Τέσσερα Κύπελλα και μια τραγωδία (Sportday / Γιάννης Διακογιάννης)

ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΩ αν το βράδυ στο «Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης η Λίβερπουλ ανατρέψει για μια άλλη φορά φέτος τα προγνωστικά και κατακτήσει για 5η φορά το μεγάλο ευρωπαϊκό Κύπελλο, ξέρετε, αυτό με τα «μεγάλα αυτιά»! Και δεν θα εκπλαγώ όχι επειδή η Μίλαν δείχνει τον τελευταίο καιρό σημεία κοπώσεως, κάτι που φάνηκε και στη ρεβάνς με την PSV, αλλά και στους αγώνες του Campionato, αλλά γιατί η Λίβερπουλ είναι μια ομάδα, δίχως βέβαια τη λάμψη του παρελθόντος, που δεν θέλει να χάσει.

Δεν της αρέσει η ήττα, κάτι που απέδειξε στα προηγούμενα παιχνίδια της με τη Γιουβέντους και την Τσέλση. Δεν ήταν φαβορί κόντρα στη «γηραιά κυρία» ούτε και στη νεόπλουτη και φιλόδοξη λονδρέζικη ομάδα. Κι όμως, αυτή είναι που θα παίξει αύριο στον τελικό – για 6η φορά στην ιστορία της. Οι «REDS» δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Αντίθετα, μπορεί να πετύχουν μια άλλη μεγάλη, μια ιστορική νίκη, 21 χρόνια μετά το 4ο Κύπελλο Ευρώπης που κέρδισαν και 20 μετά τον τελικό του «Χέυζελ», όπου βρεθήκαμε μάρτυρες μιας αλησμόνητης τραγωδίας με τους 39 νεκρούς και με τους περισσότερους από εκατό τραυματίες.

ΣΤΗ μακρόχρονη τηλεοπτική μου σταδιοδρομία, που ξεκίνησε το 1966 με το Παγκόσμιο Κύπελλο της Αγγλίας και που πήρε τέλος με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, είχα την ευκαιρία, και μαζί μ’ αυτήν τη χαρά, να καλύψω τηλεοπτικά δεκαέξι αγώνες της θρυλικής αυτής ομάδας του μεγάλου λιμανιού της Βορειοδυτικής Αγγλίας. Να τους αναφέρω, αφού δεν είναι και πολύ εύκολο να τους λησμονήσω. Αλλωστε, μπορεί να είμαι «οπαδός» της Μπορντώ στη Γαλλία, της Ρεάλ Μαδρίτης και λίγο της Γιουβέντους στην Ιταλία, αλλά έχω μια έντονη αδυναμία στη Λίβερπουλ, κάτι που το γνωρίζουν οι φίλοι μου στην Ελλάδα.

ΠΑΡΩΝ, λοιπόν, στους πέντε τελικούς του Κυπέλλου Ευρώπης των Πρωταθλητριών ομάδων στους οποίους αγωνίσθηκε η Λίβερπουλ. Στους τέσσερις έφυγε νικήτρια και τροπαιούχος από το γήπεδο, ενώ στον πέμπτο ηττήθηκε από τη Γιουβέντους με ένα «πέναλτι» που ανακάλυψε ο Ελβετός διαιτητής Ντάινα μετά την ανατροπή του Μπόνιεκ από τον Γκιλέσπι, τουλάχιστον ένα μέτρο έξω από τη μεγάλη περιοχή του Γκρόμπελαρ! Ας ξαναθυμηθούμε μαζί τους πέντε αυτούς τελικούς της «κόκκινης στρατιάς» των «στρατηγών» Μπομπ Παίηζλυ (3 τελικοί) και Τζο Φαίηγκαν (2 τελικοί).

1977: η Λίβερπουλ έχει αναδειχθεί πρωταθλήτρια, έχει χάσει από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Κυπέλλου (1-2), αλλά στο «Ολίμπικο» της Ρώμης θα κερδίσει το πρώτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών με αντίπαλο την Μπορούσια Μενχενγκλάντμπαχ με 3-1. Ο Κέβιν Κίγκαν υπήρξε η μεγάλη μορφή της αγγλικής ομάδας, ενώ σκόρερ της ήσαν οι Μακ Ντέρμοτ, Σμιθ και Νηλ (με πέναλτι). Η ομάδα: Κλέμενς – Νηλ, Σμιθ, Χιουζ, Τζόουνς – Μακ Ντέρμοτ, Καίηζ, Ρ. Κένεντυ, Κάλαχαν – Κίγκαν, Χαϊγουέη.

1978: με γκολ του Κένυ Νταλγκλίς, ο οποίος είχε αποκτηθεί από τη Σέλτικ για να πάρει τη θέση του Κήγκαν, ο οποίος είχε μεταγραφεί στο Αμβούργο, η Λίβερπουλ νίκησε εύκολα, αλλά μόνο με 1-0 την FC Μπρυζ, την οποία ο Ερνστ Χάπελ είχε στήσει πολύ καλά στο χορτάρι του Γουέμπλεϋ. Η ομάδα: Κλέμενς – Νηλ, Τόμπσον, Χάνσεν, Χιουζ – Μακ Ντέρμοτ, Σούνες, Καίηζ (63' Χαϊγουέη), Ρ. Κέντεντυ – Νταλγκλίς, Φερκλάφ.

1981: στο παρισινό «Παρκ ντε Πρενς», ο τελικός ήταν αμφίρροπος και με μερικές χαμένες ευκαιρίες από τις δύο πλευρές. Τελικά, ο αριστερός μπακ Αλαν Κένεντυ χάρισε τη νίκη στη Λίβερπουλ (82ο λεπτό) απέναντι σε μια Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία, με τον Σαντιγιάνα και τον Χουανίτο μπλοκαρισμένους, δεν φάνηκε παρά μόνο κατά διαστήματα, αλλά που απώλεσε μια μεγάλη ευκαιρία σε φάουλ του Στίλικε πριν δεχτεί το γκολ. Η ομάδα: Κλέμενς – Νηλ, Τόμπσον, Χάνσεν, Αλ Κένεντυ – Μακ Ντέρμοτ, Σούνες, Λη, Ρ. Κένεντυ - Νταλγκλίς (87’ Καίηζ), Τζόνσον.

1984: το τέταρτο Κύπελλο Ευρώπης η Λίβερπουλ το κέρδισε όπως το πρώτο, στην «αιώνια πόλη» και κόντρα στη γηπεδούχο Ρόμα του Νιλς Λίντχολμ. Ισόπαλος τελείωσε ο αγώνας με σκόρερ τους Φιλ Νηλ (15') και Ρομπέρτο Προύτσο (44'), αλλά στα πέναλτι οι Αγγλοι στάθηκαν πιο εύστοχοι (4 γκολ από τους Νηλ, Σούνες, Ρας και Αλ. Κένεντυ) από τους Ιταλούς, οι οποίοι με τον Μπρούνο Κόντι και τον Φρανσέσκο Γκρατσιάνι (πριν από δύο χρόνια στη Μαδρίτη είχαν κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο) έστειλαν την μπάλα στον ουρανό της Ρώμης! Η ομάδα: Γκρόμπελαρ – Νηλ, Λόουρενσον, Χάνσεν, Αλ. Κένεντυ – Ουήλαν, Λη, Σούνες, Τζόνστον (72’ Νίκολ) – Νταλγκλίς (94’ Ρόμπινσον), Ρας.

1985: η γιορτή που όλοι όσοι βρεθήκαμε στο «Χέυζελ» περιμέναμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εξελίχτηκε σε τραγωδία με τα επεισόδια που δημιούργησαν οι οπαδοί της Λίβερπουλ (οι περισσότεροι κυκλοφορούσαν μεθυσμένοι στους δρόμους των Βρυξελλών πολλές ώρες πριν αρχίσει ο τελικός) και το δραματικό απολογισμό: 39 νεκροί και περισσότεροι από 100 τραυματίες, από τους οποίους οι περισσότεροι ήσαν Ιταλοί. Ο τελικός όμως αποφασίσθηκε να γίνει με καθυστέρηση περίπου 50 λεπτών, για να εκκενωθεί το γήπεδο από τους τραυματίες και τους έντρομους θεατές.
Ο Γάλλος πρόεδρος της UEFA Ζακ Ζορζ πήρε την απόφαση, γιατί, όπως είπε, «αν δεν γινόταν το παιχνίδι ουδείς θα μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση και θα υπήρχαν και άλλοι νεκροί…». Το πέναλτι που «δόθηκε» στη Γιουβέντους (έγινε και ένα σε ανατροπή του Ουόλς από τον Φάβερο, που όμως δεν… είδε ο Ντάινα) μετέτρεψε σε γκολ ο Μισέλ Πλατινί (57'), που πανηγύρισε την επιτυχία σαν να μην είχε συμβεί τίποτα πριν από τον αγώνα! Την επομένη, ειπώθηκε ότι οι παίκτες των δύο φιναλίστ δεν είχαν ενημερωθεί για τα συμβάντα! Να το πιστέψουμε; Η ομάδα της Λίβερπουλ: Γκρόμπελαρ – Νηλ, Λόουρενσον (3' Γκιλέσπι), Χάνσεν, Μπέγκλιν – Νικόλ, Ουήλαν, Ουόρκ Ουόλς (46’ Τζόνστον) – Νταγκλίς, Ρας. Μερικές ημέρες αργότερα παραιτήθηκε ο Φαίηγκαν και μάνατζερ των «κόκκινων» ονομάσθηκε ο Νταλγκλίς, ο οποίος ήταν 33 μόλις ετών!

ΤΗ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ τη μετέδωσα όμως και σε άλλους μεγάλους αγώνες: σε έξι τελικούς του Κυπέλλου Αγγλίας (1971 με την Αρσεναλ 1-2, 1974 με τη Νιουκάστλ 3-0, 1977 με τη Μάνστεστερ Γιουν. 1-2, 1986 με την Εβερτον 3-1, 1988 με τη Γουίμπλεντον 0-1 και 1989 με την Εβερτον 3-2), τρεις τελικούς του Ληγκ Καπ (1982 με την Τότεναμ 3-1, 1983 με τη Μάντσεστερ Γιουν. 2-1 και 1984 με την Εβερτον 0-0, τον επαναληπτικό δεν τον μετέδωσα) και δύο αγώνες από το «Ανφιλντ», έναν ημιτελικό με την Μπάγερν (0-0) και έναν επαναληπτικό τελικό του Σούπερ Κυπέλλου Ευρώπης με την Αντερλεχτ (2-1).

ΑΠΟ τους «κόκκινους» που δόξασαν τη Λίβερπουλ και την ανέδειξαν ως τον κορυφαίο εκπρόσωπο του αγγλικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη, θα ξεχωρίσω πέντε παίκτες για την κλάση, την προσωπικότητα και την προσφορά τους. Οι τρεις είναι Σκωτσέζοι, ο επιθετικός Κένυ Νταλγκλίς (3 Κύπελλα σε 4 τελικούς), ο επιθετικός μέσος Γκρέιαμ Σούνες (3 στους 3) και ο κεντρικός αμυντικός Αλαν Χάνσεν (3 στους 4) και δύο Αγγλοι, ο δεξιός αμυντικός Φιλ Νηλ (4 στους 5) με τον τερματοφύλακα Ραίη Κλέμενς (3 στους 3).