Το ιστορικό 0-0 στο φλεγόμενο «Μαρακανά» (Sportday / Γιάννης Διακογιάννης)

ΠΕρασαν τριάντα χρόνια και δέκα μήνες από την πρώτη, ιστορική για τα ελληνικά χρώματα, συνάντηση της Εθνικής με τη Βραζιλία. Ιστορική συνάντηση αλλά και ιστορικό αποτέλεσμα, αφού στο φλεγόμενο από πάθος και χρώμα «Μαρακανά» περισσότεροι από 90.000 «καριόκας» και γύρω στις έξι, επτά ορχήστρες που εκπροσωπούσαν τους συλλόγους του Ρίο ντε Ζανέιρο, η ομάδα του Αλκέτα Παναγούλια απέσπασε ισοπαλία 0-0 από αυτή του Μάριο Ζαγκάλο, που ετοιμαζόταν να παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας. Είναι ένα από τα παιχνίδια που θα μου μείνουν αλησμόνητα, αφού βρέθηκα κι εγώ στην κερκίδα του Τύπου του μεγάλου αυτού γηπέδου, όπου μεταξύ του αγωνιστικού χώρου και της γιγαντιαίας κυκλικής εξέδρας υπήρχε μια τάφρος βάθους οκτώ μέτρων!

ΜηδΕν - μηδΕν, λοιπόν, με τους Βραζιλιάνους άσους, έπειτα από έναν αγώνα που παίχτηκε επί σχεδόν 90 λεπτά με την μπάλα έξω από τη μεγάλη ελληνική περιοχή! Θυμάμαι τα λόγια του Παναγούλια το πρωί πριν από τον αγώνα σε μια αίθουσα του ξενοδοχείου στο οποίο είχε καταλύσει η ελληνική αποστολή, ένα ξενοδοχείο 200, 250 μέτρα από την περίφημη Κοπακαμπάνα. «Δεν πρέπει να φοβηθείτε ούτε τους αντιπάλους σας ούτε την ατμόσφαιρα που θα δημιουργήσουν οι Βραζιλιάνοι φίλαθλοι. Αν πιστέψετε στις δυνατότητές σας, τότε μπορείτε να πάρετε ένα καλό αποτέλεσμα. Αλλά κι αν ηττηθείτε, αυτό δεν πρόκειται να στενοχωρήσει κανέναν Ελληνα. Με τη Βραζιλία στο σπίτι της παίζουμε, διάολε, και όχι με τη Μάλτα...».

Ο ΠαναγοΥλιαΣ είχε παρουσιάσει στο «Μαρακανά» μια ομάδα σούπερ αμυντική και καλά έκανε. Μια ομάδα που στάθηκε ιδιαίτερα τυχερή, αφού τέσσερις φορές η μπάλα τράνταξε τα δοκάρια του Τάκη Οικονομόπουλου και αμέτρητες φορές ο τελευταίος απέκρουσε τα σουτ και τις κεφαλιές των Βραζιλιάνων, του Εντού, του Ζιλ, του Βαλντομίρο και δύο μεγάλων βεντετών, του Ριβελίνο και του Ζαϊρζίνιο, οι οποίοι τέσσερα χρόνια πριν είχαν κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στα μεξικανικά γήπεδα με την κορυφαία εθνική ομάδα που είχε ποτέ το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο.

Την ελληνικΗ ενδεκάδα αποτελούσαν ο Τάκης Οικονομόπουλος κάτω από τα δοκάρια, οι Θόδωρος Πάλλας και Κώστας Ιωσηφίδης στα πλάγια της άμυνας, μντώνη Αντωνιάδη στην επίθεση. Επαιξε και ο Θωμάς Μαύρος. Ο Δεληκάρης τις περισσότερες φορές χρειάστηκε να παίξει κι αυτός στη μεσαία γραμμή, με αποτέλεσμα ο Αντωνιάδης να είναι τελείως απομονωμένος μπροστά. Ενα σύστημα 4-5-1, το οποίο θα ζήλευαν οι τότε μεγάλοι Ιταλοί «προφεσόροι» του κατενάτσιο.
ΠΕρασαν τριΑντα χρόνια και να που απόψε στη Λειψία η Ελλάδα, αυτή τη φορά ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, θα αντιμετωπίσει τη Βραζιλία, που τρία χρόνια πριν στα γήπεδα της Νοτίου Κορέας και της Ιαπωνίας κατέκτησε το 5ο Παγκόσμιο Κύπελλό της. Τη Βραζιλία, την εθνική της ομάδα, τη «γνώρισα» τον Ιούνιο του '54, όταν την είδα -από την τηλεόραση- στον αγώνα της εναντίον της μεγάλης Ουγγαρίας, στο πλαίσιο του προημιτελικού γύρου του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που γινόταν στην Ελβετία. Ηταν το ξεκίνημα της Eurovision, που μετέδωσε γύρω στους 12-15 αγώνες αυτού του Μουντιάλ και μάλιστα σε ασπρόμαυρη εικόνα. Τον αγώνα παρακολούθησα στο σπίτι τού τότε σέντερ φορ της παρισινής Ρασίνγκ, του Ταντέ Σιζοσκί, παρέα με άλλους δύο συμπαίκτες του, τον Κυρίλ και τον Γκριγιέ. Η Βραζιλία ηττήθηκε 4-2 έπειτα από έναν αγώνα με αρκετά επεισόδια και αποβολές του Νίλτον Σάντος και του Μπόζικ.

ΠΕντε ΠαγκΟσμια Κύπελλα κατέκτησε η Βραζιλία και είναι η μόνη εθνική ομάδα που έχει μετάσχει και στις 17 διοργανώσεις του μεγάλου αυτού ποδοσφαιρικού ραντεβού! Συνολικά έχει δώσει 87 αγώνες, πετυχαίνοντας 60 νίκες, 14 ισοπαλίες και 13 ήττες, τέρματα 191-82. Στα πέντε αυτά Παγκόσμια Κύπελλα που κέρδισε, έφερε τα εξής αποτελέσματα: 1958: Αυστρία 3-0, Αγγλία 0-0, ΕΣΣΔ 2-0, Ουαλία 1-0, Γαλλία 5-2 (ημιτελικός) και Σουηδία 5-2 (τελικός). 1962: Μεξικό 2-0, Τσεχοσλοβακία 0-0 (τραυματίστηκε σοβαρά ο Πελέ), Ισπανία 2-1, Αγγλία 3-1, Χιλή 4-2 (ημιτελικός) και Τσεχοσλοβακία 3-1 (τελικός). 1970: Τσεχοσλοβακία 4-1, Αγγλία 1-0, Ρουμανία 3-2, Περού 4-2, Ουρουγουάη 3-1 (ημιτελικός) και Ιταλία 4-1 (τελικός). 1994: Ρωσία 2-0, Καμερούν 3-0, Σουηδία 1-1, ΗΠΑ 1-0, Ολλανδία 3-2, Σουηδία 1-0 (ημιτελικός), Ιταλία 0-0 και 3-2 πέναλτι (τελικός). 2002: Τουρκία 2-1, Κίνα 4-0, Κόστα Ρίκα 5-2, Βέλγιο 2-0, Αγγλία 2-1, Τουρκία 1-0 (ημιτελικός) και Γερμανία 2-0 (τελικός).

Στα πΕντε αυτά Παγκόσμια Κύπελλα τη φανέλα της «σελεσάο» φόρεσαν συνολικά 65 ποδοσφαιριστές, που ήσαν οι εξής: Με δώδεκα αγώνες: Ζίλμαρ (1958, 1962), Νίλτον Σάντος (1958, 1962), Ντιντί (1958, 1962), Ζαγκάλο (1958, 1962) και Πελέ (1958, 1962, 1970). Με δέκα αγώνες: Γκαρίντσα (1958, 1962), Ζίτο (1958, 1962), Βαβά (1958, 1962) και Καφού (1994, 2002). Με επτά αγώνες: Τζάλμα Σάντος (1958, 1962), Ταφαρέλ (1994), Ζορζίνιο (1994), Αλντάιρ (1994), Μάρσιο Σάντος (1994), Μάουρο Σίλβα (1994), Ζίνιο (1994) Ντούνγκα (1994), Ρομάριο (1994), Μπεμπέτο (1994), Ρονάλντο (2002), Ριβάλντο (2002), Ζιλμπέρτο Σίλβα (2002), Μάρκος (2002) και Λούσιο (2002). Με έξι αγώνες: Μπελίνι (1958), Ορλάντο (1958), Μάουρο (1962), Ζοζίμο (1962), Φέλιξ (1970), Κάρλος Αλμπέρτο (1970), Κλοντοάλντο (1970), Μπρίτο (1970), Πιάτσα (1970), Ζαϊρζίνιο (1970), Τοστάο (1970), Ριβελίνο (1970), Μαζίνιο (1994), Ρομπέρτο Κάρλος (2002), Ρόκε Ζούνιορ (2002) και Εντμιλσον (2002). Με πέντε αγώνες: Ντε Σόρντι (1958), Εβεράλντο (1970), Ραΐ (1994), Ροναλντίνιο (2002), Ντένιλσον (2002), Κλέμπερσον (2002) και Ζουνίνιο Παουλίστα (2002). Με τέσσερις αγώνες: Ζέρσον (1970), Λεάντρο (1994) και Εντιλσον (2002). Με τρεις αγώνες: Αλταφίνι (1958), Πάουλο Σέζαρ (1970), Μπράνκο (1994) και Ρικαρντίνιο (2002). Με δύο αγώνες: Ντίνο Σάνι (1958), Ζοέλ (1958), Μάρκο Αντόνιο (1970), Πάουλο Σέρζιο (1994), Αντερσον Πόλγκα (2002) και Λουιζάο (2002). Με έναν αγώνα: Ντίντα (1958), Ρομπέρτο (1970), Φοντάνα (1970), Εντού (1970), Ρικάρντο Ρότσα (1994), Μύλερ (1994), Βιόλα (1994), Βαμπέτα (2002) και Κακά (2002).

ΣτιΣ πΕντε διοργανώσεις στις οποίες η Βραζιλία αναδείχτηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια πετυχαίνοντας 78 γκολ (16 το '58, 14 το '62, 19 το '70, 11 το '94 και 18 το 2002), σκόρερ της ήσαν οι εξής:

Πελέ (11), Βαβά (9), Ρονάλντο (8), Ζαϊρζίνιο (7), Ρομάριο (5), Ριβάλντο (5), Γκαρίντσα (4), Αμαρίλντο (3), Μπεμπέτο (3), Ριβελίνο (3), Αλταφίνι (2), Ζαγκάλο (2), Τοστάο (2), Ροναλντίνιο (2) και από ένα γκολ οι Νίλτον Σάντος, Ντιντί, Ζίτο, Κάρλος Αλμπέρτο, Ζέρσον, Κλοντοάλντο, Μάρσιο Σάντος, Ραΐ, Μπράνκο, Εντμιλσον, Ρομπέρτο Κάρλος και Αντζελο Ζούνιορ.
Μεγάλης κλάσεως Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές δεν κατάφεραν να κατακτήσουν ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως ο Ζίκο (1974, 1978 ή 1982), ο Σόκρατες (1982, 1986), ο Φαλκάο (1982), ο Σερέζο (1978, 1982), ο Ζούνιορ (1982, 1986), ο Καρέκα (1986, 1990), ο Ρικάρντο Γκόμες (1990) και μερικοί άλλοι.

Η ιδανικΗ ενδεκΑδα της Βραζιλίας των Παγκοσμίων Κυπέλλων, κατά την άποψή μου, είναι η εξής (με σύστημα 4-3-3): Τερματοφύλακας ο Ζίλμαρ, αμυντική τετράδα οι Καφού, Μπελίνι, Αλντάιρ, Ρομπέρτο Κάρλος, στη μεσαία γραμμή οι Ντούνγκα, Ντιντί, Ριβελίνο και επιθετικό τρίο από τους Γκαρίντσα, Ρονάλντο και Πελέ.