Μυστήρια της Ανατολής (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

H Κωνσταντινούπολη, λένε τα φυλλάδια, είναι η πύλη προς τα μυστήρια της Ανατολής. Μάλλον... έτσι εξηγείται. Τα μυστήρια! Ηταν η δεύτερη φορά σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στα νεότερα χρόνια, μετά τη Βαρκελώνη το '99, που πιάνω τον εαυτό μου να ρέπει προς τις μεταφυσικές ερμηνείες φυσικών γεγονότων.

Είχα διαβάσει στο διεθνή Τύπο, τις μέρες πριν από το Λίβερπουλ-Μίλαν, μερικές δεκάδες αναλύσεις των πιο αξιοσέβαστων ειδικών της Αγγλίας, της Ιταλίας, της προηγμένης Ευρώπης τέλος πάντων. Στο 1', τινάχθηκαν κιόλας στον αέρα. Στο 44', όλες είχαν ήδη πολτοποιηθεί.

Αλλες τόσες (αναλύσεις του διαμορφωμένου 3-0) έγιναν στην ανάπαυλα, επίσης από αξιοσέβαστους σχολιαστές τηλεοπτικών δικτύων που... δεν παίζουν διαφημίσεις. Στο 60', πήγαν κι αυτές στα σκουπίδια. Το μόνο που μαθαίνει κανείς, όσο περισσότερο παρακολουθεί ποδόσφαιρο, είναι το «ουδέν οίδα».

Τούτο το ματς, περισσότερο κι από τελικός, ήταν... ταινία. Σαν κι εκείνες που χαζεύεις στο σινεμά, βυθισμένος στο κάθισμα, αλλά από ένα σημείο (του σεναρίου) και πέρα γελάς με τον σκηνοθέτη. «Ασε μας, ρε άνθρωπε, αυτά δεν γίνονται στην πραγματική ζωή». Κι όμως, για ακόμη μία φορά, η πραγματική ζωή ξεπέρασε την πιο προχωρημένη φαντασία.
Η Κωνσταντινούπολη δεν είναι πια λήμμα της γεωγραφίας. Είναι ορολογία της ιστορίας (της Λίβερπουλ). Η αφετηρία για τις φρέσκες διηγήσεις που θ' αναθρέψουν τους επόμενους φαν. Οι γονείς κι οι κηδεμόνες των παιδιών του «κόκκινου» Μέρσισαϊντ κρατούσαν τα παλαιά, ωραία παραμύθια βαλσαμωμένα είκοσι χρόνια τώρα...

Πια, δεν χρειάζεται ν' αγωνιούν. Το ρεπερτόριο ανανεώθηκε για τουλάχιστον άλλα είκοσι (χρόνια) χάρη σε κάτι τόσο συγκλονιστικό, όσο αυτό που εκτυλίχθηκε την Τετάρτη. Οι σημερινοί έφηβοι δεν το άκουσαν, το είδαν. Το έζησαν. Θα το εξιστορήσουν στα παιδιά τους εν καιρώ. Στο κάτω-κάτω, το κενό (1984-2005) είναι, πάλι, μικρότερο απ' αυτά της Μπάγερν (1976-2001), της Ρεάλ (1966-1998), του Αγιαξ (1973-1995), της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1968-1999).

Κι ύστερα, ήρθαν οι... γραφειοκράτες! Οι υπεράνω και μακράν της κοινής λογικής (θεματο)φύλακες των κανονισμών. Το αριστούργημά τους; Η Λίβερπουλ, ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, θα παίξει τον Αύγουστο στο Μονακό με την CSKA Μόσχας για το Σούπερ Καπ. Η Λίβερπουλ, ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, θα παίξει τον Δεκέμβριο στο Τόκιο για το διηπειρωτικό τουρνουά. Αλλά η Λίβερπουλ, ως κάτοχος του τίτλου στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν θα παίξει στο (επόμενο) Τσάμπιονς Λιγκ! Εχει άλλη χάρη να είσαι βλαξ.

Ο ένας, σεσημασμένος φίλος της Λίβερπουλ, έχει κολλήσει στο ότι δεν θέλει να φανεί πως (ανάμεσα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης και, αν υπάρχει θεός, στην... τέταρτη του πρωταθλήματος) «γειώνει» την τέταρτη. Που συμβαίνει να είναι η Εβερτον. Η πατάτα που ζεματάει είναι στα χέρια του. Ομως, πρέπει να περιμένεις τέτοιες (και δεν μπορείς να παραπονιέσαι ότι σου πέφτουν) όταν δέχεσαι κι αναλαμβάνεις θέσεις όπως αυτή του εκτελεστικού διευθυντή της αγγλικής ομοσπονδίας. Πιθανότατα, μάλιστα, χρησιμοποιεί την ιδιάζουσα συγκυρία ως ευκαιρία, μήπως και πάνω στην τούρλα αρπάξει του χρόνου θέση και για πέμπτη δική τους ομάδα, με κάποια wild card, στη διοργάνωση.

Ο άλλος, νεόκοπος εκπρόσωπος Τύπου της ΟΥΕΦΑ που πρόλαβε να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα απ' όσα είναι η δουλειά του να λύνει, φυσικά δεν έχει καμιά όρεξη ν' απαλλάξει τους Αγγλους απ' την πατάτα, παίρνοντάς την στα δικά του χέρια. Τους την πετάει συστηματικά πίσω. «Ο,τι γράφουν οι κανόνες» και... καθάρισε. Δεν είναι περίεργο ότι τον προσέλαβαν στην ΟΥΕΦΑ απ' τη SwissAir! Εκεί δούλευε πριν. Σε μια άλλη πραγματικότητα, τελείως άσχετη με τον αληθινό κόσμο του ποδοσφαίρου. Ο Μπάργουικ και ο Γκαγιάρ. Κατά βάθος, είναι εξωφρενικό ότι εμφανίζονται να κάνουν το παιχνίδι αυτοί, οι... ευυπόληπτοι executives, τη στιγμή που η πανευρωπαϊκή κοινότητα της μπάλας υπερασπίζεται δημοσίως (όχι τη Λίβερπουλ, αλλά μόνο) την πολυβασανισμένη κοινή λογική. Προφανέστατα, το ζήτημα θα επιλυθεί με την «πολιτική απόφαση» που θα κληθεί να πάρει σε δυόμισι εβδομάδες στο Μάντσεστερ η Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΥΕΦΑ.

Και δεν είναι απόφαση που θα ικανοποιεί μονάχα κριτήρια συναισθηματικά. Ιστορικά. Αγωνιστικά. Αλλά, πρωτίστως, τα... εμπορικά. Αν ρωτήσεις τα στελέχη των επιχειρήσεων-κολοσσών που χορηγούν το Τσάμπιονς Λιγκ για το ποια ομάδα θα ήθελαν στη διοργάνωση-όχημα της ερχόμενης σεζόν, τη Λίβερπουλ που δοξολόγησε το προϊόν ή την Εβερτον που μάλλον θ' αποκλειστεί... στα προκριματικά του Αυγούστου, τότε είτε θα ξεκαρδιστούν στα γέλια είτε θα «μπλοκάρουν» με το ακραία αφελές του διλήμματος.

Τι θα μείνει πίσω μετά την πολιτική απόφαση της ΟΥΕΦΑ; Ακόμη ένα δίδαγμα. Οτι εκείνοι που παντρεύονται τους κανονισμούς με τυφλή πίστη, παίρνουν διαζύγιο απ' την αλήθεια της ζωής.