Το επίτευγμα το προσμένεις, δεν το απαιτείς (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

H αγωνία των πρωτοσέλιδων, έτσι όπως τα 'βλεπα κρεμασμένα στο περίπτερο χθες το πρωί, είναι κατανοητή. «Δεν Ξεχνάμε», «Δεν Σταματώ Να Τραγουδώ Ποτέ», κ.λπ.

Να... προλάβουμε. Αντιληπτόν. Να μην επιτρέψουμε να πέσουν «τα άγια τοις κυσί». Αλλά και συνάμα υπερβολική ετούτη η αγωνία. Δεν υπάρχει θέμα παιδιά. Δεν τέθηκε ποτέ. Αν (φοβόμασταν ότι μπορεί και να) υπήρχε, το 'λυσε μονομιάς ο κόσμος. Με τη στάση του, άμα τη λήξει του ματς στο Καραϊσκάκη.

Είναι το κοινό που δίνει δικαίωμα να ρισκάρει κανείς την πρόβλεψη, ότι και νοκ άουτ να 'ναι η Εθνική πριν από το τελευταίο παιχνίδι, πάλι 12 Οκτωβρίου με τη Γεωργία το γήπεδο θα γεμίσει. Ετσι, για το «ευχαριστώ». Και το «αντίο» στους ήρωες. Το πολύ-πολύ τότε να 'ναι πιο εύκολο (για τους απλούς ανθρώπους που στήνονται αγόγγυστα στις ουρές) να βρουν εισιτήριο. Αυτοί όμως μετράνε. Οπότε, καλύτερα!

Στην τούρλα της Πορτογαλίας, θυμάμαι, είχα γράψει εκείνο τον καιρό στο «Sportime» πως η πρόκριση, μετά στο Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν είναι το... αυτονόητο. Θα 'ναι επίτευγμα, ισοϋψές με (και καθόλου πιο εύκολο, μόνο και μόνο επειδή είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης, απ') το αντίστοιχο του '94.

Το διδάσκει η ιστορία. Η Δανία, όταν κατέκτησε το EURO '92, το '94 δεν ήταν στο Μουντιάλ. Αποκλείστηκε. Η Τσεχία, που έπαιξε τελικό στο EURO '96, το '98 απουσίασε από το Μουντιάλ. Η Κροατία, 3η στο Μουντιάλ '98, έλειψε από το EURO 2000. Η Τουρκία, 3η στο Μουντιάλ 2002, έλειψε από το EURO 2004.

Το πρόβλημα με το peak της μεσαίας ομάδας είναι πάντοτε η αμέσως επόμενη διοργάνωση. Από εκείνη την υπόμνηση του περασμένου καλοκαιριού, λοιπόν, δεν έχει αλλάξει κάτι σήμερα. Απλώς, πού και πού είναι ωφέλιμο να τα επαναλαμβάνουμε. Η Εθνική ενδέχεται να προκριθεί, στην τελική ευθεία του φθινοπώρου.

Μπορεί και να αποκλειστεί. Πάλι φίλοι θα 'μαστε, δεν τρέχει μία. Το επίτευγμα δεν το απαιτείς. Απλώς το προσμένεις. Κι αν δεν έρθει, για μια φορά (αποκλεισμός της Ελλάδας από μεγάλο τουρνουά) θα 'ναι θέμα στο διεθνή Τύπο. Οχι είδηση ρουτίνας στα ψιλά.

Κωνσταντινούπολη και Πειραιάς, Σάββατο με Τετάρτη, επιμύθιο: στην Πόλη, όταν μας έκλεισε το μάτι το 0-1, βολευτήκαμε με (και γαντζωθήκαμε από) το 0-0. Εδώ, ενώ το 0-0 βόλευε τους Ουκρανούς, όταν το 0-1 τους έκλεισε το μάτι, το άρπαξαν δίχως δεύτερη σκέψη κι έφυγαν. Η πολλή ανάλυση περιττεύει.

Ακόμη πιο πολύ περιττεύουν οι προσεγγίσεις για το τι σόι ομάδα είναι η Ουκρανία. Δεν έχουν σημασία οι αξιολογήσεις (όχι μόνο της Ουκρανίας, όλων) των αντιπάλων στο γκρουπ, διότι γίνονται επιδερμικά. Με (ανασφαλές) κριτήριο μονάχα ό,τι είδαμε στα μεταξύ μας, άντε και σε κάτι χαϊλάιτ από τα υπόλοιπα. Δεν είναι αρκετό το δείγμα για σοβαρές καταγραφές.
Πολλά ακούω από χθες. Σαν να ακούω ξανά Ισπανούς, Ολλανδούς, Αγγλους, όπως μιλούσαν πέρυσι περιφρονητικά για την Ελλάδα... και μας ενοχλούσαν! Τώρα, τα λέμε εμείς για τα παλληκάρια του Μπλαχίν. Μην το παιδεύουμε. Η Ουκρανία, που πηγαίνει με το σπαθί της (και μαγκιά της και μπράβο της) στο Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν είναι καλή, κακή, μέτρια.
Είναι η ομάδα που στο κοντέρ του ομίλου γράφει 7-2-0 (νίκες, ισοπαλίες, ήττες) και 15-3 γκολ. Τελεία.