Το τέλος του παραμυθιού (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν ξέρω αν ο Αρης θα υποβιβαστεί τελικά με απόφαση του αθλητικού δικαστή. Δεν αποκλείω τίποτα. Μπορεί η αθλητική Δικαιοσύνη να γίνει ξανά τραβεστί και να αλλάξει την πραγματικότητα ή μπορεί να υπάρξουν πιέσεις και εντολές από ψηλά και να αναγκαστούν οι δικαστές να πάρουν αποφάσεις που θα προκαλέσουν την κοινή γνώμη, όπως στην περίπτωση της διακοπής του ματς του Πανιωνίου με τον Ολυμπιακό. Αυτό που ξέρω είναι ότι την Κυριακή το βράδυ ένα από τα πιο ωραία παραμύθια που ζήσαμε στην Ελλάδα τελείωσε.

Ο Αρης είναι μεγάλος διά της απουσίας του – το έχω γράψει και παλιότερα. Η δυναμική του Αρη (αυτό το «εν δυνάμει» που λέμε στη Φυσική) είναι σημαντικά μεγαλύτερη από την παρουσία του. Δεν χρειάζεται να αδικηθεί για να τον προσέξεις, ούτε καν να παίξει καλή μπάλα για να τον θυμηθείς – καλά καλά δεν χρειάζεται ούτε καν να διεκδικήσει τίτλους για να τον σέβεσαι. Τον βλέπεις και καταλαβαίνεις ότι, εφόσον υπάρχει, κάποια στιγμή –νομοτελειακά σχεδόν– θα κάνει κάτι σπουδαίο. Στην παρακμή του έβγαλε τον Δέλλα και τον Χαριστέα, στην ακμή του έγινε το παλκοσένικο του Γκάλη: στο DNA του συλλόγου υπάρχει κάτι υπερβολικά σπάνιο για να χαθεί.

Μεγάλος
Τις ομάδες δεν τις κάνουν απαραίτητα μεγάλες οι τίτλοι (που ειδικά στην Ελλάδα κερδίζονται από τους ίδιους και τους ίδιους). Η αγάπη και το πλήθος του κόσμου που τις ακολουθούν είναι σημαντικότερα και γι' αυτό ο Αρης είναι πολύ μεγάλος. Η εμπλοκή του «Σούπερ 3», δηλαδή των οργανωμένων με τα διοικητικά –υπό αυτό το πρίσμα– μου φάνηκε τελείως λογική εξέλιξη. Αν υπήρχε μια ομάδα προορισμένη να διοικηθεί από τους οπαδούς της (και ειδικά από εκείνους που σταυρώνονται για χάρη της) αυτή ήταν ο Αρης: κυρίως γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε.

Ονειρο
Ελάχιστοι κατάλαβαν φέτος ότι ο Αρης παιδεύτηκε πραγματικά να αλλάξει τον ίδιο τον κόσμο του ποδοσφαίρου όπως τον ξέρουμε. Στην ονειρική διάσταση της Θεσσαλονίκης τα όσα έγιναν στον Αρη ήταν τα κεφάλαια του σεναρίου ενός μεγάλου παραμυθιού. Η ομάδα πέρασε στους οπαδούς, αυτή έπρεπε να τη φτιάξουν, να τη διαχειριστούν, να την οδηγήσουν αρχικά στην εξυγίανση και στη συνέχεια στην καταξίωση. Αν το κατόρθωναν δεν θα άλλαζαν τον Αρη, αλλά τον κόσμο.

Πουθενά
Ποτέ στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου δεν έχει γίνει κάτι ανάλογο. Εχουν υπάρξει διοικήσεις που στηρίχθηκαν από οργανωμένους και πάντα θα υπάρχουν, αλλά διοίκηση οπαδών δεν έγινε ποτέ και πουθενά. Στην Ξάνθη, όταν ο Αρης πήρε τη μεγαλύτερη ίσως πρόκριση της ιστορίας του, αυτή η διοίκηση άγγιξε το θρίαμβο. Και την Κυριακή, με τα όσα έγιναν στο ματς με τον Ηρακλή, γνώρισε το Βατερλώ της.

Τίμια
Είναι κουτό, νομίζω, να συζητάμε το τι έγινε: το είδαν τα μάτια μας. Δύο φορές μπήκαν μέσα οι οπαδοί του Αρη (οι ίδιοι δηλαδή οι μέτοχοι της λαϊκής δημοκρατίας που κυβερνά το σύλλογο) και διέκοψαν το ματς. Τη στιγμή που το έκαναν, κατάργησαν ουσιαστικά και την ίδια τη διοίκηση που στήριξαν: όταν δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου, δεν μπορείς δυστυχώς να διοικείς ένα σύλλογο, όσο τίμιες και να είναι οι προθέσεις σου.

Εντάσεις
Αυτό που έχει σημασία στη διδακτική αυτή ιστορία είναι να δούμε ποιο ήταν το λάθος. Παρακολουθώντας τους από μακριά – και γι' αυτό περισσότερο ψύχραιμα – πιστεύω ότι πέρα από τα καθαρά διοικητικά λαθάκια (το μεγαλύτερο από τα οποία ήταν η πρόσληψη του Γιώργου Χατζάρα, για την οποία θα τα πούμε σε λίγες μέρες), το πιο μεγάλο στρατηγικό τους πρόβλημα ήταν ότι δεν κατάφεραν σε καμία στιγμή να περιορίσουν τις εντάσεις γύρω από την ομάδα: θα έλεγα μάλιστα ότι τις υποδαύλισαν κιόλας! Ο «Σουπερ 3» πιθανότατα έχει την πολυτέλεια να διατηρεί ανοιχτά μέτωπα με όλον τον κόσμο. Παντού συμβαίνει αυτό με τους οργανωμένους, μια ΠΑΕ όμως δεν μπορεί να ζει στη λογική των εντάσεων.

Ηρεμία
Ο Αρης δεν είχε φέτος ούτε μια σταλιά ηρεμίας. Αν μπείτε στο site του και δείτε τις ανακοινώσεις που έχει βγάλει από την αρχή της χρονιάς, θα πάθετε πλάκα: τα έχει με όλον τον κόσμο. Με τον Γκαγκάτση, τον Κανελλόπουλο, τον Λυκουρέζο, τον Βίκτωρα, τον Ορφανό, τον ΠΑΟΚ, τους δημοσιογράφους, τους πρώην παίκτες του, το κατεστημένο της Αθήνας, την αθλητική Δικαιοσύνη, την Ξάνθη, τον Μαντζουράκη, τον Μπέο, τον Ηρακλή, τον Κόκκαλη, την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση: με όλους! Δεν έχει υπάρξει στα χρονικά του ποδοσφαίρου ΠΑΕ που να κήρυξε τον πόλεμο στο σύμπαν: οι οργανωμένοι όλων των ομάδων αυτό ακριβώς γουστάρουν, γιατί κάπως έτσι αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο, σαν πεδίο μάχης και διά της έντασης αυτοπροσδιορίζονται. Οι εταιρείες είναι άλλο πράγμα.

Χρεοκοπία
Δεν είναι παράδοξο το ότι ο κόσμος του Αρη μπήκε μέσα στο ματς με τον Ηρακλή. Οταν βασίζεις μια στρατηγική στην ένταση, είναι δεδομένο ότι η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη – στη συγκεκριμένη ιστορία απλώς άργησε. Το πρόβλημα, δυστυχώς, στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι οι άνθρωποι, είναι το μοντέλο διοίκησης: η χρεοκοπία είναι διδακτική. Οι ομάδες υπάρχουν για να κάνουν τους λαούς τους περήφανους, το αντίστροφο δεν ισχύει. Το πείραμα έπρεπε να γίνει, αλλά δυστυχώς απέτυχε. Τώρα το βασικό δεν είναι η επιστροφή στην κατηγορία, αλλά η επιστροφή στην πραγματικότητα. Υπάρχουν παραμύθια που, δυστυχώς, έχουν πολύ σκληρό τέλος.

Ανάσταση
Ο Αρης είναι παραδοσιακά μεγάλος σε όποια κατηγορία κι αν αγωνίζεται – δεν χρειάζεται καν να το αποδείξει. Και πάντα το μέλλον του θα είναι δυνατότερο από το παρελθόν του, γιατί η πρόκληση της Ανάστασής του μετρά περισσότερο από τον Γολγοθά του. Εσείς, οι οπαδοί του –κυρίως– σεβαστείτε τον..

Ασχημο παράδειγμα
Περισσότερο από το να σταθεί κανείς στα λάθη που έκαναν οι διαιτητές στην προτελευταία αγωνιστική, έχει ενδιαφέρον να επισημάνουμε δυο, τρία άλλα πράγματα:

• Ο ΠΑΟ εξασφάλισε το «δικαίωμα της αμφιβολίας», αλλά αυτό, για την ώρα τουλάχιστον, δεν φτάνει για να του εξασφαλίσει την πρωτιά. Ο Βασσάρας στην αμφιβολία του στο τέλος του ντέρμπι δεν δίνει πέναλτι στον Μπούρμπο, μολονότι η Λεωφόρος είναι άδεια και δεν υπάρχει η πίεση από την εξέδρα, που θα δικαιολογούσε εν μέρει τη συμπεριφορά του σε άλλη περίπτωση. Στην οικονομία του πρωταθλήματος μια τέτοιου είδους αβάντα όμως δεν φτάνει, χρειάζονται και «πιστολιές», δηλαδή η συστηματική προσπάθεια διάλυσης του αντιπάλου, αλλιώς πάντα κινδυνεύεις από τον εαυτό σου. «Πιστολιές» φέτος δεν έριξε κανείς, ούτε ο ΠΑΟ στο πρωτάθλημα ούτε φυσικά ο Βασσάρας στο ντέρμπι της Λεωφόρου.
• Ο Μπριάκος έζησε την εφιαλτικότερη στιγμή της καριέρας του στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Το ότι στο παραπέντε αποφάσισε να μην τελειώσει τελικά το ματς δεν σημαίνει ότι είναι άμοιρος ευθυνών. Η απόφασή του να συνεχίσει το παιχνίδι έπειτα από το πρώτο ντου των Αρειανών στο γκολ του Φορτούζι είναι έτσι κι αλλιώς καταδικαστέα και από κάθε άποψη απαράδεκτη. Οπως και οι ασάφειες στο φύλλο αγώνα. Καταλαβαίνω την ένταση της βραδιάς και είμαι σίγουρος ότι πάνω του θα έπεσε ένα σωρό κόσμος. Αλλά τα όσα έκανε αποτελούν δυστυχώς διαστρέβλωση ενός αγώνα και παραλίγο ενός ολόκληρου πρωταθλήματος. Η απόδοση ευθυνών στην Αστυνομία από έναν άνθρωπο που είναι ο ίδιος αστυνομικός είναι ηθικά εξαιρετικά συζητήσιμη πράξη. Το χρέος ενός διαιτητή είναι να γράψει την αλήθεια. Κρίμα..
• Φέτος ζήσαμε τον απόλυτο ξεπεσμό των διεθνών διαιτητών. Αυτοί έκαναν τα μεγαλύτερα και τα σημαντικότερα λάθη και αυτοί σε μια σειρά από αληθινά δύσκολες (αλλά γι' αυτό καθοριστικές) καταστάσεις δεν έδειξαν σθένος. Η εντύπωση που υπήρχε είναι ότι ένας διαιτητής από τη στιγμή που γίνεται διεθνής δεν έχει κανένα λόγο να συνεχίσει να είναι διπλωμάτης. Τελικά φαίνεται ότι σπάνια κάποιος τολμάει να κακοκαρδίσει τις μεγάλες ομάδες και τους προϊσταμένους τους. Φέτος υπήρξε πολλή διπλωματία και ελάχιστο σθένος: οι νεότεροι διαιτητές μεγαλώνουν έχοντας μπροστά τους πολύ άσχημα παραδείγματα. Κι αυτό είναι το χειρότερο.