Μας ήθελε το 0-1, θελήσαμε το 0-0 (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Επέστρεψα απ' την Πόλη με την ελαφρώς αλλόκοτη αίσθηση ότι μας ήθελε το 0-1, αλλ' εμείς θελήσαμε... μονάχα το 0-0. Ο,τι αξίζεις, λένε (κι ό,τι αποδεδειγμένα επιδιώκεις, προσθέτουμ' εμείς), αυτό στο τέλος της ημέρας παίρνεις.
Δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση. Η οποία (πολλή ανάλυση) φέρνει, ως γνωστόν, τη... διάλυση. Οταν κόπασε το Σαββατόβραδο η φουρτούνα με τον θεόσταλτο τραυματισμό του Εμρέ στο 75', σχεδόν όσο θεόσταλτος ήταν (υπό την έννοια ότι κρύωσε το ξαναμμένο παιγνίδι) εκείνος ο Τζίμι Τζαμπ στο 87' του τελικού της Λισσαβώνας πέρυσι, έκτοτε το 0-1 μας έκλεινε το μάτι πονηρά.

Με το που κύλησε πάλι η μπάλα, η Εθνική έφτασε στην ευκαιρία με τον Λάκη. Θα μπορούσε να 'ναι, τούτη η φάση, η αφετηρία της τελικής αντεπίθεσης της Ελλάδας (απέναντι στην κλιμακούμενη απογοήτευση των Τούρκων που έβλεπαν πως ό,τι κι αν δοκίμαζαν, έπεφταν σε τοίχο αδιαπέραστο), για να τα πάρουμε όλα και να φύγουμε. Θα μπορούσε. Τι ήταν, αντ' αυτού, η φάση του Λάκη; Στην πράξη, οι τίτλοι τέλους του ματς.

Φάνηκε, απ' το πώς εκτέλεσε το φάουλ στις καθυστερήσεις ο Μπασινάς. Με σέντρα-καντηλάκι μες στην πολυκοσμία, τρέχα γύρευε. Οχι με «ολόψυχο» σουτ πίστης. Μάρτυρας αψευδής, το περιστατικό, της (προ)διάθεσης. Την είχε επιβάλει, εκ των προτέρων, ο Ρεχάγκελ. Πάση θυσία υπεράσπιση της δεύτερης θέσης. Ντε-κλα-ρέ. Αποδείχθηκε ότι το πέρασε, αυτό το σκεπτικό, στο πετσί των ποδοσφαιριστών. Ο ίδιος ο εκλέκτορας το υπηρέτησε ευλαβικά.

Το ματς του έκανε νεύμα «έλα να με πάρεις», ο χερ Οτο προτίμησε να γαντζωθεί στο 0-0. Θα το παίρναμε, αν το ζητούσαμε στα σοβαρά με κάποιον Παπαδόπουλο ή και με κάποιον Τσιάρτα απ' το 80' και πέρα; 'Η μόνον ο (νοκ-άουτ λόγω τραυματισμού) Αμανατίδης θεωρείται, απ' τον κόουτς, αξιόπιστη εναλλακτική λύση; Δεν θα το μάθουμε, κι αυτό είναι που μένει, ποτέ.

Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι οι Ελληνες διεθνείς έχουν, πλέον, απαιτήσεις απ' τον εαυτό τους. Δεν επιζητούν απ' τον Τύπο την κριτική μετά πολλών, των γνωστών all-time-classic, ελαφρυντικών. Ρέπουν, ίσα-ίσα, προς την αυτοκριτική με τον πήχυ τοποθετημένο ψηλά. Είν' οι πρωταθλητές Ευρώπης. Τίποτα δεν τους καίει περισσότερο, απ' το πώς θα δικαιώνουν με την εικόνα τους τον τίτλο τους.

Στην Πόλη, δεν στενοχωρήθηκαν με το αποτέλεσμα. Αλλά και δεν (πολύ)ευχαριστήθηκαν ακριβώς αυτή την εικόνα τους. Δεν τους άρεσε. Πρόκειται, ασφαλώς, περί γιγαντιαίας προόδου νοοτροπίας. Το επισημαίνουμε, όχι για να κομίσουμε κάτι καινούργιο. Αλλ' η επανάληψη, πού και πού, δεν πάει χαμένη. Χρησιμεύει.

Αλλο τόσο γιγαντιαίο είναι το κίνητρο που έχουν, οι Ελληνες διεθνείς, ν' αντιμετωπίσουν μεθαύριο. Το κίνητρο της Ουκρανίας. Ισοπαλία, και... φύγανε για το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας τους! Οποιοσδήποτε, στη θέση των παιδιών του Μπλαχίν, θα δάγκωνε. Θα δαγκώσουν; Επαφίεται στην προσωπικότητα, κι η προσωπικότητα δεν αγοράζεται. Κτίζεται.

Η δική μας Εθνική την έχει. Δεν την έδειξε στο Ινονού, κι όμως στο βάθος της ιστορίας χάρη σ' αυτή την προσωπικότητα άντεξε στην τουρκική λαίλαπα. Στην τουρκική ποδοσφαιρική, και μόνο, λαίλαπα. Οσο νερό κι αν ρίχνουν με διάφορες μικροαφορμές στον μύλο της έχθρας, νιώθω ελάχιστο χρέος να καταθέσω ότι πέρασα υπέροχα στο γήπεδο της Μπεσίκτας. Ηταν γιορτή, και τη φχαριστήθηκα.

Οι Τούρκοι, και καλή προεργασία είχαν κάνει και καλές αντιδράσεις έδειξαν. Περίπου όπως κι εμείς εδώ, στο κομμάτι της πρόληψης και στο κομμάτι της καταστολής, όταν τον Μάρτιο είχαμε να διαχειριστούμε την καυτή πατάτα του ματς με την Αλβανία. Το κυριότερο, έμεινα στην Κωνσταντινούπολη απ' το μεσημέρι της Πέμπτης έως και χθες το πρωί, κι ούτε στιγμή (στο γήπεδο ή έξω απ' αυτό) δεν ένιωσα φόβο. Οτι έπρεπε να φυλαχτώ από κάτι.