Tο μπάσκετ του Βορρά δεν είναι εδώ... (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Πρώτος έφυγε ο ΠΑΟΚ, καθώς απέτυχε να νικήσει τον Πανιώνιο έστω και σ' ένα ματς! Ετσι, για την τιμή των όπλων... Αντίθετα ο Μακεδονικός, παρότι είχε, όπως και ο ΠΑΟΚ, μειονέκτημα έδρας και (επιπλέον) μεγάλα προβλήματα με απουσίες παικτών, αποδείχθηκε πολύ πιο ανταγωνιστικός, απέναντι μάλιστα σε μια κατά τεκμήριο ισχυρότατη ομάδα όπως το Μαρούσι. Παρ' όλα αυτά, μόνο το σκορ άλλαξε σε σχέση με αυτό του ΠΑΟΚ: 1-2 αντί για 0-2. Ο τρίτος της παρέας ήταν ο Αρης. Ο μόνος με πλεονέκτημα έδρας σε αυτή την πρώτη φάση των πλέι οφ του πρωταθλήματος μπάσκετ. Οταν ισοφάρισε την ΑΕΚ 1-1, σχεδόν όλοι πίστεψαν ότι θα απέφευγε το περσινό πάθημα. Που τελικά όμως αποδείχτηκε ότι δεν είχε γίνει μάθημα. Η ΑΕΚ κέρδισε το τρίτο και καθοριστικό ματς στο Αλεξάνδρειο και πέρασε στον ημιτελικό γύρο που αρχίζει σήμερα. Οσο για το μπάσκετ του Βορρά, αυτό δεν είναι πια εδώ...

Μαρούσι, Πανιώνιος, ΑΕΚ και πρωταθλητής Παναθηναϊκός, που απέκλεισε τον «αιώνιο αντίπαλο» Ολυμπιακό, συνθέτουν την τετράδα των ημιτελικών. Η αποθέωση του Λεκανοπεδίου ή, αν το προτιμάτε αλλιώς, ο υδροκεφαλισμός στη χειρότερη μορφή του. Ελα όμως που για όλα αυτά δεν φταίει «η πουτάνα η Αθήνα», αλλά τα παλικάρια του Βορρά, που για μια ακόμα φορά άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Κλασική περίπτωση ο ΠΑΟΚ - πιο χαρακτηριστική και από το συμπολίτη του Αρη, ο οποίος τερμάτισε τρίτος στη βαθμολογία της κανονικής περιόδου. Με δικό του γήπεδο (ευγενής προσφορά της πολιτείας) 8.500 θέσεων, με κόσμο πολύ και δυναμικό και εξαιρετική βάση νεαρών Ελλήνων παικτών, θα περίμενε κανείς ότι θα ξεπρόβαλε αν όχι ως το αντίπαλο δέος του Παναθηναϊκού, τουλάχιστον ως μια σταθερή ελπίδα για το μέλλον. Τίποτα όμως. Πέμπτος στην κανονική περίοδο, αποκλείστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τους «λεγεωνάριους» του Πανιωνίου.

Ποιος φταίει; Δεν είναι καθόλου ευχάριστο να ρίχνει κανείς ευθύνες σε μια προσωπικότητα του μπάσκετ όπως ο Πρέλεβιτς, αλλά -τι να κάνουμε- η αλήθεια είναι ισχυρότερη από τις ευγένειες και τα αισθήματα. Καλό και άγιο παιδί ο Μπάνε, κύριος με «Κ» κεφαλαίο, αλλά ως προπονητής τρία χρόνια τώρα δεν έπεισε κανέναν. Αντίθετα πρόσφερε απογοητεύσεις σε έναν κόσμο που λαχταρούσε επιτυχίες, ενώ ταυτόχρονα συνέβαλε στη μερική απαξίωση ενός έμψυχου δυναμικού (Βασιλόπουλος, Βασιλειάδης, Μαυροκεφαλίδης) που θα μπορούσε να είχε κάνει θαύματα.

Ας μη νομίσει όμως κανείς ότι ο Πρέλεβιτς είναι άχρηστος για το μπάσκετ και τον ΠΑΟΚ. Απλά, αντί για προπονητής, θα έπρεπε να είχε γίνει τζένεραλ μάνατζερ, θέση που ταιριάζει πολύ καλύτερα στο χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Ομως ποτέ δεν είναι αργά...

Ο Αρης στην κανονική περίοδο παραλίγο να νικήσει εκτός έδρας τον Παναθηναϊκό. Στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, τα ίδια! Πίστεψε άραγε ότι ήταν ήδη μεγάλη ομάδα, αλλά του στερούσε την καταξίωση το «αθηναϊκό κατεστημένο»; Σίγουρα η φασαρία που έκανε πριν και μετά τον τελικό του Ηρακλείου όχι μόνο τον αποπροσανατόλισε, αλλά τον έβαλε και στη δίνη του κυκλώνα.

Με έναν προπονητή εντελώς εκτός ελληνικής πραγματικότητας, ένα βοηθό με γνώσεις αλλά όχι και προσωπικότητα πρώτου και ένα τσούρμο ειδικών στη διοίκηση και τις εξέδρες να λένε ανά πάσα στιγμή τη γνώμη τους ή (ακόμα χειρότερα...) να χαλάνε τον κόσμο, δεν μπόρεσε να αρθεί στο ύψος των αυξημένων απαιτήσεων που εν μέρει από μόνος του δημιούργησε.
Κρίμα. Γιατί το υλικό του, έστω κι αν δεν εξέφραζε ικανοποιητικά τα αισθήματα των οπαδών του και δεν αντιπροσώπευε μια σταθερή εγγύηση για το μέλλον, ήταν σχεδόν πληρέστατο και άκρως ανταγωνιστικό. Απλώς δεν αξιοποιήθηκε με τον τρόπο που θα έπρεπε, με πιο αρνητικό στοιχείο την περιθωριοποίηση των λίγων Ελλήνων παικτών (Κυρίτσης, Σχορτσιανίτης, Καραποστόλου) που δημιουργούν ελπίδες για το αύριο.

Ολα όμως εδώ πληρώνονται. Γιατί μία από τις μεγάλες αμαρτίες του Αρη ήταν ότι έδειξε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Μπάρτον, που δεν κέρδισε τίποτα, απ' όση στον Βαγγέλη Αλεξανδρή που τον είχε οδηγήσει στην κατάκτηση του τελευταίου ευρωπαϊκού!

Ο Μακεδονικός, τέως... κάτοικος Θεσσαλονίκης και τα τελευταία χρόνια μέτοικος στην Κοζάνη, είναι μια διαφορετική περίπτωση όχι μόνο γιατί αντιπροσωπεύει την περιφέρεια και όχι τη μητρόπολη του Βορρά, αλλά γιατί την πάτησε (χωρίς να φταίει) τη χρονιά που φάνηκε να μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος. Οχι ότι δεν είχε και φέτος προβλήματα. Πάνω που η ομάδα του όμως έστρωσε αγωνιστικά και πήρε το εισιτήριο για τον τελικό του Uleb Cup, βγήκαν στην επιφάνεια οι αμαρτίες των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο Μεσάικος, χρηματοδότης του Μακεδονικού επί τόσα χρόνια, βρέθηκε στην άκρη του γκρεμού επειδή δεν τον πλήρωναν για τα έργα που έκανε...

Μετά τον τελικό ο Χίζνιακ έφυγε, ενώ οι υπόλοιποι συνέχισαν υπέρ πίστεως και πατρίδος. Στο τρίτο ματς με το Μαρούσι δεν έπαιξε ο Μάικλ με σοβαρό πρόβλημα στο νεφρό. Η ομάδα του Πεδουλάκη υπέκυψε, αλλά συνολικά ήταν η πιο επιτυχημένη του Βορρά, με έναν ευρωπαϊκό τελικό, με πρόκριση, για πρώτη φορά, στα πλέι οφ και με πολύ καλές εμφανίσεις στα προημιτελικά, παρά τα προβλήματα.

Λέγεται ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα ο ανταγωνισμός γνώρισε τεράστια πτώση από τη στιγμή που χάθηκε ο Ολυμπιακός. Αυτή όμως είναι μια μισή αλήθεια. Γιατί η άλλη μισή είναι ότι το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ισχυρές ομάδες στον Βορρά και ειδικότερα στη Θεσσαλονίκη.