Το τέλος του στρατιώτη, η αρχή του δασκάλου (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Απ' τον Νίκο Κωστένογλου έχει να θυμάται κανείς εικόνες αγωνιστικές. Με την Ξάνθη και με την ΑΕΚ.

Ο υποφαινόμενος, πιο πολύ κι απ' τις εικόνες, έχω κρατήσει μια ατάκα του Αλέξη Αλεξανδρή, αρχές δεκαετίας του '90, η «Ενωση» μ' αυτόν στα καλύτερά της, η Ξάνθη με τον Νικόλα στα πρώτα βήματά της στην Α' Εθνική. Η κλασική ερώτηση για τον δύσκολο αμυντικό-αντίπαλο. Μια όχι και τόσο κλασική, ως συνήθως συνέβαινε ανέκαθεν με τον Αλεξανδρή, απάντηση: «Ο Κωστένογλου!». Ενώ μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή άλλοι κι άλλοι. «Γρήγορος, καίριος, καθαρός. Πάντοτε στην μπάλα, πάντοτε πάνω στη φάση, πάντοτε με μόνο τα θεμιτά μέσα».

Οι εικόνες μες στο γήπεδο, τα λόγια με αξία, ακόμη περισσότερο μία (ανεπανάληπτη) εικόνα έξω απ' το τερέν, αλλά πάλι μες στο γήπεδο. Στην κερκίδα. Πέρυσι το καλοκαίρι, στην Πορτογαλία. Ο Νίκος, παρών, ντυμένος με τη φανέλα της Εθνικής, οπαδός στη γαλανόλευκη κερκίδα. Παρέα με τ' άλλα τρελόπαιδα, τον Μάκη Χάβο, τον Νίκο Βαβίλη, τον Βασίλη Μπορμπόκη, τον Δήμο (αδελφό του Αγγελου) Χαριστέα, τον Στέφανο (αδελφό του Αγγελου) Μπασινά, φυσικά τον Ανθιμο (πατέρα του Μιχάλη) Καψή, τον Μήτσο (πατέρα του Γιούρκα) Σεϊταρίδη. Φωνακλάδες, εκστασιασμένοι. Ολο λέμε να ξεκολλήσουμε απ' το Euro 2004 κι όλο εκεί πάλι (στριφο)γυρίζουμε. Δεν είναι εύκολο, έτσι όπως μας χάραξε για πάντα. Και δεν βλάπτει το να προσφεύγουμε, αν ψάχνουμε για πηγή έμπνευσης, θάρρους, διδαγμάτων.

Ο Κωστένογλου στην Εθνική Ανδρών έπαιξε μία φορά. Με τον Κώστα Πολυχρονίου, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, φιλικό με το Ισραήλ στη Χαλκίδα, μες στο καταχείμωνο. Ούτε που θυμάμαι πόσο ήρθαμε. Αλλο (ματς), δεν νομίζω. Ενα ματς. Πολύ λίγο για όσο αναλογούσε στη μερίδα του. Εκ των υστέρων κοιτώντας, πάλι καλά που υπάρχει κι αυτό, το ένα. Είναι μια ελάχιστη επανόρθωση στην προφανή ανορθογραφία.

Ο Νίκος δεν πούλησε ποτέ κάτι που δεν ήταν. Πρόσφερε μονάχα τα αυθεντικά προϊόντα του. Τον χαρακτήρα, την αφοσίωση, την εξειδικευμένη ποιότητά του, την εγγύηση της σταθερότητας. Φυσικά, το τέλος καριέρας δεν είναι χάπι που θα το καταπιεί και θα το χωνέψει μονομιάς. Ηταν δεν ήταν 18-19, Καβαλιωτάκι απ' τη Νέα Καρβάλη με τους διάσημους κουραμπιέδες, όταν πρωτόπαιξε στη Β' Εθνική με τα χρώματα της Ξάνθης. Τον Οκτώβριο, θα' ναι 35. Μια ζωή. Η ζωή του.
Εκλεισε στην ΑΕΚ έντεκα χρόνια. Ακριβώς, τα έντεκα χρόνια δίχως πρωτάθλημα. Εντεκα χρόνια, στη ροή των οποίων «τα είδε όλα» από μέσα. Εγινε, θέλοντας και μη, σοφός. Δεν το έκανε θέμα. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, το φινάλε θα κατακαθίσει εντός. Προφανώς, επιθυμούσε τα έντεκα (χρόνια) να γίνουν δώδεκα. Προφανώς, επίσης, θα συμφιλιωθεί. Και τότε θα κάνει αυτό που έκανε σ' ολόκληρη τη διαδρομή. Δεν θα ρωτήσει τι έχει να παίρνει, θα ρωτήσει τι (άλλο) έχει να δώσει.

Στην ΑΕΚ, που δεν έχει φτάσει να διαθέτει περισσεύματα για αγορές τύπου Ριβάλντο ή Φλάβιο Κονσεϊσάο, αυτό που ο Κωστένογλου θα έχει να δώσει είναι η πολύτιμη υπηρεσία του δίπλα πιθανότατα στον Τόνι (Σαβέβσκι). Αν για τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό καλό είναι να βρίσκονται οι ανιχνευτές κι οι δάσκαλοι των πιτσιρικάδων..., για την ΑΕΚ οι ίδιοι δάσκαλοι είναι όρος ζωής και μακροημέρευσης.