Τα αγαθά του καπιταλισμού (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τo Marlboro, το μπλου-τζιν, τα Mc Donald’s δίνουν την πρωτόγονη εκδοχή για τα αγαθά του καπιταλισμού. Η «φιλοδυτική Ρωσία» (ω του οξύμωρου!) σιγά-σιγά, όσο εμβαθαίνει, συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν κι άλλα τέτοια. Ενα ευρωπαϊκό τρόπαιο, στον σούπερ-επαγγελματικό (πρωτ)αθλητισμό, φερ’ ειπείν. Τους το πρόσφεραν στο πιάτο, πρόσφατα στο μπάσκετμπολ. Τους έπεσε από τα χέρια. Το πήραν, αμέσως μετά, στο ποδόσφαιρο.

Η Δύση, κάποτε, τους είχε γι’ αποπαίδια. Του κλώτσου. Για να κατακτήσουν κάτι, απέναντι σε αντίπαλο της… ατλαντικής συμμαχίας, έπρεπε να 'ναι τουλάχιστον δύο (με τρεις) φορές καλύτεροι. Το ’72 στη Βαρκελώνη, η Ντινάμο ευρισκόταν σε momentum ισοφάρισης, όταν εισέβαλαν στο ’87 οι φαν της Ρέιντζερς, στον τελικό του Κυπελλούχων. Το ματς διακόπηκε, αλλά το 3-2 κατακυρώθηκε, κι ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, ο Γκούσταφ Βίντερκερ, απένειμε στους Σκωτσέζους το τρόπαιο στα αποδυτήρια, μες στα έγκατα του «Καμπ Νου».

Αυτά διαμόρφωσαν, στον Ρώσο, χαρακτήρα. Εύθραυστο. Αυτοκαταστροφικό. Σε μισό αιώνα Κυπέλλων Ευρώπης, η μεγαλύτερη χώρα της ηπείρου έχει αναλάβει τη διοργάνωση μόλις ενός τελικού, το ’99 του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Τώρα, η ίδια Δύση φαίνεται να τους κλείνει το μάτι. Η πρωτεύουσα της μεγαλύτερης χώρας έχει, απ’ την Τετάρτη, την πρώτη «κούπα». Απονεμήθηκε, δόξη και τιμή. Οχι… στα κρυφά. Τα μεγάφωνα του «Αλβαλάντ» συνόδευαν την περίσταση με χαρακτηριστικές ρωσικές μελωδίες.

Η Λισσαβώνα, σε deja vu. Πέρυσι η Ελλάδα, εφέτος η CSKA ως και στα Laureus τη Δευτέρα στο Εστορίλ, η Εθνική υπερίσχυσε της Πόρτο ως World Τeam of the Year. Ολα, μες στο σπίτι τους. Είναι, κατά βάθος, η περίληψη της ιστορίας του ποδοσφαίρου τους. Η ιστορία πολλών… παραλίγο θριάμβων. Τώρα, τους Πορτογαλοβραζιλιάνους τους στρατολογούν στη δούλεψή τους, τον ένα μετά τον άλλον, οι… Ρώσοι!

Η περίπτωση-CSKA ειν’ η πρώτη ηχηρή επιβράβευση της παραγωγικής διαδικασίας (που βγάζει τους Μπερεζούτσκι και τους Ζιρκόφ και τους Ακινφέεφ και τους Αλντόνιν και τους Ιγκνασέβιτς) η οποία όμως, σε αντίθεση με το σοβιετικό παρελθόν, υποστηρίζεται από δύο πράγματα. Το μεθοδικό σκάουτιγκ, εξ ου οι έξυπνες αγορές τύπου Οντια και Ράχιμιτς και Κράσιτς. Και τον πακτωλό του χρήματος, για τον οποίο οι Βάγκνερ Λαβ και οι Ντανιέλ Καρβάλιο είναι το καλύτερο… καθαριστήριο.
Το ευφυές, με τα λεφτά της νέας άρχουσας κάστας, είναι ότι έχουν μοιραστεί σε (κάμποσες) ομάδες του πρωταθλήματος, είτε δυνάμεις παραδοσιακές με ισχυρά εμβλήματα απ’ την κομμουνιστική εποχή είτε νεότευκτες, ώστε να γίνεται παιγνίδι. Η φάση, ωστόσο, δεν παύει να 'ναι πρώιμη. Το ξόδεμα, συχνά άγαρμπο. Η CSKA έφτασε πρώτη εκεί που έφτασε, ίσως επειδή τήρησε ένα κάποιο ορθολογισμό. Κι αυτή, όμως, όχι δίχως δυσκολίες. Ο κόουτς Αρτούρ Ζορζ δεν άντεξε π.χ. περισσότερους από τέσσερις μήνες πέρυσι. Ωσπου ανακάλεσαν τον Γκαζάεφ.


Σήμερα, ο πιο άγαρμπος της υπόθεσης είν’ αυτός ο Φεντόριτσεφ, ο μπόσης της Ντινάμο. Τον χειμώνα, με μια… χεριά, πήρε πέντε Πορτογαλοτέτοιους, μεταξύ άλλων τον Ντερλέι, νωπό ήρωα της «Πόρτο του Μουρίνιο». Τις προάλλες άλλη μια χεριά, 20 εκατομμύρια ευρώ, να ο Μανίς, να κι ο Κοστίνια! Την ίδια μέρα η ειρωνεία, ο αλλιώς μαθημένος προπονητής γκουρού του ρωσικού φούτμπολ Ρομάντσεφ παραιτήθηκε. Δεν μπορώ να τους κάνω όλους αυτούς ομάδα, είπε. Κανένα πρόβλημα. Κι ο προπονητής, απ’ την… Πορτογαλία! Αυτός που είχε διαδεχθεί τον Μουρίνιο στη Λειρία. Οι καινούργιες πραγματικότητες δεν προλαβαίνουν να «κολλάνε» στους όποιους παλαιομοδίτες Ρομάντσεφ.

Το τοπίο παραμένει… συγκεχυμένη κοσμογονία! Στη ροή των γεγονότων, η Ρωσία θα συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται κι άλλα, εκτός από cash, για να κατακαθήσει η σκόνη και να μπει το πράγμα σε τάξη. Αλλά, πιο δύσκολα. Λιγότερη διαφθορά, ας πούμε. Ειν’ αυτό που θ’ αυξήσει θεαματικά τη, σήμερα ανύπαρκτη, εμπορική αξία του προϊόντος. Σε ποια δυτική χώρα η TV δείχνει (έστω highlights από το ρωσικό πρωτάθλημα των τόσων συρρεόντων σταρ; Σε καμία!
Αυτό το πρωτάθλημα-νεκροταφείο, ο Φεντόριτσεφ που ήδη σημειώσαμε, καλεί και τον Σεϊταρίδη. Για τους thirty-something της μπάλας, μια χαρά προορισμός εύκολου πλουτισμού. Για τον 24χρονο Γιούρκα, όμως, όχι ο καλύτερος προορισμός καριέρας…