Ο μέσος όρος ηλικίας (...του Δ.Σ.) (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ειρωνεία με τους πανηγυρισμούς (ή και με την απογοήτευση) για την εξέλιξη στο πρωτάθλημα είναι ότι, πριν καν αυτοί κοπάσουν (ή, στην περίπτωση της απογοήτευσης, ξεπεραστεί), ξημερώνει το επόμενο πρωινό. Και τότε καλείσαι να πάρεις την άμεση απόφαση, από την οποία εν πολλοίς θα εξαρτηθεί... τι θα 'σαι δώδεκα μήνες μετά. Χαρούμενος ή λυπημένος.

Το ακόμα πιο σημαντικό, θα 'σαι προοδευμένος; Στάσιμος; Σε οπισθοδρόμηση; Το κακό είναι ότι αποφασίζεις δίχως τα γεγονότα να 'χουν κρυώσει, όπως και να 'χει πιστεύεις πως αποφασίζεις το καλύτερο, αλλά πρέπει να περιμένεις τον επόμενο Μάιο για την οριστική αξιολόγηση. Δεν ακούγεται στην πράξη (όσο φαίνεται απ' έξω) απλό.

Ο Μπάγεβιτς, αυτά τα 24ωρα μετά την κατάκτηση του νταμπλ, είναι (περίπου) στο κρατείστε-με-κι-ας-κλαίω. Δείχνει ολοφάνερα ότι δεν θέλει να φύγει από τον Ολυμπιακό (...και, εδώ που τα λέμε, να πάει πού;), ειδάλλως θα το είχε ήδη πράξει, μονομερώς. Τι επιθυμεί, για να μείνει; Οχι ικανοποίηση όρων! Μόνο ένα φρούδο χάδι στ' αυτιά.
Να πει «πρόεδρε, θέλω πειθαρχία», να του πει ο πρόεδρος «εντάξει, Ντουσκάρα, θα τα φτιάξουμε», κι αυτό είν' όλο. Εννοείται ότι στην επόμενη τσιριμόνια του Καστίγιο, στα επόμενα κατεβασμένα μούτρα του Σούρερ ή στην επόμενη παρέμβαση Ριβάλντο τίποτα δεν θα έχει αλλάξει.

Οπως δεν θα 'χει αλλάξει και η στάση της «Θύρας 7». Αλλά ο Μπάγεβιτς (ρεαλιστική αφέλεια ή συναισθηματική ανάγκη) θέλει μόνο... να το ακούσει, να ψηθεί πως όλα θα φτιάξουν κι ας μη γίνει μετά τίποτα! Την προηγούμενη φορά, το '99, «τον έφυγαν» από του Ρέντη ακριβώς με το επιχείρημα που τώρα δημοσίως πρόβαλε ξανά (πιθανότατα δίχως να γνωρίζει την προ εξαετίας εμπειρία) ο Ριβάλντο. Οτι για εδώ καλός είναι, αλλά για το παραπανίσιο στην Ευρώπη όχι.

Η ζωή, έκτοτε, δίδαξε πως, πιο πολύ κι από το ποιον διώχνεις, σημασία έχει ποιον φέρνεις. Και σε τούτο το σκέλος, το δεύτερο, ο Βραζιλιάνος μέγκα σταρ δήλωσε έτοιμος να προσφέρει δωρεάν την πολύτιμη συμβουλή του. Την απόφαση όμως, μαζί και το όποιο κόστος της, την (το) αναλαμβάνει, όχι ο αυτόκλητος σύμβουλος από τον οποίο στο τέλος της ημέρας ουδείς θα ζητήσει την ευθύνη ή τα ρέστα, αλλά μόνον ο ιδιοκτήτης. Κι ας αφήσουμε κατά μέρος τα... γραφικά, ότι θα συναποφασίσουν δημοκρατικά τα μέλη του Δ.Σ. της ΠΑΕ.

Μόνον ο ιδιοκτήτης. Ο οποίος ιδιοκτήτης, πέρα κι απ' το πρόσωπο (αν θα 'ναι ο Ντούσκο, κι αν δεν θα 'ναι, ποιος θα 'ναι), το πλέον ουσιαστικό είναι ότι αυτές τις μέρες καλείται να αποφασίσει αν υπάρχει ποτέ περίπτωση το κόκκινο ποδοσφαιρικό τμήμα να λειτουργήσει «αυτόνομα», με τεχνικό διευθυντή (και ποιον, συγκεκριμένο) στην κεφαλή του οργανογράμματος. Και με συνειδητό πλάνο επόμενης, αλλά και μεθεπόμενης, ημέρας.

Καλός ο κύριος Γιώργος (Λούβαρης), σεβαστός ο κύριος Σάββας (Θεοδωρίδης), ταιριάζουν στην ηλικία και στα χνώτα με τον κύριο Σωκράτη (Κόκκαλη), ίσως και με τον κύριο Κώστα (Μπαρμπή) ή τον κύριο Λεωνίδα (Θεοδωρακάκη), ωστόσο... μήπως να αλλάζαμε εποχή; Να ρίξουμε το μέσο όρο, όπως λένε και για τους ποδοσφαιριστές της ομάδας, βρε αδελφέ!