Η Εθνική ομάδα και οι παγίδες της επόμενης μέρας (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Aυτό που συμβαίνει με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ή, πιο σωστά, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε αυτήν την ομάδα αγγίζει τα όρια του παραλογισμού. Η Εθνική είναι καλή μόνο όσο κερδίζει. Και όταν αυτό δεν συμβαίνει, τότε όλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν την αποτυχία μέσα από το οπαδικό πλέγμα.

Συνήθως κατηγορούν τον προπονητή γιατί δεν κάλεσε κάποιον ποδοσφαιριστή της δικής τους ομάδας ή γιατί παραμένει σταθερός στις επιλογές του και δεν καλεί στην ομάδα άλλους ποδοσφαιριστές από αυτούς που προτιμά ή, τέλος, γιατί δεν προχωρά στην ανανέωση της ομάδας. Η κριτική, μάλιστα, από τους περισσότερους γίνεται με έναν ιδιόμορφο τρόπο, καθώς αφού εκθειάζουν στην αρχή την περσινή επιτυχία στα γήπεδα της Πορτογαλίας, μετά προχωρούν με αβέβαια βήματα στην κριτική τους λες και φοβούνται ότι θα κατηγορηθούν για ανθέλληνες.

Η Εθνική ομάδα νομίζω ότι έπεσε σε μια παγίδα κατά τη συμμετοχή της στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Το βασικό επιχείρημα της συμμετοχής μας ανέφερε ότι έπρεπε ή θέλαμε να αποδείξουμε σε όλους ότι η περσινή μας επιτυχία δεν ήταν τυχαία. Ενα δεύτερο επιχείρημα είχε να κάνει με το παιχνίδι κόντρα στη Βραζιλία, η οποία είναι πρόκληση για κάθε ομάδα και κάθε ποδοσφαιριστή στον κόσμο, πόσο μάλλον που ένα παιχνίδι απέναντι σε μια πλήρη «σελεσάο» αποτελεί μια εξαιρετική δοκιμασία των αγωνιστικών δυνατοτήτων της κάθε ομάδας και του κάθε ποδοσφαιριστή.

Κατόπιν υπήρχε και μια σειρά άλλων επιχειρημάτων που αφορούσαν προσωπικές επιδιώξεις είτε του προπονητή είτε των παικτών είτε της ομοσπονδίας. Οταν γράφω ότι η Εθνική ομάδα παγιδεύτηκε με τη συμμετοχή της στο τουρνουά της Γερμανίας, εννοώ ότι η παγίδα ήταν η συμμετοχή με το συγκεκριμένο ρόστερ, με ποδοσφαιριστές που από πέρυσι δεν έχουν βρει ακόμα την ευκαιρία να ξεκουραστούν, μετά τον άθλο της Πορτογαλίας. Και σημειώστε ότι δεν πρόκειται για ποδοσφαιριστές που είναι συνηθισμένοι σε αυτή τη συχνότητα των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Η εικόνα της Εθνικής δεν ήταν καθόλου ευχάριστη, με ποδοσφαιριστές που μπορεί το πνεύμα τους να ήθελε, αλλά το κορμί τους τους πρόδωσε.
Κουρασμένοι, ασύνδετοι, χωρίς φαντασία και δύναμη, δεν μπόρεσαν να δώσουν περισσότερα από 20 λεπτά καλής απόδοσης στο πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού με τη Βραζιλία. Κι αυτή η αγωνιστική παρουσία έκανε κακό στην προσπάθειά μας να υπερασπιστούμε την επιτυχία της Πορτογαλίας, μια επιλογή που ήταν αχρείαστη. Πέραν τούτων, έχει κοστίσει και ψυχολογικά στην ομάδα, η οποία έκανε την τρίτη σερί ήττα και παράλληλα συμπλήρωσε τέσσερα ματς χωρίς να σκοράρει, γεγονός που κάτι μας δείχνει. Ισως, λέω, θα ήταν πολύ καλύτερο, πολύ αποδοτικότερο η Εθνική να πήγαινε στη Γερμανία με πολύ περισσότερα νέα πρόσωπα στη σύνθεσή της και την ίδια στιγμή να κάνει σαφές προς τα έξω ότι ήδη έχει ξεκινήσει η προσπάθεια προετοιμασίας της διάδοχης κατάστασης. Ετσι, θα απελευθερωνόταν από το βάρος της ευθύνης να υπερασπιστεί την επιτυχία της Πορτογαλίας, λες και μπορεί να αμφισβητηθεί μια τέτοια επιτυχία.

Οι άλλοι μπορεί να χαρακτηρίσουν «φωτοβολίδα» τη διάκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 και θα έχουν δίκιο όσο εμείς δεν κάνουμε τίποτα για να διασφαλίσουμε τη συνέχεια των καλών εμφανίσεων, δεν κάνουμε τίποτα για την προετοιμασία της επόμενης μέρας. Σε ό,τι αφορά στην ανανέωση του δυναμικού της ομάδας, οι όποιες κινήσεις δεν μπορεί να είναι ούτε τυχαίες ούτε αποσπασματικές.

Οι νέοι παίκτες για να γίνουν κοινωνοί της ομοιογένειας που υπήρξε χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας, θέλουν χρόνο. Και το ποιοι, πότε και πόσοι νέοι παίκτες θα ενταχθούν στην ομάδα είναι θέμα του προπονητή και του σχεδιασμού που έχει γίνει. Ο προπονητής, ο τρόπος που δουλεύει και η θητεία του είναι δεδομένα στοιχεία. Δεν αλλάζουν, τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί η προσπάθεια για την πρόκριση στο Μουντιάλ. Για το σχεδιασμό της επόμενης μέρας, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι υπάρχει.