Μία συγνώμη κι ένα ευχαριστώ από την καρδιά (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το πρωτάθλημα το 2002 κρίθηκε στην ισοβαθμία. Το 2003 επίσης στην ισοβαθμία. Το 2004 στο συν-πλην δύο. Το 2005 στο συν-πλην ένα. Πολύ καλύτερα και ενδιαφέροντα όλα αυτά από παλαιότερες εποχές που η απόσταση πρώτου-δεύτερου ήταν διψήφιος αριθμός (πόντων). Ή, ακόμη περισσότερο, από τις εποχές που πρώτος-δεύτερος απείχαν από τον τρίτο... καμιά τριανταριά κι από τον τέταρτο καμιά σαρανταριά βαθμούς.

Οπως και να 'χει, είτε στο φότο-φίνις είτε μ' ένα Γκραν Κάνιον διαφορά, ο τίτλος είναι τίτλος. Είναι η χαρά, ύστερα από τόσες αγωνίες και σκαμπανεβάσματα, του οπαδού. Είναι η ανταμοιβή του ποδοσφαιριστή, για κάθε σταγόνα ιδρώτα απ' την πρώτη μέρα της θερινής προετοιμασίας. Το επιστέγασμα. Οι Ολυμπιακοί λοιπόν, φαν και παίκτες, έχουν (και κανείς δεν μπορεί να τους τα πειράξει) όλα τα δικαιώματα στα συναισθήματα.

Δίκαιο; Αδικο; Περιττή φιλολογία, ιδίως όταν οι διεκδικητές πέφτουν μαζεμένοι στο νήμα. Ο Ολυμπιακός, στη διαδρομή, πέταξε 25 πόντους, ο Παναθηναϊκός 26, η ΑΕΚ 28. Στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι όλο. Στο τέλος της ημέρας, επίσης, πρωταθλητής (χρησιμεύει να συνειδητοποιούμε ότι) βγαίνει... μονάχα ένας. Η πρώτη θέση συνεπώς είναι η επιτυχία του πρωταθλητή. Συνάμα όμως (θα ωφελούσε να εδραιωνόταν, κάποτε, σε τούτο τον τόπο η κουλτούρα ότι) η δεύτερη δεν είναι, ντε και καλά, η αποτυχία του διεκδικητή.

Τελείωσε, πριν απ' οτιδήποτε άλλο, ένα πρωτάθλημα που βγήκε (το ίδιο) κερδισμένο. Παίχθηκε έως το φινάλε, κράτησε (και, εν τέλει, καθήλωσε) το κοινό, το είδαν «από κοντά» περισσότεροι άνθρωποι, διαιτητεύθηκε (κατά την ταπεινή εκτίμησή μου) όχι χειρότερα απ' τα προηγμένα εθνικά πρωταθλήματα της Δύσης. Χοντράδες κατεγράφησαν, αλλά από πουθενά δεν προκύπτει η αίσθηση ότι ήταν προϊόν συγκεκριμένης κατεύθυνσης. Και, κοιτώντας τη βαθμολογία, δυσκολεύομαι να βρω ομάδα που να μη πήρε στην τελική μοιρασιά αυτό που στ' αλήθεια άξιζε.

Κοιτώντας τις... δύο βαθμολογίες εξάλλου, την περσινή και την εφετινή, είναι πανεύκολο ν' αντιληφθεί κανείς το «έργο» της σεζόν. Στο -13 ο Παναθηναϊκός, στο -10 ο Ολυμπιακός, στο -14 ο ΠΑΟΚ. Απ' την άλλη: Στο +7 η ΑΕΚ, στο +19 η Ξάνθη, στο (επιτρέψτε μου) +10 η Καλλιθέα! Οπου υπάρχει πρόοδος, υπάρχει πρόοδος «σε όλα». Η ΑΕΚ και η Ξάνθη είναι οι δύο, από τις ομάδες του top-5, που έδωσαν και τα 15 εντός έδρας παιχνίδια τους με κόσμο στην κερκίδα.

Εκ του αποτελέσματος, ο (παραδοσιακά... ροκ ως κατάσταση) Ολυμπιακός μόλις έκλεισε τη δεύτερη καλύτερη, μετά το 1998-99, περίοδο της ιστορίας του. Τότε με τον Μπάγεβιτς, τώρα με τον Μπάγεβιτς. Το ρητό είναι να δέχεσαι τη νίκη με ταπεινότητα και την ήττα με μεγαλοψυχία. Εάν συμφωνήσουμε ότι όντως έτσι είναι το σωστό, τότε μία συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ απ' την καρδιά το οφείλουν στον Ντούσκο όσοι πήγαν (και λίγο έλειψε) να την κάνουν, την ίδια αυτή περίοδο, μια απ' τις... χειρότερες στα χρονικά του συλλόγου. Κι αυτοί δεν ήταν οι εχθροί-φαντάσματα, έξω. Ηταν, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, οι σεσημασμένοι «από μέσα».

Μαζί, έπεσε η αυλαία και στη Β' Εθνική. Εδώ η πλοκή μάς έδωσε ΤΟ επίτευγμα της σεζόν (που είναι, συγχρόνως, και το τέλειο οξύμωρο). Η ξεκάθαρη πορεία-εποποιία (των παικτών και του προπονητή) του Ακράτητου, κόντρα σ' όλο τον υπόλοιπο κόσμο! Κακό, η άνοδος που ενισχύει τον αθηνοκεντρισμό, για το μεγάλο πρωτάθλημα. Αλλ' ακόμη χειρότερο, για το τοπίο, το... νταηλίκι «για το καλό» του πρωταθλήματος (με πρόσχημα το «επαρχιακό ποδόσφαιρο»).
Μπορεί του χρόνου οι Ακράτητοι να ξαναπέσουν αύτανδροι, όμως έκαναν το καμποϊλίκι τους και μαγκιά τους. Σε πρωτάθλημα όπου, αν ρίξει κανείς μια ματιά π.χ. στα τερατώδη στατιστικά του Λεβαδειακού, προσκυνάς άναυδος τη μαγεία. Ποιο είναι (και «ποιος Ριβάλντο» μπροστά σε τούτο) το... μαγικό; Πώς οι άμπαλοι φαίνονται σαν, τουλάχιστον, πρωταθλητές Ευρώπης!