήλοσης, καθόσον θεορό ότι είναι θέμα προσβάλλον κάργα τα προσοπικά δεδομένα και τα δικεόματα που ατόμου. Είμε αναρωτών για ποιον λόγον πρέπει ο εργαζόμενος κοσμάκης να είνε συμπληρόνον δήλωσιν, αφού είνε αδυνατόν κρύφτον περιπλέον εισοδήματα και ακόμη και να είχον περιπλέον εισοδήματα, θα ήντουσταν της πλάκας. Είμε νομίζον κατά την γνώμην μου, ότι δήλωσιν πρέπει να είνε υποβάλλοντες μόνον οι εργοδότες και να λέγουσιν με αφτήν σε κράτος, πόσο δίνουν σε κάθε κοσμάκην κσεχωριστός.

Οι εργοδότες όμος είνε γνωστόν ότι είναι λαμόγια κε πσεφταράδες ολκύς και το πρότον που έχουσιν εις νουν είνε πος να είνε κλέπσοντες τον εργαζόμενον και κατόπην το κράτον, που κε αφτόν είνε λαμόγιον και είνε κοιτόν πος να είνε ληστέβον πολίτας του. Γιαφτό και είνε τόσο μπερδεπσουά υπόθεσις η δήλωση για να είσε κάνον λάθη και πληρόνον περιπλέον πρόστιμα και φόρους και για να τύχεις συμπληρόσας την σωστά, πρέπει να τυγχάνεις φοροτεχνικός με ούμπαλα. Το κράτος, εφόσον είνε γνωστός τοκογλύφος και λαμόγιος πρέπει να είνε αντιμετοπιζόμενον και αναλόγος και εφόσον δεν είνε παρέχον τις καταλλήλους υπηρεσίας, πρέπει ο πάσα ένας χαμηλόμισθος να είνε κλέβον όσο μπορεί από κράτος, το οποίον δεν έχει την παραμικράν τσίπαν και είνε βάζον συντακσιούχους που πέρνουσιν 300 και 500 εβρά να είνε κάνοντες δήλοσιν.

Πρέπει περιπλέον να επισημάνο και απαράδεχτον συμπεριφοράν κράτους εις ελέφθερους επαγκελματίες, που είναι κατεπανάλιπσιν γδαρθέντες από εφορίαν ος κουνέλια με συνάφιες και διάφορα προστίματα ετησίος, για να καλύφτοντε οι μάβρες τρύπες τον οικονομικόνε του κράτους που δημιουργούντε από άσχετους πολιτικούς που νομίζουνε ότι μπορούν να κάνουν τα οικονομικά κουμάντα και που έτσι και τους στείλεις με πενήντα εβρά για πσόνια εις λαϊκήν, θα είνε επιστρέφοντες με μίαν σακκούλαν σαπάκια. Τάφτα και διατελό ντούρος εις τας επάλκσεις της ενημέρωσης, ες αεί, εκσόν από τις αργίες.