Τα πάνω, τα κάτω, ο ρεαλισμός, η μετριοπάθεια (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τι (θα) χρειαζόταν αυτές τις ώρες η Εθνική για να... ησυχάσει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της «προσοχής» μας; Ενα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού! Ατυχώς, προχωρημένο Ιούνιο δεν γίνεται. Εστω, τότε, μία εισαγωγή επιπέδου Ριβάλντο. Αυτό, προχωρημένο Ιούνιο, γίνεται. Αλλά προς το παρόν αναμένεται.

Τι Eχει στην πράξη λοιπόν, αντί για ό,τι χρειάζεται, αυτές τις ώρες η Εθνική; Το ακριβώς αντίθετο. Ακόμη ένα ματς δοκιμασία. Απόψε, με τους Μεξικανούς. Ενα ματς, μην κρυβόμαστε, φόβου. Μη τυχόν πάθουμε αυτό που γλιτώσαμε με τους Ιάπωνες. Ο φόβος αποδεικνύεται ενίοτε χρήσιμος. Η αίσθηση του κινδύνου, στον αθλητισμό, συσπειρώνει.
ΞυπνAει δυνάμεις. Ελπίζω ότι τούτη η αίσθηση διακατέχει και προειδοποιεί τους αποκαμωμένους διεθνείς. Διότι το Μεξικό προσήλθε στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών με 13, αν είναι σωστό το μέτρημα στο ρόστερ, παίκτες κάτω των 25 ετών. Η Ελλάδα, στην ενδεκάδα σήμερα, ζήτημα είναι αν θα διαθέτει δυο-τρεις τέτοιους.

Ο υψηλΟΣ (πρωτ)αθλητισμός δεν έχει σταθερές και βεβαιότητες. Εχει εκάστοτε, μόνο, προϋποθέσεις και ζητούμενα. Μεταβλητές. Τα «πάνω» και τα «κάτω». Η Ελλάδα, ομολογουμένως άμαθη σ' αυτό το επίπεδο, δυσκολεύεται και τα ups να διαχειριστεί με ρεαλισμό και τα downs να αντιμετωπίσει με μετριοπάθεια.

Η Εκπληξη (ενώ όλοι, όταν σκεπτόμαστε καθαρά, ξέρουμε πως ενυπάρχει στο παιχνίδι, παρά ταύτα) είναι αποδεκτή, μονάχα άμα είναι ευχάριστη. Μας αρέσει, να την κάνουμε. Οχι, όμως, και να την υποστούμε. Συμβαίνει, ωστόσο. Στο διεθνές ποδόσφαιρο, η πρώτη ομάδα του 2004 (Euro) κάλλιστα μπορεί να 'ναι, μόλις έντεκα μήνες μετά, η τελευταία του 2005 (Confederations). Το σίγουρο, πάντοτε, είναι ότι εν τέλει το πράγμα κατακάθεται και η ισορροπία της φύσεως αποκαθίσταται.

Δεν Εχουμε παρά να εκπαιδευτούμε και να το κοντρολάρουμε. Η Ελλάδα σήμερα απειλείται να μπει στη λίστα των αρνητικών ρεκόρ του συγκεκριμένου θεσμού. Δίπλα στη Σαουδική Αραβία, τη Νέα Ζηλανδία, τον Καναδά. Και το... Μεξικό, που εν έτει 2005 για την ώρα κλέβει την παράσταση, ενώ το 2001 είχε φύγει από το τουρνουά με μηδέν (πόντους). Εδώ, το σημειώσαμε ήδη, δεν υπάρχουν ούτε σταθερές ούτε βεβαιότητες. Μόνον ικανές και αναγκαίες συνθήκες.

Το ΜεξικΟ απέναντι στους σταρ της Βραζιλίας, που παίζουν περίπου σαν να γυρίζουν... διαφημιστικό, έπαιξε ποδόσφαιρο. Συμπαγούς συνοχής, απόλυτης συγκέντρωσης, ακριβούς προσήλωσης. Αμύνθηκαν επιτυχώς (σε σημείο οι Βραζιλιάνοι να μη βρουν ποτέ το αντικλείδι και να διεισδύσουν) δίχως να συσσωρεύουν, ντε και καλά, πολυάριθμα κορμιά πίσω από την μπάλα.

ΞΟδεψαν το πέναλτι, αλλά δεν άφησαν το κεφάλι να χαμηλώσει. Επέμειναν να κοιτάζουν στα μάτια (τον αντίπαλο), όχι στο χορτάρι. Οσο κυλούσαν τα λεπτά, τόσο περισσότερο έμοιαζαν να ελέγχουν τα δρώμενα. Κτύπησαν και νίκησαν, η προσωποποίηση του κεφαλιού που κρατήθηκε ψηλά, με γκολ του παίκτη που είχε χάσει το πέναλτι.

Αν μπει κανείς σε fora του Διαδικτύου και διαβάσει (τρέχοντα) σχόλια για τους Μεξικανούς στη Γερμανία, είναι σαν να ξαναδιαβάζει (περσινά) σχόλια για τους Ελληνες στην Πορτογαλία. Το ίδιο πνεύμα. Ως και η ίδια, εκ μέρους των ειδικών αναλυτών, ορολογία! Οι κάθε φορά ικανές και αναγκαίες για την επιτυχία της μεσαίας ομάδας συνθήκες δεν αλλάζουν. Είναι κοινός τόπος.

Το ΜεξικΟ ευρίσκεται στη φάση (και στο momentum) των 20 συνεχόμενων παιχνιδιών, από πέρυσι τον Ιούλιο, δίχως ήττα. Το... ξέρουμε πώς είναι το σερί, το ζήσαμε πέρυσι με τα (δεκαπέντε δεν ήταν;) δικά μας έως το 0-4 του Απριλίου από την Ολλανδία στο Αϊντχόφεν. Μετά, Μάιο, ήρθε και το 0-1 από την Πολωνία. Τίποτα δεν πρόδιδε τι θα επακολουθούσε.
ΤΩρα, κουβαλάμε στην πλάτη το αθροιστικό 0-4 (που δεν αποκλείεται να γίνει, το βράδυ, ακόμη βαρύτερο φορτίο) του Confederations Cup. Πάλι, και εδώ, ουδείς είναι εις θέσιν να ξέρει τι θα επακολουθήσει (το φθινόπωρο). Πιθανότατα, όσο περισσότερο επικριθούν οι κλαταρισμένοι ήρωες κι όσο περισσότερο θυμώσουν γι' αυτό τόσο το... καλύτερο!