Η βρετανική αθλητική κουλτούρα (Sportday / Γιάννης Διακογιάννης)

KΑΠΟΙΟ βράδυ στο Λίβερπουλ, την παραμονή του δεύτερου τελικού του Σούπερ Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, ανάμεσα στους «κόκκινους» του λιμανιού και την Αντερλεχτ, ο καλός φίλος και συνάδελφος Αρσέν Βαγιάν της βελγικής RTB (γαλλόφωνης βελγικής τηλεόρασης) μου έλεγε: «Ολες οι αγγλικές ομάδες είναι προϊόντα αυτής της παραδοσιακής βρετανικής αθλητικής κουλτούρας, την οποία όλοι θαυμάζουμε και όλοι θέλουμε να την έχουμε κι εμείς. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Οι Βρετανοί είναι μοναδικοί σε αυτόν τον τομέα και η Λίβερπουλ βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας επειδή αυτή την παραδοσιακή κουλτούρα την εκπροσωπούν μερικοί ποδοσφαιριστές οι οποίοι είναι και προικισμένοι, αλλά και με την απαραίτητη προσωπικότητα που χρειάζεται για να φτάσεις πιο ψηλά. Αυτή η σκέψη του Βέλγου συναδέλφου θα 'λεγα ότι δίνει την πραγματική εικόνα των αγγλικών ομάδων, είτε αυτές είναι πλούσιες σε τίτλους είτε όχι.

Η ΠΡΟΣΦΑΤΗ απόφαση της UEFA να επιτρέψει στη Λίβερπουλ να μετάσχει και στη νέα αγωνιστική περίοδο του Τσάμπιονς Ληγκ, έγινε δεκτή με ιδιαίτερη χαρά, αν όχι ενθουσιασμό, απ' όλους τους φιλάθλους της Ευρώπης. Οι μόνοι που δεν χάρηκαν είναι φυσικά αυτοί της Εβερτον... Πρωταθλήτρια Ευρώπης για 5η φορά η Λίβερπουλ, αλλά είναι υποχρεωμένη να παίξει στην προκριματική φάση της διοργάνωσης και μάλιστα στον πρώτο γύρο! Ετσι θα βρεθεί αντιμέτωπη αρκετών ομάδων των οποίων ίσως να μη γνωρίζει την ύπαρξή τους, όπως η Λεβάντια Ταλίν της Εσθονίας, η Ζρίνσκι Μόσταρ από την Βοσνία/Ερζεγοβίνη ή πάλι η Σέριφ Τιρασπόλ της Μολδαβίας...

ΟΙ «REDS» του «Ανφιλντ» έχουν ένα από τα πλουσιότερα «παλμαρέ» στα ευρωπαϊκά γήπεδα, αφού έχουν συμμετάσχει σε 15 διοργανώσεις του «μεγάλου Κυπέλλου» της ηπείρου μας (η φετινή θα είναι η 16η), δίνοντας 115 αγώνες (65 νίκες, 27 ισοπαλίες, 23 ήττες και τέρματα 217-97). Το ότι η φετινή Λίβερπουλ δεν έχει την ποιότητα και την ακτινοβολία των ομάδων της περιόδου 1973-92 είναι βέβαιο. Ομως έχει χαρακτήρα, έχει μια ισορροπία και μια πίστη που γκρεμίζει βουνά. Αν δεν είχε αυτές τις αρετές, δεν θα μπορούσε να κάνει τη μεγάλη ανατροπή στον τελικό, όταν βρέθηκε να χάνει με 3-0 από τους Μιλανέζους.

ΠΟΛΛΑ άλλαξαν στη Λίβερπουλ στο ξεκίνημα της 10ετίας του '90, όταν μάλιστα αποκλείστηκε στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου UEFA από την Τζένοα, γνωρίζοντας δύο ήττες (0-2, 1-2). Παίκτες πήγαν στο «Ανφιλντ» αλλά και έφυγαν, αρκετοί μάλιστα ήταν αυτοί των οποίων η προσφορά υπήρξε ελαχιστότατη, όπως οι Ουόλτερς, Τόμας, Ρήντοκ, Κλαφ, Μάτιο, Χάρκνις, Κβάρμε, Τόμπσον, Χέγκεμ, Νταντή και άλλοι. Στην περίοδο 1993-94, η Λίβερπουλ τερμάτισε 8η στο πρωτάθλημα, με 32 βαθμούς λιγότερους από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ! Κάτι προσπάθησε να κάνει ο Ζεράρ Ουγιέ, ο οποίος μαζί με τον Ρόυ Εβανς ανέλαβαν την ομάδα την περίοδο 1998-99, αλλά και ο Γάλλος δεν απέφυγε μερικά ουσιώδη λάθη στις μεταγραφές με παίκτες που δεν είχαν τα φόντα να φορέσουν μια τόσο βαριά φανέλα (Βινιάλ, Κίπε, Πάρτριτζ, Ντιομέντ, Σιόλουντ, Βέγκαρντ, Σονγκ, Καμαρά κ.ά.).

Στα πEτρινα αυτά χρόνια, η Λίβερπουλ φάνηκε ισχυρή στην περίοδο 2000-01, όταν έδωσε μερικές χαρές στους φίλους της, κερδίζοντας τρία τρόπαια (Κύπελλο Αγγλίας, Κύπελλο UEFA και Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης), με πρωταγωνιστές τον Μάικλ Οουεν, τον Σάμυ Χύπια, τον Ντίτμαρ Χάμαν, τον Εμιλ Χέσκυ, τον Ρόμπυ Φάουλερ, τον γερο-Σκωτσέζο Γκάρυ ΜακΑλιστερ (37 ετών) και τον 21χρονο τότε Στήβεν Τζέραρντ, που υποσχόταν ένα λαμπρό μέλλον. Χρειάστηκε όμως από τότε να περάσουν τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να ξαναγίνει μεγάλη η Λίβερπουλ και να ξανακουστεί το περίφημο «Κοπ» σε όλη την Ευρώπη, τραγουδώντας το «You 'll never walk alone».