Ο Γεωργιάδης στο στόρι του Ηρακλή (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Eξήντα ένα παιχνίδια (σε 12 χρόνια) με την Εθνική, πάνω-κάτω άλλα τόσα (δεν θα 'ναι;) στα Κύπελλα Ευρώπης, καμιά τετρακοσαριά στην Α' Εθνική, πρωταθλητής Ευρώπης, ημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ, πρωταθλητής και κυπελλούχος με τον Παναθηναϊκό, κυπελλούχος με τον ΠΑΟΚ, πρωταθλητής και κυπελλούχος με τον Ολυμπιακό, κάπου ανάμεσα η εμπειρία της Πρέμιερσιπ με τη Νιουκάστλ.

Και (θα) παIζει ο Γιώργος Γεωργιάδης με αυτό το αξιοζήλευτο CV στον Ηρακλή; Μοιάζει με ζήτημα (α)συμμετρίας μεγεθών. Αλλά στην πραγματική ζωή δεν είναι. Πάει όπως με τον Ριβάλντο στον Ολυμπιακό ή με τον Πάουλο Σόουσα στον Παναθηναϊκό. Στην ακμή τους, αδιανόητο. Στο τελευταίο ή προτελευταίο συμβόλαιο της καριέρας τους, εφικτό. Συμβατό. Ο Γεωργιάδης προχθές, κατά πάσα βεβαιότητα, υπέγραψε το τελευταίο συμβόλαιο της πλούσιας καριέρας του.

Το γεγονOΣ, απομονωμένο από το περιβάλλον, δεν έχει ιδιαίτερη αξία. Απεναντίας, το ίδιο γεγονός, στο συσχετισμό με τις τρέχουσες προσδοκίες και με τα μυαλά που κυκλοφορούν στο συγκεκριμένο τοπίο, αποκτά την αληθινή σημασία του. Τον Μαχλά π.χ. η τον καιρό εκείνο περιρρέουσα τον «Γηραιό» ατμόσφαιρα τον συνέθλιψε. Τον καταβρόχθισε. Τότε, θυμίζω, η συζήτηση στο «κυανόλευκο» κομμάτι της Θεσσαλονίκης ήταν το... Τσάμπιονς Λιγκ.

ΤΩρα η εικΟνα δείχνει πολύ διαφορετική. Ο Ηρακλής στα μισά του πρωταθλήματος που πέρασε έζησε το εφιαλτικό καλωσόρισμα στη ζώνη του κινδύνου. Ο μπαμπούλας τον περίμενε με την ανεπιθύμητη αγκαλιά ορθάνοιχτη. Εκ των υστέρων κρίνοντας, ήταν... ό,τι πιο ωφέλιμο (του) συνέβη. Διότι προκάλεσε (από την εφεδρεία της ιστορίας του συλλόγου) την ενεργοποίηση, με όσα θετικά ακολούθησαν, του υπερπολύτιμου κοιτάσματος-Κωφίδης.

Ο ΚωφΙδηΣ είναι out-of-this-world. Εξω απ' τον κόσμο, έτσι όπως τον έχουμε μες στο μυαλό μας, του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Γι' αυτό και αμέσως (είναι τόσο χτυπητή η απόστασή του απ' αυτό τον κουρασμένο, δίχως όραμα και φαντασία κόσμο, που) προξενεί έντονη εντύπωση. Ο Κωφίδης είναι στον δικό του, πολύ πιο ωραίο, στον παίζουμε-μπάλα-για-να-γουστάρουμε, κόσμο. Δηλαδή, στην... κοσμάρα του! Διόλου παράξενο, λοιπόν, το ότι ταιριάζει στα χνώτα και μπορεί να συνεργάζεται με, φερ' ειπείν, τον (επίσης εξω-κοσμικό) Γιάννη Σαμαρά.

Το στορι του Ηρακλή, συνεπώς, γρήγορα έγινε στη μικρή κοινωνία της Α' Εθνικής talk-of-the-town. Ο Σάββας, που δεν μοιάζει με κανέναν όταν τον ακούς να μιλάει (ιδίως στα νέα παιδιά) για το ποδόσφαιρο, ο Σάββας, που δεν την είδε ποτέ «προπονητής καριέρας» κι αυτό είναι ευλογία για τον ίδιο, για τον «Γηραιό», για τους πιτσιρικάδες, ο Σάββας, που έφερε με απόλυτη αξιοπρέπεια το σκαρί απ' τη φουρτούνα πίσω στην ασφάλεια του λιμανιού. Ο Σάββας, που θα λειτουργήσει σαν στήριγμα κι εχέγγυο, όταν θα (έστω, εάν ποτέ) έρθει η στιγμή να δοκιμαστεί η οικονομική αντοχή του νέου αφεντικού.

Χουλησ. Τον υποδέχθηκαν στη Σαλονίκη με την απόλυτη επιφύλαξη. Ο μεσσιανισμός στην πόλη, ύστερα από τόσους και τόσους «μεσσίες», έχει πεθάνει. Πολύ καλά έκαναν κι ήταν κουμπωμένοι οι φίλοι του Ηρακλή. Πολύ καλό έκαναν με τούτη τη στάση και στον ίδιο τον καινούργιο ιδιοκτήτη. Λίγα πρόσμεναν. Ο,τι περισσότερο, θα 'ταν ή θα 'ναι μπόνους. Το δείγμα που αυτός είχε αφήσει, σαν κάρτα επισκεπτηρίου, απ' την προηγούμενη σεζόν (στη βαρύτατα δυσφημισμένη και πλήρως απαξιωμένη εταιρεία-Ακράτητος) ήταν ενδιαφέρον.

Εξωραϊσε θεαματικά το προφίλ της, δίχως κανέναν επικοινωνιακό θόρυβο. Μόνο με το έργο. Στην πράξη. Οπως και (έως) τώρα, στον Ηρακλή. Επεισε τον Κωφίδη (και τον ακούει), πρώτος πόντος. Συντήρησε τις δυνάμεις του ρόστερ απέναντι στον πειρασμό των «α λα Απόλλων Καλαμαριάς» πωλήσεων, δεύτερος πόντος. Το ενισχύει με έξυπνες και γρήγορες αγορές, τρίτος πόντος. Ξεκινάει, προφανώς, καλά. Συνεπής στα βασικά και στ' αυτονόητα.

Η ελπιδα είναι ότι υπάρχει πρόβλεψη και για τον καιρό που ενδεχομένως θα 'χουν τελειώσει τα λεφτά του ALPHA.