Χωρίς τα σκυλιά του πολέμου (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η «τεσσάρα» από τη Βραζιλία θα πικράνει πολύ τους Αργεντινούς. Αμφιβάλλω, όμως, αν θα τους δώσει τη δυνατότητα να καταλάβουν το πιο μεγάλο λάθος που έχουν κάνει. Τα τελευταία οκτώ –τουλάχιστον– χρόνια οι Αργεντινοί βρίσκονται σε λάθος δρόμο. Δεν προσπαθούν να φτιάξουν μια ομάδα, αλλά ψάχνουν με αγωνία τον διάδοχο του Ντιέγκο Μαραντόνα, τον Μεσσία που θα τους οδηγήσει στη γη της επαγγελίας.

Πού ήταν χθες το βράδυ ο Ντιέγκο, την ώρα που ο Αντριάνο, ο Ροναλντίνιο και ο Κακά διέλυαν τη σκόρπια άμυνα της Αργεντινής; Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είδε καν το ματς! Ηταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής των ιταλικών καλλιστείων (!) και, αν κρίνω από το μπούστο της νικήτριας, απέδειξε ότι έχει ωραίο γούστο.

Ανακάλυψη
Ο Ντιέγκο ξεπερνά τα προβλήματά του, αλλά η εθνική Αργεντινής είναι μάλλον αδύνατο να ξεπεράσει τον ίδιο. Σε αυτό ο Μαραντόνα και ο Πελέ μοιάζουν πολύ: και οι δύο με την αποχώρησή τους οδήγησαν τις ομάδες τους στη λανθασμένη έως και ματαιόδοξη προσπάθεια ανακάλυψης των διαδόχων τους! Η Βραζιλία μετά το «αντίο» του Πελέ συμπλήρωσε 24 ολόκληρα χρόνια χωρίς να παίξει σε τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου. Η Αργεντινή έφτασε τα 15 και συνεχίζει. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι Βραζιλιάνοι πήραν το Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994 επειδή δεν είχαν στις τάξεις τους κανένα «δεκάρι». Διαφορετικά θα το σύγκριναν με τον «βασιλιά», θα το έκαιγαν και μαζί του θα κατέστρεφαν και την εθνική ομάδα τους. Οπως το 1986 π.χ., όταν στον θαυμάσιο Ζίκο, τον «λευκό Πελέ», έπεσε το βάρος μιας ολόκληρης χώρας και αυτός, ανήμπορος να το σηκώσει, αστόχησε απέναντι στον Ζοέλ Μπατς, στέλνοντας τη Γαλλία στα ημιτελικά.

Μαραντονάκια
Το πρόβλημα των Αργεντινών είναι ακόμα πιο σύνθετο. Οι Βραζιλιάνοι έψαχναν για είκοσι πέντε χρόνια τον Πελέ (μέχρι να διαπιστώσουν ότι μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο και να νικήσεις και χωρίς έναν τέτοιου τύπου παίκτη), αλλά τουλάχιστον έβγαζαν ένα σωρό άλλους σπουδαίους ρολίστες. Οι Αργεντινοί ενδιαφέρονται απλώς να σπείρουν Μαραντονάκια και έχουν σταματήσει να βγάζουν όλους εκείνους τους εξαιρετικούς «χαμάληδες» που βοήθησαν τον Ντιέγκο να γίνει μεγάλος. Σήμερα οι Αργεντινοί έχουν πέντε, έξι Ντιεγκίτους. Ο Αϊμάρ, ο Σαβιόλα, ο Ρικέλμε, ο Βερόν, ο Τέβες, ο Ντελγάδο, ο Κρίστιαν Γκονζάλεζ, ακόμα και ο Μέξι, θα ήταν αναπληρωματικοί του «θεού» αν είχαν συνυπάρξει μαζί του, αφού άλλοι από αυτούς είναι οργανωτές και άλλοι δεύτεροι επιθετικοί –καλύπτουν δηλαδή θέσεις στις οποίες αυτός έπαιζε. Μόνο που δεν έχουν τη δυνατότητα να παίξουν όσο ελεύθερα εκείνος είχε το δικαίωμα να το κάνει, γιατί από τη «σελέστε» απουσιάζουν «τα σκυλιά του πολέμου», που έτρεχαν για το χατίρι του μεγάλου Pipe D’ Oro.

Κομάντος
Πάντοτε οι Αργεντινοί είχαν μεγάλους φαντεζί παίκτες, αλλά στον καιρό του Ντιέγκο χωρούσε στην ενδεκάδα της εθνικής τους μόνο ένας τέτοιος: η αυτού εξοχότητά του! Οι άλλες θέσεις ήταν καπαρωμένες από «φονιάδες» πολυτελείας, indios με παγωμένα βλέμματα. Θυμάμαι την Αργεντινή του 1986. Στον πάγκο καθόταν ο υπερπαίκτης Ντίαζ, ο δεινός σκόρερ Πασκούλι, ο εκτελεστής Μπάρμπας, ο δαντελένιος Κλαούντιο Μπόργκι, όλοι τους ταλέντα που έγραψαν ιστορία στη χώρα των γκαούτσος. Στο γήπεδο αντ' αυτών έπαιζαν οι κομάντος του Μπιλάρδο. Ο Μπουρουσάγκα, ο πιο μοντέρνος λάτιν αμυντικός χαφ των 80's, ήταν τουλάχιστον καλός μπαλαδόρος. Ο Ολαρτικοϊτσέα, ο Τζιούντι, ο Μπατίστα, ο Ρουτζέρι, ο Γκάρε σε κοιτούσαν και τους έδινες το πορτοφόλι. Τη δε ομάδα του τελικού του 1990 δεν θέλω να τη θυμάμαι: για να τους νικήσεις και να βγεις και ζωντανός από το γήπεδο χρειαζόταν να έχεις σύμμαχο κάποιον πονόψυχο θεό. Ο Μονζόν, ο Μπαζουάλντο, ο Καλντερόν έκαναν στον αγώνα με τη Βραζιλία στο β' γύρο εκείνου του Παγκόσμιου Κυπέλλου περισσότερα φάουλ από όσα η ομάδα της Αργεντινής στο φετινό Conederations Cup. Εκείνοι οι τύποι τον Κολοτσίνι δεν θα τον παίζανε: θα τον έβρισκαν πολύ light!

Ταυτότητα
Οι Αργεντινοί που έχασαν 4-1 από τη Βραζιλία με αυτόν τον ντροπιαστικό τρόπο έχουν πρόβλημα ταυτότητας: προσπαθούν να είναι κάτι άλλο από αυτό που πάντοτε ήταν! Στη Νάπολη, στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1990 με αντίπαλο την Ιταλία, από την επικαλαμίδα του Ρουτζέρι έπεσε ένα κομμάτι σίδερο! Ο σκληρός αυτός στόπερ, ένας από τους καλύτερους αμυντικούς όλων των εποχών, δεν το είχε βάλει εκεί για να γλιτώσει το πόδι του από τις κλοτσιές του Μπατζίνο και του Τότο Σκιλάτσι: το είχε βάλει γιατί με το καλάμι χτυπούσε σκληρότερα! Ο Ρουτζέρι τους μισούς από τους τωρινούς παίκτες της Αργεντινής θα τους είχε στείλει για κούρεμα. Γιατί αν συμπαίκτες του Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν η μικρή Λουλού και οι φιλενάδες της, η ιστορία του Παγκόσμιου Ποδοσφαίρου θα είχε γραφτεί διαφορετικά.

Διάδοχοι
Η Αργεντινή θα βρει τελικά κάποια στιγμή τον νέο Μαραντόνα: δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία γι' αυτό. Ομως πρέπει επειγόντως να ψάξει άλλους διάδοχους. Τον διάδοχο του Σιμεόνε, τον διάδοχο του Νέστορ Σενσίνι, τον διάδοχο του Μπράουν, τον διάδοχο του Σερεσουέλα. Για να μην το πάω πιο μακριά και θυμηθώ τον Πασαρέλα, τον Ταραντίνι, τον Χούσελμαν, τους παγκόσμιους πρωταθλητές του 1978, που τους έβλεπες και καταλάβαινες ότι θα νικήσουν γιατί το μάτι τους γυάλιζε. Ενώ το μάτι των τωρινών δεν μπορείς ούτε καν να το δεις: αν δεν βάλουν στέκα, το κρύβουν τα μαλάκια τους που πέφτουν στο πρόσωπο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν τα μαζεύουν με το χέρι, αλλά τα φυσάνε να πάνε στο πλάι, όπως οι γκόμενες…