Ούτε αλάθητος ούτε στο απυρόβλητο (Sportday / Γ.Διακογιάννης)

AΝΑΜΦΙΒΟΛΑ χρειάζεται και τύχη σε μια ομάδα για να πετύχει τους στόχους της και να φτάσει σε υψηλό επίπεδο. Η θεά Τύχη βοήθησε ομάδες να κατακτήσουν Παγκόσμια Κύπελλα και μεγάλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Πολλές φορές ένα πέναλτι μπορεί να κρίνει το αποτέλεσμα ενός μεγάλου τελικού, όπως έγινε πριν από έντεκα χρόνια στον τελικό αγώνα του USA '94, το 2003 στην αναμέτρηση της Μίλαν με τη Γιουβέντους ή πάλι πριν από τρεις εβδομάδες στον τελικό Λίβερπουλ - Μίλαν. Θα μπορούσα να δεχθώ ότι η Εθνική ομάδα της Ελλάδας στάθηκε λίγο άτυχη στον πρόσφατο αγώνα της εναντίον της Ουκρανίας. Οπως άλλωστε είχε την τύχη σύμμαχό της ένα χρόνο πριν, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στους αγώνες με την Ισπανία, τη Ρωσία και την Τσεχία. Ομως δεν νομίζω ότι η πορεία της στους αγώνες που έδωσε έως τώρα στην προκριματική φάση του Π.Κ. 2006 μπορεί να χαρακτηρισθεί ιδιαίτερα καλή σε γενικές γραμμές. Ηταν άτυχη στα Τίρανα, όταν αιφνιδιάστηκε από τους Αλβανούς και βρέθηκε να χάνει 2-0 στο πρώτο δεκάλεπτο; Ηταν άτυχη στις δύο αναμετρήσεις της με την Τουρκία, που δεν έχει καμιά σχέση με την ομάδα η οποία είχε πάρει την τρίτη θέση στο ασιατικό Μουντιάλ; Ηταν πάλι άτυχη στο Κίεβο, όταν απέφυγε την ήττα εννέα λεπτά πριν από το τέλος με το γκολ φάουλ του Τσιάρτα; Ή μήπως ήταν άτυχη στο Καραϊσκάκη κόντρα στους Δανούς, που θα μπορούσαν να φύγουν από το γήπεδο τουλάχιστον με το βαθμό της ισοπαλίας;

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ πιστεύω ότι αν η Ελλάδα δεν έχει πάρει παρά μόνο 15 βαθμούς σε εννέα αγώνες (πέτυχε μόνο 12 γκολ), μια συγκομιδή ουδόλως ευχάριστη για μια πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεν οφείλεται σε ατυχή περιστατικά, αλλά στο ότι η φετινή Εθνική δεν μπορεί να συγκριθεί με την περσινή των πορτογαλικών γηπέδων. Οι απουσίες παικτών λόγω τραυματισμού ή πάλι επειδή δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν την αγωνιστική φόρμα που είχαν ένα χρόνο πριν ή ακόμη γιατί εμφανίστηκαν κουρασμένοι και δίχως την απαραίτητη φρεσκάδα, έφεραν τα γνωστά αποτελέσματα σε κρίσιμες συναντήσεις, όπως οι δύο τελευταίες, στην Πόλη και στο Νέο Φάληρο. Ασφαλώς η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά, αν θέλουμε να δούμε κατάματα την αλήθεια και να μην προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες για τις πολλές άσχημες εμφανίσεις της «γαλανόλευκης» ομάδας, θα πρέπει να φανούμε ειλικρινείς και να αναγνωρίσουμε τους λόγους οι οποίοι δεν επέτρεψαν να φτάσουμε στο βασικό στόχο, δηλαδή την απευθείας πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γιατί όταν έγινε η κλήρωση των ομίλων του προκριματικού γύρου όλη η Ελλάδα ήταν πανευτυχής που αποφύγαμε μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, δηλαδή σταθήκαμε τυχεροί που δεν «πέσαμε» στον πρώτο όμιλο (Ολλανδία και Δημοκρατία της Τσεχίας), στον τέταρτο (Γαλλία, Ιρλανδία, Ελβετία, Ισραήλ), στον έκτο (Αγγλία, Πολωνία), στον έβδομο (Ισπανία, Σερβία) ή στον όγδοο (Κροατία, Σουηδία). Γιατί μη βρεθεί κάποιος να πει ότι ο δεύτερος όμιλος είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Απλώς απέναντι στην Ουκρανία, την Τουρκία και τη Δανία, την οποία πολύ σωστά ο Ζαγοράκης χαρακτήρισε καλύτερη ομάδα του ομίλου, χρειαζόταν ιδιαίτερη προσοχή σε όλα τα παιχνίδια, που είχαν πολλές παγίδες. Παγίδες τις οποίες δεν μπορέσαμε πάντα να αποφύγουμε.

ΣΕΒΟΜΑΙ και εκτιμώ το ρόλο και την εργασία των προπονητών, τους οποίους θεωρώ -μαζί με τους ποδοσφαιριστές- τους κύριους πρωταγωνιστές του αθλήματος. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να έχω τις προσωπικέ απόψεις μου και να ασκώ μια κάποια κριτική με προσπάθεια αντικειμενικότητας, ειλικρίνειας και δίχως πάθος. Ουδείς έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τη σημαντικότατη συμβουλή του Οτο Ρεχάγκελ στη μεγαλειώδη περσινή πορεία της Εθνικής, την οποία οδήγησε στην κορυφή της ευρωπαϊκής πυραμίδας. Ουδείς, εκτός αν είναι εμπαθής. Ομως, όπως εμείς οι Ελληνες κρίνουμε προπονητές της αξίας και της προσωπικότητας του Φέργκυσον, του Καπέλο, του Βενγκέρ, του Λίπι ή του Τραπατόνι, είναι δικαίωμά μας να κρίνουμε, όχι μόνον τον Μπάγεβιτς ή τον Σάντος, αλλά και τον κ. Ρεχάγκελ, ο οποίος, ως δημόσιο πρόσωπο που είναι, είναι υποχρεωμένος να δέχεται την καλόπιστη κριτική και όχι μόνο τα χειροκροτήματα και τους επαίνους. Ανθρωπος είναι κι αυτός και, όπως όλοι μας, δεν είναι αλάθητος ούτε βρίσκεται στο απυρόβλητο.

Ο ΚΥΡΙΟΣ Ρεχάγκελ έχει μια περίεργη εμμονή, πεισματική θα τη χαρακτήριζα. Δεν θέλει να φρεσκάρει την ομάδα με το να καλέσει παίκτες και με προσωπικότητα αλλά και με μεγάλη εμπειρία, όχι μόνο στα ελληνικά, αλλά και στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Θέλει -δικαίωμά του- να στηριχθεί αποκλειστικά και μόνο στους παίκτες που θριάμβευσαν πέρυσι στην Πορτογαλία, έστω κι αν μερικοί από αυτούς είναι ρεζέρβες στους συλλόγους τους ή πάλι δεν έχουν τη φόρμα του Euro. Ή μήπως κάνω λάθος; Ή μήπως δεν ήταν λάθος:

l η χρησιμοποίηση του Λάκη στο τελευταίο 15λεπτο του αγώνα με την Τουρκία. Του Λάκη, ο οποίος δεν έπαιξε σε πολλά από τα τελευταία ματς της Κρύσταλ Πάλας. Αλήθεια, με ποιο κριτήριο τον κάλεσε στην ομάδα;

l η μη χρησιμοποιήσει του ταχύτατου Γκέκα στο ματς αυτό, απέναντι μάλιστα στο κέντρο αμύνης της Τουρκίας, το οποίο -πολύ σωστά- ο κ. Ρεχάγκελ είχε χαρακτηρίσει πριν από τον αγώνα ιδιαίτερα αργό και ευάλωτο.

l η τοποθέτηση του Μπασινά σε ρόλο λίμπερο κόντρα στην Ουκρανία, σε μια θέση την οποία ο παίκτης του Παναθηναϊκού ουδόλως γνωρίζει. Και, όταν αποχώρησε λόγω τραυματισμού ο Καραγκούνης, αντί να δώσει εντολή στον Μπασινά να παίξει στη θέση που γνωρίζει, στη μεσαία γραμμή, τον κράτησε στην οπισθοφυλακή ενώ υπήρχε και ο Κυργιάκος. Και άφησε μόνο του τον Ζαγοράκη να τρέχει και να μαρκάρει στο χώρο του κέντρου!

l αλλά μήπως και η αλλαγή στα μετόπισθεν, που έγινε μετά τον τραυματισμό του Καψή, με τη χρησιμοποίηση του τελείως άπειρου Βύντρα στη θέση του Σεϊταρίδη, τον οποίον πέρασε ως στόπερ, υπήρξαν δύο λογικές -για να μην τις χαρακτηρίσω διαφορετικά- σκέψεις του Γερμανού; Διεθνές ντεμπούτο του Βύντρα, ο οποίος ήταν αναπληρωματικός στα τελευταία παιχνίδια της ομάδας του!

Δεν θα Hθελα να επεκταθώ και σε άλλα λάθη του κ. Ρεχάγκελ. Απλώς θα του υπενθυμίσω -αν δεν το γνωρίζει- ότι ο συμπατριώτης του Γιούργκεν Κλίνζμαν, τελείως άπειρος τεχνικός, έχει δοκιμάσει πολλά νέα παιδιά στο εθνικό γερμανικό συγκρότημα (Χιτζλσπέργκερ, Σουλτς, Ενγκελαρντ, Χάνκε, Γκέρλιτς, Οουομογιέλα κ.λπ.) για να ετοιμάσει το μέλλον, όπως άλλωστε και ο Μάρτσέλο Λίπι στην Ιταλία (16 νέοι διεθνείς!), αλλά και ο Εριξον στην Αγγλία. Και κάτι άλλο: αν η Γαλλία απέτυχε στο Π.Κ. του 2002 και στο Euro του 2004, ήταν επειδή ο Ροζέ Λεμέρ και ο Ζακ Σαντινί φοβήθηκαν να φρεσκάρουν την ενδεκάδα, δεν θέλησαν να ρισκάρουν με νέο αίμα. Και αυτό το πλήρωσαν ακριβά. Και αυτοί αλλά -κυρίως- το γαλλικό ποδόσφαιρο.

Αυτά και καλή τύχη σε όλη την ελληνική αποστολή, που έφυγε σήμερα για τη Γερμανία, όπου θα παίξει στο Κύπελλο των Συνομοσπονδιών.