Μια φορά κι έναν καιρό ο Οτο... (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Θέλω να σας πω ένα παραμύθι. Μια φορά και έναν καιρό, όταν δηλαδή ο Οτο Ρεχάγκελ ήρθε στην Ελλάδα, το πρώτο πράγμα που του πρότειναν από την ΕΠΟ ήταν να αναλάβει το σύνολο των Εθνικών ομάδων ως supervisor, με στόχο να δημιουργήσει κάτι που να μοιάζει με εθνική σχολή. Τον παρακάλεσαν επίσης να αναλάβει προσωπικά τη δημιουργία μιας ειδικής ακαδημίας προπονητών, όπως αυτή της Κολωνίας π.χ., όπου θα εκπαιδεύονται οι δάσκαλοι του γένους. Μιλάμε για μεγαλεία.

Εκείνο το καλοκαίρι του μακρινού 2002, ο Γερμανός άκουσε με πολλή προσοχή τα περί «γαλλικού μοντέλου» και «ειδικών σχολών» -θεωρίες που του ανέπτυξαν άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν ιδέα για το τι ακριβώς πραγματεύονται- και στη συνέχεια ζήτησε να μάθει πού προπονείται η Εθνική και πού αγωνίζεται. Οταν τελείωσαν οι φανφάρες και κατάλαβε τον ποδοσφαιρικό πρωτογονισμό της χώρας στην οποία βρέθηκε, τους εξήγησε ότι δεν έχει σκοπό να κάνει τίποτα απ' όλα αυτά και πως θα περιοριστεί στο να φτιάξει αυτό που μπορεί, δηλαδή μια ομάδα. Με βάση τα όσα είχαν υπάρξει στην Ελλάδα πριν τον ερχομό του Οθωνα, αυτό ήταν το πιο απαραίτητο και το πιο δύσκολο.

Ανέκδοτο
Αν ο Γερμανός ήταν απατεώνας, θα έκανε ακριβώς ό,τι του ζητούσαν. Θα ξεκινούσε τις συσκέψεις με τους περιφερειακούς και τους προπονητές των μικρών εθνικών, θα έφερνε πέντε κολλητούς του από τη Γερμανία να κάνουν σεμινάρια στους εκκολαπτόμενους νέους τεχνικούς και τον τουρισμό που θα έκαναν όλοι αυτοί στην Ελλάδα καλοκαιριάτικα θα τον βάφτιζε «Σχολή της Ρόδου ή της Κέρκυρας ή κάτι ανάλογο». Θα έλεγε επίσης ότι το οργανωτικό χάος που κληρονόμησε είναι τέτοιο ώστε αποτελέσματα θα έχουμε μόνο όταν αποδώσει ο εθνικός σχεδιασμός, ας πούμε κατά το 2010. Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα, αφού ο Γκαγκάτσης και οι συν αυτώ για κάτι τέτοια ζουν: θα υπερτόνιζαν κι αυτοί τον μακρόπνοο χαρακτήρα του προγράμματος και θα περνούσαν όλοι υπέροχα, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα χρόνια που η Εθνική ήταν το αγαπημένο ανέκδοτο των απανταχού κανιβαλιστών της.

Αρπαχτή
Δεν ξέρω γιατί ο Γερμανός δεν άρπαξε την ευκαιρία να κάνει την αρπαχτή της ζωής του. Πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ένας ώριμος άνθρωπος, ο οποίος έρχεται από μία χώρα, στην οποία όλοι είναι συνηθισμένοι να κάνουν τη δουλειά τους και όχι να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Αντί να κάνει ό,τι του ζητούσαν, δηλαδή να κοροϊδεύει την κοινωνία ότι τάχα μου κάτι σπουδαίο γίνεται, άρχισε να ψάχνει χαρακτήρες διψασμένους για διάκριση και παιδιά με ήθος. Το πρώτο που κατάλαβε έπειτα από δύο ταξίδια -ένα στη Ρωσία τον Δεκαπενταύγουστο κι ένα στη Φινλανδία- είναι ότι η Εθνική ήταν για πολλούς από τους ποδοσφαιριστές της κάτι σαν ευκαιρία για κοπάνα από τις ομάδες. Για να περιορίσει το κλίμα του ατελείωτου χαβαλέ, χρειάστηκε να διώξει κάνα δυο-τρία παιδάκια, ενεργώντας σαν γυμνασιάρχης. Μετά τις αποβολές και οι ζωηρότεροι σοβαρεύτηκαν.

Αλλαγή
Το επόμενο που κατάλαβε ο άνθρωπος ήταν ότι η χώρα αυτή είχε ανάγκη να δει μία ομάδα που να παλεύει. Ο Ρεχάγκελ διέγνωσε ότι η μαλθακότητα της Εθνικής οφειλόταν κατά βάση στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα: όταν τα ταξίδια στο εξωτερικό έχουν χαρακτήρα πενθήμερης εκδρομής, μαχητικότητα δεν υπάρχει. Κι έτσι πήρε το βούρδουλα και όλους εκείνους που πήγαιναν με την Εθνική για αναψυχή τούς κυνήγησε. Οι παράγοντες έμεναν σε άλλα ξενοδοχεία, οι γυναίκες κάθονταν σπίτι, οι δημοσιογράφοι πλησίαζαν μόνο κάποιες ώρες, οι παρατρεχάμενοι για να είναι με τους παίκτες έπρεπε να έχουν κάποια δουλειά: η αλλαγή του σκηνικού έφερε και την αλλαγή της ομάδας.

Συμπέρασμα
Οσοι ποδοσφαιριστές έζησαν από πρώτο χέρι αυτές τις αλλαγές, τις οποίες άλλωστε διεκδικούσαν ως καλοί επαγγελματίες, υποχρεώθηκαν να γίνουν και καλύτεροι. Η σοβαρότητα έφερε φιλοτιμία, η φιλοτιμία καλή απόδοση, η καλή απόδοση διακρίσεις. Η Εθνική προκρίθηκε για το Πανευρωπαϊκό από ένα δύσκολο όμιλο, πήγε στην Πορτογαλία, πέρασε διά πυρός και σιδήρου την πρώτη φάση και με την ανεμελιά και την τύχη της πρωτάρας έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Θα μπορούσε και να μη γίνει, απλά συμβαίνει τα παραμύθια να έχουν εντυπωσιακό φινάλε και τα κατάφερε. Το σημαντικό της ιστορίας είναι το συμπέρασμα: αυτή η ομάδα που δημιουργήθηκε από το τίποτα έκανε μια τρομερή διαδρομή, γιατί αυτός που ανέλαβε τις τύχες της είχε κάτι στο μυαλό του, κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο εύκολα ή δύσκολα το έκανε πράξη.

Νοοτροπία
Ενα μόνο πράγμα δεν μπορεί να αλλάξει ο Ρεχάγκελ: τη νοοτροπία του στερημένου Ελληνα, που ψάχνει αυτοεπιβεβαίωση πίσω από καθετί, ανάγοντας σε σημαντικό ακόμα και το πιο απλό πανηγύρι. Ο Γερμανός κάνει τη δουλειά του, δεν έχει κανένα απολύτως σκοπό να γίνει ο εθνικός ψυχαναλυτής μας. Ο δικός του στόχος μετά το Euro ήταν να παρουσιαστεί στα προκριματικά με μία ομάδα που θα πάλευε για να πάρει την πρόκριση για το Μουντιάλ: ποτέ δεν είπε ότι την έχει στο τσεπάκι. Ούτε και ποτέ του είπε ότι το Confederations Cup είναι τίποτα περισσότερο από ένα πανηγύρι: αυτοί που καιρό τώρα του την έχουν στημένη προσπαθούν να τον ρίξουν στην παγίδα να διαλύσει όσα με κόπο έκανε, χρεώνοντάς τον με λάθη -τάχα μου- φοβερά. Υποθέτω ότι ξανακάνοντας την Εθνική αυτό που ήταν, δηλαδή ένα κέντρο διερχομένων, από το οποίο κάθε κακομαθημένη ντίβα περνούσε για να κάνει το εφέ της, πολύς κόσμος θα νιώσει δικαιωμένος. Από τις επιτυχίες που δεν καταλαβαίνεις, είναι λογικό να προτιμάς αποτυχίες που μπορείς να προκαλείς!

Προσεχώς
Θα γράψω αρκετά για την Εθνική τις επόμενες μέρες. Απλά ήθελα σήμερα να σας θυμίσω πώς ξεκίνησε το παραμύθι, γιατί διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα όχι μόνο ξεχνούν, αλλά δεν έχουν μάθει και να θυμούνται...