Οι τρεις γενναίοι και ο «μη μου άπτου» (Sportday / Ν.Παπαδογιάννης)

Διπλή υπόκλιση οφείλω τώρα, που κοντεύει να πέσει η αυλαία των πλέι οφ. Ή μάλλον τριπλή. Στην ΑΕΚ, στον Πανιώνιο και στο Μαρούσι. Ο καθένας με τον τρόπο του κέρδισε πόντους στη συνείδηση των φιλάθλων και της πιάτσας μέσα στο δεκαήμερο που προηγήθηκε. Ο Παναθηναϊκός, πάλι, είναι ο μόνος χαμένος. Πάει και παίζει εκτός έδρας ξένοιαστος, χαλαρός, ανέτοιμος, μη μου άπτου, λες και η φανέλα (σε συνδυασμό με το ΟΑΚΑ) αποτελεί αιώνια πανάκεια. Εως πότε θα βγαίνει αλώβητος από το «βίβερε περικολοζαμέντε» του ο πρωταθλητής; Είπαμε και χθες, μια φορά καίγεται κανείς, αλλά το έγκαυμα δεν φεύγει με τίποτα.

Η ΑΕΚ αξίζει το πιο θερμό χειροκρότημα. Πριν από ένα 15ήμερο ήταν μια ομάδα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Η είδηση που κυκλοφορούσε στα δημοσιογραφικά γραφεία πριν από τον τρίτο και τελευταίο αγώνα με τον Αρη (στον πρώτο γύρο των πλέι οφ) ήταν ότι η καρέκλα του Κατσικάρη έτρεμε. Οτι ο Φώτης ή θα έφευγε ή θα «τον έφευγαν». Οι οπαδοί της ΑΕΚ απείχαν από το γήπεδο σε βαθμό προκλητικό, αμφισβητούσαν τις δυνατότητες της ομάδες, αμφισβητούσαν τις επιλογές της διοίκησης, αμφισβητούσαν τις γνώσεις του προπονητή, αμφισβητούσαν το ταλέντο των παικτών, αμφισβητούσαν τα πάντα, εκτός φυσικά από το δικό τους αλάθητο. Προφανώς, η εικόνα που έβγαινε από την τηλεόραση και τις εφημερίδες ήταν στρεβλή. Οσοι έκαναν τον κόπο να ανηφορίσουν στο Γαλάτσι τις τελευταίες εβδομάδες είδαν μια ΑΕΚ εντελώς διαφορετική και πολύ πιο ικανή απ' ό,τι υποστήριζαν οι παντογνώστες αμφισβητίες της πολυθρόνας.

Το πρόβλημα της ΑΕΚ όλη τη χρονιά ήταν ένα και μοναδικό: το έλλειμμα ενέργειας που προήλθε από την υπερπροσπάθεια σε διπλό μέτωπο (Ελλάδα και Ευρώπη) και ο τραυματισμός παικτών όπως ο Νίτσεβιτς, ο Αντιτς, ο Πελεκάνος. Μόλις τελείωσε η Ευρωλίγκα (στην οποία, θυμηθείτε, η ΑΕΚ έκανε λαμπρή πορεία), η ομάδα είχε χρόνο να ανασυγκροτηθεί, να αναζωογονηθεί, να γλείψει τις όποιες πληγές της, να ξαναβρεί τα πατήματά της. Και να τη στους τελικούς. Δεν της χρειαζόταν ούτε το αβαντάζ έδρας ούτε τίποτα. Λίγες ανάσες ήθελε, αυτό μόνο.

Ο Πανιώνιος, απίστευτο κι όμως αληθινό, νίκησε τον Παναθηναϊκό δύο φορές σε μία εβδομάδα. Πόσες ομάδες μπορούν να καυχηθούν για ανάλογο κατόρθωμα; Καλά καλά ούτε στην Ευρώπη δεν έχασε φέτος δύο φορές από την ίδια ομάδα ο ΠΑΟ! Πόσο μάλλον σε αγώνες απανωτούς και τόσο σημαντικούς. Ο Μέμος Ιωάννου μάλλον θα κερδίσει τον τίτλο του προπονητή της χρονιάς στο δημοψήφισμα του ΕΣΑΚΕ, αφού έβγαλε από τη μύγα ξύγκι. Κοιτάξτε ποιοι νίκησαν (δις!) τον Παναθηναϊκό. Πέντε έμπειροι βασικοί, εκ των οποίων τουλάχιστον οι δύο (Διαμαντόπουλος, Σιγάλας) δείχνουν ντεφορμέ και ένας πάγκος στελεχωμένος από ξεχασμένους και πρωτόπειρους. Αυτή η παράξενη παρέα, λοιπόν, απέχει μία νίκη από τους τελικούς του πρωταθλήματος! Πιθανότατα θα χάσει, αλλά θα παλέψει πια μέχρις εσχάτων. Διότι τώρα ξέρει ότι μπορεί. Οσο για το Μαρούσι, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τη μεθοδικότητα, την ψυχραιμία και το φρόνημα μιας ομάδας που πέρυσι τέτοιον καιρό παραδόθηκε στον Παναθηναϊκό αμαχητί. Φέτος δεν πτοήθηκε ούτε από το 0-2 ούτε από την απώλεια του πλεονεκτήματος έδρας ούτε από τους τραυματισμούς ούτε από την ανωτερότητα της ΑΕΚ σε έμψυχο δυναμικό. Κράτησε το λάβαρο ψηλά, ώσπου έχασε το χθεσινό καθοριστικό ματς στις λεπτομέρειες. Για λίγα σουτ, για λίγα ριμπάουντ, για λίγα λάθη. Θα μπορούσε να νικήσει. Εστω κι αν τερματίσει 4ο, στο δικό μου μπλοκάκι κέρδισε περισσότερους πόντους απ' ό,τι πέρυσι. Και πέρυσι, θυμηθείτε, έπαιξε τελικό! Αλλά σε ρόλο κομπάρσου, που φοβόταν μην τυχόν κλέψει κάτι από το χειροκρότημα της πλατείας στον πρωταγωνιστή.