Το πιο δύσκολο στοίχημα (Sportday / Αντ.Καρπετόπουλος)

Σας έγραφα χθες ότι το θαύμα του Οτο Ρεχάγκελ είναι φτιαγμένο από τα ίδια συστατικά με τα οποία έκαναν τα θαύματά τους λίγο πολύ όλοι οι μικρομεσαίοι τα τελευταία χρόνια. Ολοκληρώνοντας το μίνι αφιέρωμα στην Εθνική του Οτο, καταθέτω ένα δικό μου λάθος: κι εγώ και όλοι όσοι παρακολούθησαν τη γέννηση του θαύματος της Εθνικής τα τελευταία τρία χρόνια, έπρεπε να τα είχαμε εξηγήσει όλα επαρκώς πέρυσι το καλοκαίρι. Μας παρέσυρε η δίνη της ευτυχίας και δεν κάναμε την ανατομία του θαύματος. Για την μπουρδολογία των τελευταίων ημερών φταίμε κι εμείς.
Η τύχη του Ρεχάγκελ, σε σύγκριση με άλλους ομοσπονδιακούς, άλλων χωρών, που ακολούθησαν την ίδια πρακτική χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να κερδίσουν τρόπαια, είναι ότι αυτός στηρίχθηκε σε ένα ομοιογενές γκρουπ. Το ότι αυτό το γκρουπ είχε ποιότητα το ξέραμε: η βάση του αποτελείται από παίκτες της ομάδας που έπαιξε στον τελικό του Πανευρωπαϊκού των Ελπίδων το 1998 και από παίκτες της ομάδας που προκρίθηκε στην τελική φάση του πρωταθλήματος Ελπίδων το 2001. Δεν συμβαίνει τίποτα τυχαία. Οι παίκτες που ο Ρεχάγκελ διάλεξε είχαν πείρα συμμετοχών στο Τσάμπιονς Λιγκ και αγωνίζονταν βασικά σε πρωταθλήματα του εξωτερικού. Στο γκρουπ δεν υπήρχαν πριμαντόνες και, αν ακούγονταν γκρίνιες, έφτανε να σηκώσει τον τόνο της φωνής του ο Ζαγοράκης και να κάτσουν όλοι ήσυχοι. Η ομόνοια, η σύμπνοια, το κοινό όραμα και η ομοιογένεια, που ήρθε ως συνέπεια πολλών αγώνων, έφεραν το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, που δεν ήταν η κατάκτηση του Εuro, αλλά η δημιουργία μιας σοβαρής ομάδας με ευδιάκριτες δυνατότητες. Εν ολίγοις, ο Γερμανός διέκρινε ποια παιδιά ήταν σοβαρά, είχαν διεθνή πείρα, είχαν μυαλό και προσωπικότητα και ήταν συνεργάσιμα. Διαλέγοντας τους καλύτερους φτιάχνεις κάτι καλό.

Μαγιά

Το κακό στην περίπτωση αυτή είναι ότι ο Ρεχάγκελ ήρθε στην Ελλάδα αργά. Αν αναλάμβανε την ομάδα το 2000, τα αποτελέσματα θα είχαν έρθει νωρίτερα. Ετσι, η επόμενη μέρα αυτής της ομάδας δεν είναι –δυστυχώς– η ωρίμανσή της, αφού στηρίχθηκε σε ώριμα παιδιά, γι' αυτό και έφτασε γρήγορα στη διάκριση: η επόμενη ημέρα είναι παραδόξως το τέλος της. Κάποια στιγμή θα χρειαστεί κάποιος να τη φτιάξει από την αρχή. Ή –για να ακριβολογώ– να φτιάξει μια καινούργια ομάδα, διατηρώντας από την τωρινή τη μαγιά και τη μαγκιά (της) και τίποτε άλλο. Αυτά ευτυχώς μπορούν να τα εγγυηθούν πολλοί από τους τωρινούς, που θα είναι και στην επόμενη ομάδα. Η προσωπικότητά τους θα μετρήσει καταλυτικά.

Απουσία

Μια εθνική ομάδα, αν δεν είναι η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Αγγλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ολλανδία, (δηλαδή ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας αληθινής σχολής), δεν ανανεώνεται επειδή ο ομοσπονδιακός βάζει έτσι απλά στην ενδεκάδα της κάποιους νεότερους στη θέση κάποιων παλαιότερων. Δείτε τι έπαθε η Γαλλία. Εχασε τον Ντεσαγί, τον Μπλαν και τον Ντεσάν και, μολονότι αυτοί αντικαταστάθηκαν από καλούς και νέους, η ομάδα δεν συνήλθε ακόμα. Οχι γιατί οι νεότεροι δεν είναι εξίσου καλοί, αλλά γιατί η απουσία των παλιών διέλυσε τους μηχανισμούς που η Γαλλία είχε. Το ίδιο λίγο πολύ συμβαίνει και με τους δικούς μας: στο Confederations Cup άκουγα κόσμο να απαιτεί να παίξουν ο Παπαδόπουλος και ο Γκέκας στη θέση του Βρύζα, που μεγάλωσε. Επαιξαν οι δύο νεότεροι και δεν έκαναν σουτ! Οχι γιατί απαραίτητα είναι χειρότεροι από τον φιλότιμο και μαχητή Βρύζα, αλλά γιατί ήταν εκτός κλίματος. Δεν είναι ο χρόνος της συμμετοχής αυτό που επιτρέπει σε έναν παίκτη να διακριθεί. Στον Γιαννακόπουλο και τον Τσιάρτα έφτασε ένα τέταρτο για να διαλύσουν την άμυνα των Τσέχων στον ημιτελικό του Euro. Αλλά αυτοί ήταν οργανικά ενταγμένοι στους μηχανισμούς και τους τρόπους της ομάδας και ήξεραν το μάθημα απ' έξω.

Κριτήρια

Μετά το κλείσιμο του κύκλου της πρωταθλήτριας χρειάζεται μια νέα ομάδα. Μια ομάδα με άλλους, δικούς της μηχανισμούς, δικούς της ήρωες, δική της φυσιογνωμία, δική της λογική. Αυτή τη νέα ομάδα –όταν και εφόσον χρειαστεί– δεν μπορεί να τη χτίσει ο Ρεχάγκελ και θα σας πω το γιατί. Ο Γερμανός εντόπισε εύκολα τους δικούς ΤΟΥ παίκτες βασιζόμενος σε κριτήρια που πλέον δεν ισχύουν. Οι μεγάλοι του ελληνικού πρωταθλήματος χρησιμοποιούν ολοένα και λιγότερους Ελληνες. Ο αριθμός των παικτών μας που πάνε στο εξωτερικό μειώνεται. Η νέα Εθνική θα πρέπει να προκύψει από το ελληνικό πρωτάθλημα και αυτό ο Ρεχάγκελ το αγνόησε.

Κίνδυνος

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά στην Ελλάδα κινδυνεύει να «καεί» η γενιά των ποδοσφαιριστών που είναι μεταξύ 25 και 28 χρόνων. Οι λίγοι με διεθνή πείρα είναι ήδη στην Εθνική. Οι εκτός Εθνικής που βρίσκονται σε αυτή την ηλικία είναι από μετεξεταστέοι μέχρι στάσιμοι. Ο Βάλλας δεν βρίσκει θέση στον Ολυμπιακό. Ο Κωνσταντινίδης έφυγε από τον ΠΑΟ. Ο Πατσατζόγλου είναι τραυματίας δύο χρόνια. Ο Φωτάκης, ο Αγρίτης, ο Ψωμάς, ο Μπάρκογλου και ο Χλωρός έφτιαξαν το μεγάλο Αιγάλεω, αλλά διεθνή πείρα δεν έχουν. Ο Σκοπελίτης τώρα μαθαίνει πώς είναι να παίζεις έξω. Ο Σαλπιγγίδης δεν μπόρεσε να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ. Στη δε τωρινή Ελπίδων ισχύουν τα ίδια και χειρότερα. Ο Σαμαράς είναι απλή εξαίρεση.

Συστατικά

Δεν ξεμείναμε από παίκτες, απλά άλλαξαν οι συνθήκες και οι μικροί παίρνουν λιγότερες ευκαιρίες στους μεγάλους συλλόγους. Στα τέσσερα χρόνια του Ρεχάγκελ οι διεθνείς της ομάδας ΤΟΥ ή έπαιζαν στο εξωτερικό ή έδιναν οκτώ έως δέκα ματς το χρόνο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με τους συλλόγους τους. Το στοίχημα του επόμενου ομοσπονδιακού είναι να φτιάξει μια Εθνική από παίκτες που δύσκολα θα αποκτήσουν τη διεθνή πείρα των τωρινών ηρώων. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να το κάνει. Ο Γερμανός αποκλείεται -όχι γιατί δεν είναι καλός μάστορας, αλλά γιατί τα υλικά που χρειάζεται δεν υπάρχουν. Ποιος θα αναλάβει τη δυσκολότερη αποστολή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν το ξέρω. Εχω μια ιδέα, αλλά δεν είναι της ώρας η συζήτηση…