Απλό μάθημα τακτικής (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Πριν από μερικά χρόνια, στο ελληνικό πρωτάθλημα της περιόδου 2001-02, ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ σε ένα από τα πολλά –και συνηθισμένα– μεταξύ τους ντέρμπι. Πιθανότατα, εκείνο το ματς ήταν το πιο σύνθετο που θυμάμαι να έγινε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια από πλευράς τακτικής. Ενα πληρέστατο και χρήσιμο τακτικό μάθημα, το οποίο θυμηθήκαμε με τον Πέτρο Μίχο το βράδυ της Τετάρτης βλέποντας τον ημιτελικό της Αϊντχόφεν με τη Μίλαν.
]
Ο Παναθηναϊκός του 2001-02 με προπονητή τον Γιάννη Κυράστα έπαιζε ιδανική άμυνα. Ο Κυράστας είχε βρει μια ιδανική τετράδα για τα μετόπισθεν (Σεϊταρίδης, Χένρικσεν, Κυργιάκος, Φύσσας), την είχε προστατέψει με δύο υπέροχους κόφτες (τον Μπασινά και τον Πάουλο Σόουζα) και είχε προσθέσει στο οπλοστάσιό του τον Μικαέλσεν, τον οποίο χρησιμοποιούσε σαν «σύρτη», για να ταπώσει τον καλό χαφ του αντιπάλου, όπου κι αν αυτός αγωνιζόταν. Ο ΠΑΟ είχε κάνει ένα καταπληκτικό Τσάμπιονς Λιγκ, ακυρώνοντας μεταξύ άλλων την Αρσεναλ του Ανρί: η δύναμή του ήταν το αμυντικό του σύστημα, «η ζώνη», που στην Ελλάδα δεν θυμάμαι να έχει εφαρμοστεί σωστότερα.

Ανήσυχος
Ο Τάκης Λεμονής, προπονητής του Ολυμπιακού τότε και ανήσυχος άνθρωπος γενικά, έψαξε να βρει έναν τρόπο να τρυπήσει αυτό το απροσπέλαστο τείχος του ΠΑΟ. Και τον βρήκε. Ξεκινώντας από την άμυνα, έπαιξε εκείνη τη μέρα με τέσσερις στατικούς παίκτες (χρησιμοποιώντας μάλιστα τον Χρήστο Κόντη ως αριστερό μπακ!), στους οποίους πρόσθεσε δύο κόφτες, τον Καρεμπέ και τον Ζε Ελίας. Εχοντας αυτή την εξάδα ως βάση, έχτισε πάνω της την επίθεση αλλάζοντας όχι τόσο τη διάταξη του Ολυμπιακού όσο τους ρόλους των επιθετικών. Αφησε τον Αλεξανδρή στην κορυφή, έβαλε τον Ζιοβάνι πίσω του και –κυρίως– έφερε τον Τζόρτζερβιτς και τον Γιαννακόπουλο κάποια μέτρα πιο μέσα για να παίζουν όχι στις πλάγιες γραμμές, όπως συνήθως, αλλά στα διαστήματα που υπήρχαν μεταξύ του Σεϊταρίδη και του Χένρικσεν (από τη μία) και του Κυργιάκου και του Φύσσα (από την άλλη).

Ντεμί
Η ζώνη του ΠΑΟ, η απόρθητη γραμμή του, κατέρρευσε και για περίπου 60 λεπτά επικρατούσε πανικός. Ο Κυργιάκος όταν έβγαινε στον Ζιοβάνι άφηνε μόνο τον Χένρικσεν, που για να προσέχει τον Αλεξανδρή άφηνε συστηματικά εκτεθειμένους τους άλλους δύο, που είχαν να αντιμετωπίσουν όχι δύο ακραίους που σέντραραν, αλλά δύο «ντεμί» επιθετικούς που έφταναν στην εστία. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε 2-0, είχε δοκάρια και ευκαιρίες και ο Κυράστας έβλεπε το πρόβλημα κι αναρωτιόταν τι πάει λάθος. Χρειάστηκε μια αληθινά εμπνευσμένη κίνηση για να απαντήσει στο ματ που του ετοίμαζε ο άριστος εκείνη τη μέρα Λεμονής: βλέποντας τη ζώνη να καταρρέει, την κατάργησε!

Μαν του μαν
Από το 60' και έπειτα ο ΠΑΟ μάρκαρε τους επιθετικούς του Ολυμπιακού με τα απλοϊκότερα μαν του μαν που θα μπορούσε να σκεφτεί άνθρωπος: ο κόουτς πέρασε λίμπερο τον Δανό πίσω από όλους, έβαλε στο ματς τον Μικαέλσεν –που δεν είχε ξεκινήσει– και τον έριξε στον «Τζόλε», έστειλε τον Κυργιάκο στον Αλεξανδρή, τον Μπασινά στον Ζιοβάνι και τον Φύσσα στον Γιαννακόπουλο και όταν ο Λεμονής έβγαλε τον φορ του και πέρασε τον Μαυρογεννίδη για να τον μπερδέψει, τοποθέτησε απλά τον Κυργιάκο στον «Ζιο» και φόρτωσε την επίθεσή του με τον Βλάοβιτς και τον Μπόατενγκ. Θεωρητικά όλα αυτά ήταν τακτικές αυθαιρεσίες, αφού ο ΠΑΟ λογικά θα έπρεπε να κοπεί τελείως στα δύο. Στην πραγματικότητα ο ΠΑΟ βρήκε τη σιγουριά που έψαχνε στα μετόπισθεν και μέσα σε 30 λεπτά ισοφάρισε.

Τρικ
Η διάταξη της επίθεσης της Αϊντχόφεν την Τετάρτη μού θύμισε πολύ εκείνο το ντέρμπι. Ο σοφός Χίντινγκ έκανε το κόλπο του Λεμονή όχι γιατί το είχε δει από τον Τάκη, αλλά γιατί έψαχνε κι αυτός λύση στο ίδιο πρόβλημα: πώς θα τρυπήσει μια ζώνη που είχε να δεχτεί γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ από τον Νοέμβριο! Εφτανε η μετατόπιση του Παρκ και του Φαρφάν, που ήρθαν λίγα μέτρα πιο μέσα, για να καταρρεύσει η άμυνα της Μίλαν; Ναι. Και ξέρετε γιατί; Γιατί ο Αντσελότι δεν θα απαντούσε ποτέ σε αυτό το τρικ, όπως έκανε ο Κυράστας. Πρώτον, γιατί αμφιβάλλω αν μπορεί να σκεφτεί τη λύση και, δεύτερον, γιατί περίμενε ότι οι παίκτες του, με τη μεγάλη εμπειρία τους, θα έλυναν το πρόβλημα μόνοι τους. Είναι το κορυφαίο σύμπτωμα της διαχειριστικής λογικής του προπονητή της Μίλαν, για την οποία σας έλεγα μία εβδομάδα πριν.

Απλά
Η Μίλαν φτάνει στον τελικό έχοντας στον πάγκο έναν προπονητή που απλοποιεί τα πράγματα αντί να ψάχνει λύσεις. Την Τετάρτη για να κρατήσει την μπάλα έβαλε ένα χαφ, τον Αμπροσίνι, και έκοψε έναν κυνηγό, τον Κρέσπο. Τελικά δεν κατάφερε ούτε άμυνα να παίξει σωστά ούτε κατοχή μπάλας να έχει, ούτε τίποτα. Σώθηκε γιατί οι Ολλανδοί, σοφά πράττοντας, θέλησαν να τραβήξουν κι άλλο το ματς και να το πάνε στην παράταση. Το ρίσκο δεν τους βγήκε, αλλά κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει έναν τζογαδόρο γιατί υπήρξε συνεπής απέναντι στο χαρακτήρα του.

Τζογαδόρος
Ο Χίντινγκ είναι ο μεγαλύτερος τζογαδόρος του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Πόνταρε φέτος στον Λι και στον Παρκ, στον Φαρφάν και στον ξυλοκόπο Φένεγκορ, στον «σαραντάρη» σχεδόν Κοκού και στον Μπόουμα, που, σαν τον Λαμπριάκο, παίζει και στόπερ και φορ. Και παραλίγο με τα τρικ του, την ικανότητά του στην προετοιμασία των ματς και τη μανιακή σχεδόν επιμονή του στις λεπτομέρειες να φτάσει στον τελικό με μια ομάδα που για δώδεκα χρόνια δεν είχε προκριθεί στο β' γύρο. Το φετινό τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ θα το πάρει η Μίλαν ή η Λίβερπουλ. Το χειροκρότημα όμως ανήκει στο μεγάλο Ολλανδό δάσκαλο.

Η κορυφαία ενδεκάδα του Τσάμπιονς Λιγκ
Τώρα που φτάσαμε στον τελικό, νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιοι ήταν οι καλύτεροι έντεκα του φετινού Τσάμπιονς λιγκ σε κάθε θέση. Το αληθινά παρήγορο στη συγκεκριμένη ενδεκάδα είναι ότι αποτελείται από παίκτες που αγωνίστηκαν σε ομάδες που πήγαν μακριά στη διοργάνωση. Κανένας από τους φετινούς πρωταγωνιστές δεν έφυγε πολύ νωρίς.

1) Τσεχ: λίγο καλύτερος από τον Μπουφόν, με δύο, τρεις αληθινά μεγάλες επεμβάσεις. Επίσης, τεράστια προσωπικότητα. Δίπλα του ο Ντίντα. Κοντά τους ο Γκόμες.
2) Τζαμπρότα: ο Καπέλο τον χρησιμοποίησε πιο πολύ στα δεξιά από ό,τι στα αριστερά. Παίζει σε πέντε θέσεις (!) εύκολα. Καλοί και ο σταθερός Γκαλάς και ο Οϊερ.
3) Λι: το παιχνίδι του στους δύο ημιτελικούς είναι η απόδειξη ότι και στην Ασία μπορείς να βρεις καλούς παίκτες, φτάνει να ξέρεις να ψάχνεις. Φανταστικό το μπάσιμο στον Καφού στον ημιτελικό. Ασύγκριτα καλύτερος από τον Ρίισε, που θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του.
4) Κάραγκερ: μια άμυνα, μια ομάδα μόνος του. ΜVP της διοργάνωσης.
5) Τέρι: το αριστούργημα του Μουρίνιο. Η θεαματική του βελτίωση δικαιολογεί την τεράστια αμοιβή του προπονητή του. Και ψυχή και γκολ και επεμβάσεις. Ολα.
6) Κοκού: γκραν φινάλε (;) για το μεγαλύτερο πολυεργαλείο που έχει εμφανιστεί στα ευρωπαϊκά γήπεδα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Κοντά του ο ακούραστος Αλόνσο, που έλειψε πολύ από τη Λίβερπουλ στον ημιτελικό.
7) Λαμπάρντ: ο Τζέραρντ θα παίξει τελικό αλλά ο Φράνκι είναι ο καλύτερος Αγγλος ποδοσφαιριστής του καιρού μας.
8) Κακά: βραζιλιάνικη κλάση, ευρωπαϊκή παιδεία, ιταλική κυνικότητα. Προορισμένος να γίνει ο καλύτερος στον κόσμο.
9) Σεβτσένκο: παίζοντας και για τον Ιντσάγκι, έκανε το καλύτερο Τσάμπιονς Λιγκ της καριέρας του.
10) Ροναλντίνιο: στην Κωσταντινούπολη θα σιγοτραγουδάμε το σουξέ του Ρέμου «τώρα σε θέλω, κατάλαβέ το, τώρα θα ήθελα να ήσουν εδώ».
11) Αντριάνο: δεν είναι κρίμα ένας τόσο σπουδαίος κυνηγός να παίζει στη νευρασθενική Ιντερ; Τουλάχιστον ο Ετό, που θα μπορούσε να του κλέψει τη θέση, έχει δίπλα του τον Ροναλντίνιο!
Δεκτές όλες οι ενστάσεις σας…