H μεγάλη βραδιά του Κωστάκη (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ποτέ δεν έδειξε τόσο αξιόμαχη στο ΟΑΚΑ η ΑΕΚ. Ποτέ πριν δεν μας έκανε να πιστέψουμε ότι είχε σοβαρές πιθανότητες για το «διπλό». Ποτέ άλλοτε δεν ονειρεύτηκαν οι οπαδοί της την ένδειξη «πρωταθλήτρια Ελλάδας 2005» δίπλα στο όνομα της ομάδας. Και τι κατάλαβε; Τι κέρδισε; Μόνο εντυπώσεις. Οταν χαμήλωσαν τα φώτα στην ολυμπιακή αρένα, είπαμε «business as usual». Αλλη μία νίκη για τον Παναθηναϊκό, άλλο ένα προβάδισμα, άλλος ένας τίτλος που τον περιμένει στο βάθος της σήραγγας. Διότι το όνειρο της ΑΕΚ πνέει πλέον τα λοίσθια. Ακόμα κι αν κατορθώσει να ισοφαρίσει σε 2-2 την Κυριακή στο Γαλάτσι (το οποίο πιστεύω ότι θα είναι για πρώτη φορά κατάμεστο), θα είναι τρομακτικά δύσκολο να πετύχει «διπλό» σε πέμπτο τελικό στο ΟΑΚΑ. Οταν έχει την πλάτη του στον τοίχο ο Παναθηναϊκός, είναι σχεδόν ανίκητος. Ειδικά αν νιώθει ότι του δίνουν φτερά 20.000 φίλαθλοι. Θυμηθείτε τους αγώνες του με την Εφές Πίλσεν και θα συμφωνήσετε.

Ηταν περίεργος ο χθεσινός τελικός. Τη διαφορά την έκανε εν τέλει αυτό που λέμε και ξαναλέμε από την αρχή των πλέι οφ. Αυτή η ομάδα είναι «Λερναία Υδρα». Της κόβεις ένα κεφάλι και ξεπετάγονται δύο. Ο Ομπράντοβιτς κρατούσε τον Χατζηβρέττα ξεκούραστο 20 λεπτά στον πάγκο, τον έριξε στο παρκέ φρέσκο και απέκτησε έναν παίκτη γεμάτο με πολύτιμη ενέργεια, με καθαρό μυαλό, αλλά και με «εγώ» το οποίο δεν είχε τρωθεί καθόλου από την 20λεπτη αναμονή στις τάξεις των εφεδρικών. Ο Νικόλας ήταν καταπληκτικός. Επιστροφή απολύτως ευπρόσδεκτη, όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά και για την Εθνική ομάδα εν όψει Ευρωμπάσκετ.

Αμ, ο Τσαρτσαρής; Επιστρατεύτηκε άρον άρον στο 32ο λεπτό, όταν υπέπεσε στο τέταρτο φάουλ του ο Αλβέρτης, και βάλθηκε να προσθέσει την υπογραφή του στο ροζ φύλλο. «Δεν έχει καρδιά αυτό το παιδί», μου έλεγε λίγο πριν αρχίσει το ματς κάποιος φίλος. Ο Τσαρτσαρής έπαιξε λες και γνώριζε αυτό το (άδικο) σχόλιο και ήθελε να το διαψεύσει. Η πρώτη του συνεισφορά, στην δ' περίοδο, ήταν ένα απίστευτο κάρφωμα μπροστά σε Νίτσεβιτς και Πελεκάνο, έτσι, για να κόψει το βήχα της ΑΕΚ. Ακολούθησε ένα γκολ-φάουλ ύστερα από επιθετικό ριμπάουντ. Ενα εξαιρετικά δύσκολο καλάθι μπροστά στον Νίτσεβιτς, με το οποίο ο ΠΑΟ έφτασε στο +9 (70-61). Και, λίγο πιο μετά, ένα καθοριστικό αμυντικό ριμπάουντ, το οποίο τοποθέτησε για τα καλά τον Παναθηναϊκό στη θέση του οδηγού. Η ΑΕΚ είχε πλησιάσει στο 70-67, αλλά το ριμπάουντ του Τσαρτσαρή συνοδεύτηκε από το πέμπτο φάουλ του Λόλις και από δύο εύστοχες βολές, με τις οποίες ο Κωστάκης σταμάτησε την «κίτρινη» αντεπίθεση. Αυτός που δεν έχει καρδιά!

Ο Φώτης Κατσικάρης ρίσκαρε τρελά στο τέλος. Είδε την ομάδα του να επιχειρεί τη μεγάλη ανατροπή χωρίς τον (φορτωμένο με 4 φάουλ) Ζήση και την άφησε ως είχε, να παλέψει έως το τέλος με το «μομέντουμ» που της έδινε ο Κους. Ισως έπρεπε να ξαναβάλει τον Ζήση 1-2 λεπτά νωρίτερα και όχι να περιμένει έως το 74-67. Αλλά στο σκάκι των προπονητών όλα δικαιώνονται (ή απομυθοποιούνται) εκ του αποτελέσματος. Θυμηθείτε ποιος έβαλε το νικητήριο καλάθι του Παναθηναϊκού στο δεύτερο τελικό και θα συμφωνήσετε μαζί μου.