Η «ερυθρόλευκη» αναρχία και ο «πράσινος» θεός Κρόνος (που τρώει τα παιδιά του...) (Sportday)

Πέρυσι άλλαζε ο Ολυμπιακός, μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου, τους προπονητές σαν τα πουκάμισα και το πρωτάθλημα το πήρε ο Παναθηναϊκός. Φέτος ήταν η σειρά του Παναθηναϊκού να αλλάξει τέσσερις προπονητές (Σουμ, Σκάζνι, Φυλακούρης, Μαλεζάνι) και το πρωτάθλημα το κέρδισε ο Ολυμπιακός. Πρακτικό δίδαγμα: οι συχνές αλλαγές προπονητών κάνουν κακό στην αποτελεσματικότητα των ομάδων!

Από την άποψη αυτή, οι «ερυθρόλευκοι» χρωστούν μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Γιατί ενώ οι σκληροί πυρήνες των οργανωμένων οπαδών, ειδικά μετά το ματς με τη Λίβερπουλ, τον έσπρωχναν με όλες τους τις δυνάμεις προς την έξοδο, εκείνος αντιστάθηκε, προφύλαξε τον Ολυμπιακό από μια βέβαιη αλλαγή προπονητή και τελικά δικαιώθηκε κερδίζοντας Κύπελλο και πρωτάθλημα.

Μερικοί, μετά την πλήρη επικράτηση των «πρασίνων» κατά την περσινή αγωνιστική περίοδο, θεώρησαν ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο άλλαξε αφεντικό. Αλλωστε, ο Ολυμπιακός προερχόμενος από επτά συνεχή πρωταθλήματα έδειχνε έντονα σημάδια υπεροψίας και κούρασης, τα οποία θα χρειαζόταν κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα για να τα θεραπεύσει. Στην αλλαγή του στάτους δεν ήταν λίγοι εκείνοι που συνυπολόγιζαν και τη διαδοχή στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ από τη Ν. Δημοκρατία. «Ο Κωστάκης είναι γνωστός βάζελος και κολλητός του Βαρδινογιάννη», έλεγαν οι μεν, «από τότε που πήρε την εξουσία ο Σημίτης το πρωτάθλημα πήγαινε συνεχώς στον Πειραιά», υπενθύμιζαν οι δε...

Με βάση όλα αυτά τα δεδομένα, η μεγάλη έκπληξη του πρωταθλήματος 2004-2005 ήταν ότι ο Ολυμπιακός επανήλθε τόσο γρήγορα στο προσκήνιο, χωρίς να έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα στις δομές και τη λογική του. Απλώς γύρισε πίσω ο Μπάγεβιτς, αποκτήθηκε ο Ριβάλντο, ο οποίος ενώ αρχικά θεωρήθηκε ένα κατά βάση εμπορικό κόλπο, τελικά αποδείχτηκε καθοριστικότατος παράγων της «ερυθρόλευκης» πορείας προς το νταμπλ, και κάτω από τα δοκάρια κάθισε ο Νικοπολίδης. Δηλαδή ο τερματοφύλακας της Εθνικής, ο οποίος μέχρι πέρυσι υπερασπιζόταν την εστία του «αιώνιου αντιπάλου».

Οι αλλαγές αυτές στη βιτρίνα του «ερυθρόλευκου» οικοδομήματος θα μπορούσαν να μην είχαν καμιά ουσιαστική επίδραση στην εξέλιξη των πραγμάτων, αν η απέναντι πλευρά είχε βγάλει τα κατάλληλα συμπεράσματα από την περσινή διπλή επικράτησή της και έκανε τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις που θα παγίωναν την κυριαρχία της. Ομως ο Παναθηναϊκός, αντί να πάει μπροστά, έκανε ένα βήμα πίσω, πράγμα που αποδεικνύεται όχι μόνο από το ότι ο Ολυμπιακός κατάφερε να του αρπάξει το πρωτάθλημα, αλλά και από το ότι μέσα στη διεκδίκηση αυτού του ίδιου πρωταθλήματος ήταν σχεδόν μέχρι την τελευταία στιγμή και η ΑΕΚ! Δηλαδή μια ομάδα που ουσιαστικά ήλθε από το πουθενά.

Νομίζω πως το ότι η ΑΕΚ κατάφερε να διεκδικήσει επί ίσοις όροις το πρωτάθλημα και να τερματίσει τόσο κοντά στους δύο δεινόσαυρους του ποδοσφαιρικού κατεστημένου, δεν ξεγυμνώνει μόνο τον Παναθηναϊκό, αλλά απομυθοποιεί και το κατόρθωμα του Ολυμπιακού. Με άλλα λόγια, τοποθετεί τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις και ταυτόχρονα περνάει μηνύματα τα οποία, πάντως, είναι εντελώς αμφίβολο αν θα συλλάβουν οι άλλες δύο πλευρές.

Τι εδίδαξε, λοιπόν, το φετινό παράδειγμα της ΑΕΚ; Μα ότι μια ομάδα μπορεί να πορευθεί με σχετικά χαμηλό μπάτζετ και με αναπόφευκτες αδυναμίες στο ρόστερ της, εάν και εφόσον στις τάξεις της επικρατεί απόλυτη σύμπνοια και διαθέτει την άνευ όρων υποστήριξη των οπαδών της.

Η ΑΕΚ λοιπόν, με αρκετούς παίκτες (δεν χρειάζονται τώρα ονόματα...) που ουσιαστικά δεν περιλαμβάνονταν στον επίσημο ποδοσφαιρικό οδηγό, κατάφερε να πετύχει μια ιστορική υπέρβαση, ανεξάρτητα αν στο τέλος δεν εισέπραξε ούτε Κύπελλο ούτε πρωτάθλημα ούτε και Τσάμπιονς Λιγκ. Κι αυτή, όπως και να το κάνουμε, είναι μια χρυσή παρακαταθήκη, όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για κάθε ενδιαφερόμενο...

Σε αντίθεση με τη συσπειρωμένη σαν γροθιά ΑΕΚ, ο πρωταθλητής Ολυμπιακός λόγω της ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς των οπαδών του αναγκάσθηκε να παίξει επτά φορές εντός έδρας κεκλεισμένων των θυρών και με έναν προπονητή που σε πολλές περιπτώσεις ήταν φανερό ότι προβληματιζόταν περισσότερο για το πώς θα ξεπερνούσε τις εσωτερικές δυσκολίες, παρά εκείνες που ήταν δυνατό να του προκαλέσουν οι αντίπαλες ομάδες. Αλλωστε, σε κανένα σημείο της αγωνιστικής περιόδου ο Φερνάντο Σάντος δεν είχε αντιπολίτευση μέσα στη διοίκηση της ομάδας του, δεν αποδοκιμάσθηκε (πόσο μάλλον άγρια και συστηματικά) από τους οπαδούς της και δεν βρέθηκε στην ανάγκη να συνετίσει βασικούς παίκτες (Ριβάλντο) που κατέφευγαν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς για να κάνουν τα παράπονά τους ή έτρεχαν στον οδοντογιατρό (Ζιοβάνι) παραμονές κρίσιμων αγώνων...

Και επίσης, σε αντίθεση με τη διοίκηση της ΑΕΚ, που ήξερε πάρα πολύ καλά τι ήθελε και τι μπορούσε να περιμένει από τον προπονητή της ομάδας, ο Παναθηναϊκός ξεπάστρεψε νωρίς νωρίς τον περσινό θριαμβευτή Γιτζάκ Σουμ (αλήθεια, τόσο καθοριστική κρίθηκε η συμβολή του στο «πράσινο» νταμπλ;), γελοιοποίησε, σε χρόνο μηδέν, το διάδοχό του Σκάζνι, ηρωοποίησε μέσα σε μια νύχτα τον Φυλακούρη και οδήγησε σε επικίνδυνη φθορά τον Ιταλό Μαλεζάνι, δηλαδή τον τέταρτο προπονητή που κάθισε στον πάγκο του, μια χρονιά μετά την κατάκτηση του νταμπλ!

Αν πάντως η χειρότερη αρρώστια που μαστίζει τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη είναι η εσωτερική αναρχία, η οποία παραλίγο να του κόστιζε φέτος την απώλεια ενός πρωταθλήματος, το οποίο άξιζε και με το παραπάνω, για τον Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι άλλο από την ευκολία με την οποία απαρνείται ορισμένες σταθερές μέσα στην ομάδα του. Και δεν μιλάω μόνο για τη χρυσή «πράσινη» φουρνιά του Euro 2004, που διασκορπίστηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αλλά και για τον Μινχ και τον Κωνσταντίνου, οι οποίοι είχαν τεράστια συμβολή στα περσινά κατορθώματα και τώρα εγκαταλείπουν το «πράσινο στρατόπεδο». Αλλά και πέραν αυτών? ποιος ήταν ο λόγος που έφυγε ο Ζάετς και πόσο κόστισε η απουσία του στο θέμα της εσωτερικής πειθαρχίας; Ο Παναθηναϊκός μοιάζει με τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, ο οποίος συνήθως τα κανακεύει ακόμα και όταν αρχίζουν να γίνονται αυτοκαταστροφικά.