Το δικαίωμα στο κλείσιμο του κύκλου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Eχετε δει κερί να λιώνει (να χάνει τη στερεότητα, το σχήμα του, εν τέλει να διαλύεται κακήν-κακώς) στη ζέστη του Δεκαπενταύγουστου; Ηταν η Εθνική, την Κυριακή στη θερμή Φρανκφούρτη. Ελλάδα-Ιαπωνία απείχαν, στο ανοικτό γήπεδο, όσο δρομείς ημιαντοχής από σπρίντερ. Οι Ελληνες, με τη νυσταγμένη προσωπικότητά τους. Δίχως καύσιμο, δίχως συγκέντρωση. Με αφυδατωμένη επιθυμία. Με παιγνίδι, ατάκτως ερριμμένο.

Οι ΙAπωνεσ, πάλι, με προφανή όρεξη. Με ακμαίο κίνητρο. Με οίστρο. Και με τις ολοφάνερες, επίσης, αδυναμίες τους. Ενα, γενικώς, κακό ματς. Για μας, ακόμη χειρότερο. Σ' εκείνους, τουλάχιστον, έμεινε το καλό αποτέλεσμα. Να (ή να μην) προκριθείς στους «4» του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών δεν σημαίνει δα κάτι φοβερό. Αλλά καλύτερα να το λες, αφού έχεις πάρει την πρόκριση. Οχι όταν την έχεις χάσει. Το ένα θα έδειχνε επίγνωση των αληθινών διαστάσεων του τουρνουά. Το άλλο ακούγεται σαν, εκ των υστέρων, πρόφαση.

Η Εθνικη δεν χρειάζεται τέτοιες, όταν η αιτία του άσχημου σερί κραυγάζει μπρος στα μάτια μας. Ξεκάθαρο ζήτημα αντοχών. Πάσης φύσεως αντοχών. Φυσικών, ψυχικών, νοητικών. Αίφνης, οι επιτυχημένοι μπήκαν στο μικροσκόπιο εξετάσεων. Κλήθηκαν να επιβεβαιώσουν όσα έχουν αποδείξει. Για κάποιον λόγο, η ήττα από την πρωταθλήτρια Ασίας είχε αναχθεί στη σφαίρα του αδιανόητου. Σε φάση και σε συνθήκες όπου, όπως λέει και το γερμανικό κλισέ στο οποίο ο Ρεχάγκελ προσέφυγε, «δεν μπορούμε να νικήσουμε ούτε γλάστρα». Οι ήρωες, απλώς, κλάταραν. Και λοιπόν; Να τους την πέσουμε, επειδή είναι γήινοι;

Η απαιτηση για τη νίκη, απέναντι στα κοντοπίθαρα της Μακρινής Ανατολής, έλαβε χαρακτήρα περίπου ηθικής υποχρέωσης. Ο ορισμός. Το μίνιμουμ. Εκεί που τους χρωστούσαμε, κι εξακολουθούμε να χρωστάμε στους Ελληνες διεθνείς, τώρα... πάμε να τους αρπάξουμε και το βόδι. Ωπα! Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, επιπλέον δεν υπάρχει κανείς λόγος εξωραϊσμού, η ελληνική ομάδα έκανε τη χειρότερη εμφάνιση από τις οκτώ της διοργάνωσης. Τελεία. Παρακάτω; Δεν έχει παρακάτω. Οι ποδοσφαιριστές, αυτός ο σκληρός πυρήνας της Εθνικής, θα πάνε να ξελαμπικάρουν με μερικά (όσα προλαβαίνουν) μπάνια, ο Καψής θα βαφτίσει το μωρό, στο ελάχιστο περιθώριο κενού χρόνου ο Καραγκούνης και ο Χαριστέας θα... νυμφευθούν. Κι οι ίδιοι, το φθινόπωρο, «όλο πάλι απ' την αρχή».

ΜαζΙ ξεκίνησαν απ' το μηδέν, μαζί έγιναν ομάδα κι έφτασαν ως το peak, μαζί δοξάστηκαν, μαζί θα απο-δοξαστούν, αν αυτό είναι που τους επιφυλάσσει ο ανηλεής νόμος της ακμής και της παρακμής. Εχουν το στοιχειώδες δικαίωμα, μαζί να (τους περιμένουμε και να δούμε πώς θα) κλείσουν τον κύκλο που άνοιξαν. Δεν βλάπτει να τους το αναγνωρίσουμε, επειδή επάνω τους (βρήκαμε και) επενδύσαμε δεν-ξέρω-τι. Επιστροφή στη ζεστή Κυριακή της Φρανκφούρτης. Το 1-0 προδίδει τη διττή αδυναμία της ομάδας, και στα ψηλά (όπου πλεονεκτούσε) να επιβληθεί και στα χαμηλά (όπου μειονεκτούσε) ν' ανταποκριθεί. Δεν ηττηθήκαμε «από ένα λάθος πίσω». Ηττηθήκαμε μόνο, 1-0, επειδή οι Ιάπωνες έδειξαν φοβία να μας κομματιάσουν. Να επενδύσουν, κυνικά, στα ελλείμματά μας. Και να εισπράξουν απ' τα πολλά λάθη, κι όχι πίσω μονάχα. Λάθη απογοήτευσης. Αποδιοργάνωσης.

Ο γιγαντιαΙοΣ Κυργιάκος, απέναντι στους Ιάπωνες, ήταν (Super)Man vs Boys. Αλλά σε αμυντική γραμμή δίχως Σεϊταρίδη (για πρώτη φορά από την άνοιξη του 2003 στο Μπέλφαστ), δίχως Καψή και Δέλλα, δίχως Γκούμα καν. Δίχως Ζαγοράκη, πιο μπροστά. Και το άδοξο ντεμπούτο του, παρά ταύτα ενδιαφέροντος, Ταβλαρίδη ήρθε ως ωφέλιμη υπενθύμιση ότι η ανανέωση δεν είναι όσο απλή (διαδικασία) τη φανταζόμαστε, στην απεραντολογία των καφενέδων.

Η φυσιολογικh εξέλιξη δεν ήταν το 1-0, θα ήταν (εφόσον οι Ιάπωνες διέθεταν το χάρισμα να συγκεκριμενοποιούν πράγματα) τα πολλά με τίποτα. Ομολογώ, άλλωστε προκύπτει απ' τις γραμμές παραπάνω, πως το φοβήθηκα.
Ιδiωσ στο β' μέρος, το πιο ανοικτό (έως χαλαρό ως προς τη συνοχή των γραμμών, δηλαδή... εντελώς ξεχαρβαλωμένο) ημίχρονο στην ιστορία της Εθνικής-Ρεχάγκελ. Με τρεις στράικερ ακροβολισμένους στην επίθεση, με τρεις επιθετικούς χαφ λίγο πιο πίσω και με τέσσερις οπισθοφύλακες εκ των οποίων οι δύο είναι... μέσοι, ένας Θεός ξέρει πώς (μας λυπήθηκε και) τη γλιτώσαμε.