Μακροβούτια και ηλεκτροπληξίες (Sportday / Ν.Παπαδογιάννης)

Λίγες ώρες μετά τον πρώτο τελικό των πλέι οφ πήγα στο σπίτι μου, άνοιξα την τηλεόραση και είδα… Παναθηναϊκός - ΑΕΚ, πράξη δεύτερη. Ο φιλοξενούμενος ξεκίνησε πολύ καλά. Εφερε το παιχνίδι στα μέτρα του. Είχε παίκτες-κλειδιά σε εξαιρετική μέρα. Κράτησε τον αντίπαλό του κάτω από τους 80 πόντους. Και έχασε με 15! Αλλά… μισό λεπτό. Δεν φοράει κίτρινα η ομάδα που φεύγει απογοητευμένη από το γήπεδο, αλλά μπλε. Και οι νικητές δεν είναι ντυμένοι στα πράσινα, αλλά στα ασπρόμαυρα. Σαν Αντόνιο Σπερς, όπως λέμε Παναθηναϊκός. Ντιτρόιτ Πίστονς, όπως λέμε ΑΕΚ.

Οι ομοιότητες, βέβαια, τελειώνουν εκεί. Στην απόσταση του φαβορί από το αουτσάιντερ. Ο πρώτος τελικός του ΝΒΑ ξεχείλιζε αδρεναλίνη από παντού και τελικά διαφήμισε το μπάσκετ, παρόλο που το σκορ ήταν χαμηλό και οι άμυνες έπαιξαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ματσάρα με τα όλα της, μολονότι της έλειψε το σασπένς στα τελευταία λεπτά. Ενώ ο δικός μας πρώτος τελικός ήταν ένα ματσάκι της πλάκας, σαν φιλικό. Κρύα ατμόσφαιρα, ελάχιστος ανταγωνισμός, μηδέν εκπλήξεις, μηδέν ανατροπές. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Αν και, εδώ που τα λέμε, δεν πέθαναν φέτος τα πλέι οφ στην Ελλάδα. Πέθαναν –στην καλύτερη περίπτωση φυτοζωούν- όταν πήρε την κάτω βόλτα ο Ολυμπιακός. Καμία άλλη ομάδα δεν μπόρεσε να ακολουθήσει με συνέπεια και διάρκεια τις υψηλές πτήσεις του Παναθηναϊκού. Επτά χρόνια, έξι πρωταθλήματα. Επτά, αν κατακτήσει και το φετινό. Γιατί να χαλάσει τη ζαχαρένια του για το μπάσκετ ο έτσι κι αλλιώς πολυθρονάκιας Ελληνας φίλαθλος; Αφού ξέρει εκ των προτέρων το νικητή.
Πλημμύρισε χθες το mail box μου από μηνύματα διαμαρτυρίας των οπαδών της ΑΕΚ. «Αίσχος η διαιτησία στο ΟΑΚΑ», η κοινή επωδός τους. «Είναι πράγματι ανώτερος ο Παναθηναϊκός, αλλά οι γκρίζοι δεν άφησαν την ΑΕΚ να παίξει και να προβάλει αντίσταση». Δεν έχουν άδικο. Ωρες ώρες έμοιαζαν να έχουν περισσότερο άγχος οι διαιτητές για τη νίκη του ΠΑΟ παρά ο ίδιος ο πρωταθλητής. Η μπροστινή γραμμή της ΑΕΚ αποδεκατίστηκε νωρίς, τα δε μακροβούτια του Αλβέρτη προκάλεσαν τη νοημοσύνη εχθρών και φίλων. Πάντοτε ήταν ειδικός στη βουτιά-ηλεκτροπληξία ο «Φράνκι»! Οι διαιτητές βέβαια το ξέρουν. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε από το να τον βραβεύσουν με 4, 5 τραβηγμένα φάουλ στην άμυνα. Εγώ θα τον πρότεινα για Οσκαρ ανδρικού ρόλου.

Ορίστε, λοιπόν, το έγραψα. Οι… Ζαβλανοί έπαιξαν έδρα, ας πούμε σε ποσοστό 70-30. Αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Η ουσία είναι ότι η μεγάλη ομάδα είναι «καταδικασμένη» να ευνοείται και από την «γκρίζα θέληση». Δεν χρειάζεται να το δούμε πονηρά, ούτε να το ρίξουμε στα υπονοούμενα. Οι περισσότεροι διαιτητές, ελαφρώς ασπόνδυλοι με το συμπάθιο, έχουν συγκεκριμένα, εξαρτημένα αντανακλαστικά. Προσεταιρίζονται τον ισχυρό χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι… καθεστωτικοί. Οχι επαναστάτες. Μια στο τόσο εμφανίζεται κάποιος μισότρελος με έφεση στις κόντρες, αλλά αυτές οι λιγοστές εξαιρέσεις απλώς τονίζουν τον κανόνα. Οι μεγάλες ομάδες είναι τέτοιες, όχι μόνο στο παρκέ, με σπουδαίους παίκτες και ικανό προπονητή, αλλά και πίσω από τις κουίντες, στο παρασκήνιο, όπου κανείς δεν τολμά να τους σηκώσει κεφάλι. Η εύνοια κερδίζεται, δεν χαρίζεται. Προσθέστε και τη δύναμη της έδρας, δηλαδή τον παράγοντα «δώσε-μωρέ-ένα-σφύριγμα-στο-γηπεδούχο-να-πάμε-σπίτια-μας-χωρίς-παρατράγουδα» και έχετε πλήρες το σκηνικό.

Αν έχει η Ελλάδα καλύτερους διαιτητές από αυτούς που σφύριξαν στον πρώτο τελικό; Ασφαλώς έχει. Αλλά (οι περισσότεροι) είναι αποκλεισμένοι επειδή άφησαν το μαντρί της Ομοσπονδίας και προσεταιρίστηκαν την …ULEB. Τα παράπονα, λοιπόν, στον κύριο γενικό. Τι λέτε, δεν θα ήθελε η ΑΕΚ έναν Πιτσίλκα ή έναν Κουκουλεκίδη στο ΟΑΚΑ;