Η μη-γιορτή και η μετάκληση Ροναλντίνιο (Sportday / Aλ.Σπυρόπουλος)

Πριν δύο εβδομάδες στη Λειψία, η επίκριση που (μεταξύ άλλων) αντιμετώπισαν οι Ελληνες διεθνείς ήταν ότι τους Βραζιλιάνους στο Confederations Cup τους έπαιξαν περισσότερο σαν... θαυμαστές (με τη σκέψη να τους πάρουν αυτόγραφα και φανέλες) παρά σαν αντίπαλοι (με τη διάθεση να μπουν μέσα και να τους πιουν το αίμα).
ΔΥο εβδομΑδεΣ μετά, στη χώρα ακριβώς αυτών των επικρίσεων, το μεν συντεταγμένο επαγγελματικό ποδόσφαιρο (η Λίγκα) φέρνει στην Ελλάδα για την κλήρωση του ελληνικού πρωταθλήματος -ενώ διαθέτουμε 23 Ελληνόπουλα που είναι πρωταθλητές Ευρώπης- τον... Ροναλντίνιο! Η δε ομοσπονδία-μητέρα σηκώνει τα χέρια, ανίκανη να οργανώσει (την 4η Ιουλίου) επετειακή, εφάμιλλη του περσινού επιτεύγματος, γιορτή.

Δεν Εχει σημερα και τόση σημασία αν εκείνη η επίκριση της Λειψίας ήταν εύστοχη ή άδικη. Ισως ισχύει πράγματι, για ορισμένους διεθνείς. Για άλλους, πάλι, μπορεί όχι. Ας δεχθούμε ότι ο «υπερβολικός σεβασμός», που είπε τότε ο Γιαννακόπουλος, αντανακλά ένα κάποιο μέσο όρο (συμπεριφοράς). Δεν έχει επίσης και τόση σημασία πόσο κοστίζει η έλευση Ροναλντίνιο. Λεφτά, από σπόνσορες, βρίσκονται. Εως κέρδος ενδέχεται να μείνει, με έξυπνους χειρισμούς, στο τέλος.
ΣημασΙα, τΩρα, έχει μονάχα το μήνυμα. Οτι στον ίδιο τον τόπο τους οι ήρωες του ποδοσφαίρου, ο Χαριστέας ή ο Νικοπολίδης ή ο Δέλλας, εκτιμάται ότι δεν διαθέτουν (ως πρωταγωνιστές σε εκδήλωση του ποδοσφαίρου) τη... λάμψη που θα κάλυπτε τους εργοδότες του ποδοσφαίρου! Γι' αυτό φέρνουμε τον Ροναλντίνιο. Και μετά, ανυποψίαστοι, αναρωτιόμαστε γιατί ο Κατσουράνης ή ο Καραγκούνης δεν τον κοίταξαν τον Ροναλντίνιο, αν όντως αυτό συνέβη, κατάματα!
Προ ετΩν, ξανά σε κλήρωση πρωταθλήματος, ο Βίκτωρας είχε φέρει στην Αθήνα τον Γιόχαν Κρόιφ (που έδωσε και μια πλακέτα στον, τότε διαπρέποντα στην Ολλανδία, Μαχλά). Ο Κρόιφ πληρώθηκε, ήρθε, είδε, διεκπεραίωσε τα προβλεπόμενα, απήλθε. Τι άφησε πίσω, σε ουσιαστικό όφελος; Ο,τι θ' αφήσει κι ο Ροναλντίνιο, τώρα. Δηλαδή, τίποτα. Πέρα από ορισμένες καλές φωτογραφίες για τις κοσμικές στήλες. Αυτές δεν είναι που, με τα τριακόσια χιλιάρικα, εξαγοράζουμε;
ΜιλΩνταΣ για τη σημασία του μηνύματος: Ο Ροναλντίνιο θα δώσει, επί πληρωμή, συνέντευξη στην TV. Θα 'χει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Ελληνες διεθνείς να δουν πώς θα τού συμπεριφερθεί, του ακριβού Ροναλντίνιο, ο (όποιος) παρουσιαστής. Γιατί σ' αυτούς πέρυσι, ή τους έβγαζαν... φάντη μπαστούνι κάνα «κατά λάθος» πατέρα για να γίνει τζόγος με την AGB, ή τους μόστραραν σε διπλανό παράθυρο, απροειδοποίητα, κάποιον τυχάρπαστο να πει, για χάρη του τζόγου, την παπαριά του.

Για την κοινωνΙα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, το EURO 2004 ήταν (είναι, γενικότερα, η τρέχουσα Εθνική) κάτι εντελώς ξένο. Ο,τι συμβαίνει, το αισθάνονται πολύ μακρινό απ' τα χωράφια τους. Το Ευρωπαϊκό πέρυσι (δεν ήταν καν εκεί, απλώς) το είδαν όπως είδαν π.χ., τον Μάιο, τη... Γιουροβίζιον. Το πολύ-πολύ, από περιέργεια! Ενα χρόνο μετά τη Λισσαβώνα, η μη-γιορτή και η μετάκληση Ροναλντίνιο εξηγούν κι αποκαλύπτουν τα πάντα.

Το επαγγελματικΟ ποδόσφαιρο αδυνατεί να διαχειριστεί (και να κερδίσει από) τους αστέρες του. Η δυσαρμονία με το «κοινό αίσθημα» (της εν δυνάμει πελατείας των ΠΑΕ) είναι καταφανής. Ο κόσμος θέλει τους Ελληνες ήρωες, κάνει σαν τρελός γι' αυτούς. Για τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, οι Ελληνες ήρωες δεν σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο. Οι οπαδοί των κλαμπ διψάνε για Νικολαΐδη και Ζαγοράκη και Μαχλά. Οι πιο ψαγμένοι θα ήθελαν να δουν έναν «Πορτογάλο», αύριο-μεθαύριο, πρόεδρο της ΕΠΟ.

Αντ' αυτΩν, βλέπουν στο τοπίο Ψωμιάδη και Μπέο και Γούμενο και πώς-τον-λένε-αυτόν-τον-καινούργιο-στον-ΟΦΗ και τους παραδοσιακούς βαρόνους βαρέων ή ελαφρών βαρών. Για τους οποίους, οι Ντέμηδες κι οι Ζαγοράκηδες κι οι Μαχλάδες είναι ενοχλητικοί, αν όχι απειλητικοί, κοντοπαντελονάδες που («δεν ξέρουν», αλλ') «ανακατεύονται εκεί που δεν τους σπέρνουν».