Η πλήρης διάλυση των στερεοτύπων (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο φίλος μας, πειραματόζωο για τις ανάγκες αυτού του σημειώματος, έχει να δει μπάλα από τις δεκαετίες του '60 και του '70. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, αναχώρησε από τον κόσμο, μόλις τώρα επιστρέφει κι εμείς του υπενθυμίζουμε τι ωραίο πράγμα είναι το ποδόσφαιρο. Το τριπάκι τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών μας εξυπηρετεί να υποδαυλίσουμε, ώστε να ανάψουμε ξανά, το παλαιό πάθος του.
Του εξηγούμε, λοιπόν, ότι σε τούτο τον τελικό παίζουν Εγγλέζοι με Ιταλούς. Τον ενημερώνουμε, επιπλέον, ότι η μία φιναλίστ στα προηγούμενα τρία παιχνίδια της στη διοργάνωση έφερε 0-0, 0-0,1-0 (μ' ένα γκολ που κι αυτό μπήκε και... δεν μπήκε), ενώ η άλλη σκόραρε σε 11 από τους 12 αγώνες της (κι ο μοναδικός που δεν έβαλε γκολ ήταν ο έκτος και τελευταίος τον Δεκέμβριο στον όμιλο, με την πρόκριση-πρωτιά ήδη στην τσέπη...).
Ο άνθρωπός μας έχει ξεχάσει εμβλήματα και φανέλες, δεν αναγνωρίζει τους σύγχρονους πρωταγωνιστές, βλέπει το ματς στην TV δίχως ήχο κι εμείς, στο τέλος, του ζητάμε να ξεχωρίσει ποια ομάδα είναι η ιταλική και ποια η αγγλική. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για ιταλική μας δείχνει τη Λίβερπουλ και για αγγλική τη Μίλαν! Η πλήρης διάλυση των στερεοτύπων.
Δεν είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ασέβεια προς την ιστορία (τους). Ισα ίσα, μολονότι απόψε στην ενδεκάδα της Μίλαν οι Ιταλοί θα 'ναι τέσσερις (το πολύ πέντε) και σ' εκείνη της Λίβερπουλ οι Αγγλοι μόλις δύο, παρά ταύτα και στο Μιλανέλο και στο Μέλγουντ τα πάντα ξεκινούν, στην καθημερινότητά τους, να λειτουργούν με αφετηρία (και πηγή έμπνευσης) το παρελθόν. Τη ρίζα. Την παράδοση. Τι είναι τότε; Απλώς η ανοικτή κοινωνία. Της ελεύθερης διακίνησης αγαθών και ιδεών και στελεχών. Σήμερα στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει κάτι που να μην ξέρει κανείς (ή να μην μπορεί να μάθει) πώς παίζεται. Αν η Βραζιλία έφτασε να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 με δύο ανασταλτικούς μέσους και τρεις σέντερ μπακ σε 3-4-2-1, τότε μόνο του σπανού τα γένια μένει να γίνουν.

Ο τελικός στην Πόλη μοιάζει αγώνας δρόμου, συνεπώς ποιος θα προλάβει να φτάσει πρώτος στο 1-0. Αν είναι η Μίλαν, τότε μετά το 1-0 κατά πάσα πιθανότητα θα έρθει και το... 2-0. Η Μίλαν ξέρει να διαχειρίζεται (αλίμονο) το προβάδισμα και να χτίζει πάνω σ' αυτό με επιθετική άμυνα. Ενώ η Λίβερπουλ φέτος, όταν χρειάστηκε να ανατρέψει, μόνον εναντίον του Ολυμπιακού, in extremis, τα κατάφερε. Αν, πάλι, στο 1-0 φτάσει πρώτη η Λίβερπουλ, τότε αυτομάτως η Μίλαν μπαίνει σε σενάριο ήττας, πώς; Με ιταλοπρεπέστατο κατενάτσο απέναντι, και με 1-0 έως το τέλος.

Κατενάτσο, δηλαδή... αμυντική άμυνα, εναντίον του οποίου όχι γκολ δεν βάζεις, ούτε ευκαιρία δεν κάνεις. Η Γιουβέντους στον προημιτελικό του «Ντέλε Αλπι» διέθετε 90 λεπτά για να βάλει ένα γκολ, κι έφτιαξε μιάμιση φάση. Η Τσέλσι στον ημιτελικό του «Ανφιλντ» ήθελε ένα γκολ, είχε 86 λεπτά, το πλησίασε για πρώτη και τελευταία φορά στο... 90'+6'. Κανονικό πούλμαν, παρκαρισμένο μπροστά στην εστία. Για να περάσει η μπάλα πρέπει να συμβεί κάτι τελείως freak, π.χ. το αυτογκόλ του Τζέραρντ στον τελικό του Λιγκ Καπ.

Η ειρωνεία είναι ότι εάν το πράγμα κυλήσει έτσι, οπότε ο υπόλοιπος κόσμος θα σπεύσει αύριο το πρωί να εκφωνήσει ακόμα έναν... επικήδειο του ποδοσφαίρου, την ίδια στιγμή οι πρώτοι που θα το εκτιμήσουν και θα το χειροκροτήσουν με ιπποτισμό είναι οι Ιταλοί. Το 'ζησα στο Τορίνο τον Μάρτιο, τι εγκώμια αφιέρωσαν οι σταρ της «Γηραιάς Κυρίας», αλλά και οι ντόπιοι σχολιαστές για να αναδείξουν την άρτια αμυντική οργάνωση του αντιπάλου. Το είδα και με τον ιταλικών επιρροών Μουρίνιο, ο οποίος μετά τους ημιτελικούς είπε ότι το ποδόσφαιρο είναι για έξυπνους ανθρώπους, αυτοί ήταν έξυπνοι, δεν έπαιξαν επιθετικά, όμως έπαιξαν καλά.

Το βλέπω να 'ρχεται τώρα με τον Αντσελότι, ο οποίος έσπευσε κιόλας να δηλώσει πως το να φτάνεις σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ με όπλο την «αμυντική προσέγγιση», όπως η Λίβερπουλ, ετούτο «δεν είναι ελάττωμα, είναι στοιχείο ποιότητας».
Οπως και να 'χει, εκ των προτέρων ποτέ δεν ξέρεις τι είναι εκείνο που θα 'ρθει να ανατρέψει τη λογική του τελικού. Πέρυσι στο Γκελζενκίρχεν, ο απρόοπτος τραυματισμός (κομβικός για τη Μονακό) του Ζιουλί στα μέσα του α' μέρους κι ύστερα μια... μισή απόκρουση με τη στραβοκλοτσιά του Ζήκου προς το φινάλε αρκούσαν για να ανοίξουν στην Πόρτο το δρόμο προς το (έως και αδιανόητο) 3-0. Το μόνο βέβαιο είναι πως ο τελικός θα δώσει τον πρωταθλητή Ευρώπης, τίποτα περισσότερο. Και οπωσδήποτε δεν πρόκειται να δώσει την οριστική απάντηση στις φιλοσοφικές ανησυχίες. Τι σημαίνει παίζω καλά, παίζω επιθετικά, παίζω αμυντικά, παίζω έξυπνα, ποιος είμαι, από πού άρχισα και κατά πού πορεύομαι.