Νύχτες Ιουνίου... μονής χρονιάς (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Πάμε πάλι, με το συμπάθιο, την άλφα-βήτα απ' την αρχή: Στο ποδόσφαιρο, εάν ο Α νικήσει τον Β με 1-0, κι ύστερα ο Β τον Γ με 2-0, τότε δεν σημαίνει πως, ντε και καλά, ο Α θα νικήσει τον Γ με 3-0.

Συνεπώς: Οσον ποδοσφαιρικό αναλφαβητισμό πρόδιδαν οι έως πριν δέκα μέρες προσεγγίσεις ότι... μόνον η Ελλάδα ηττήθηκε απ' τη Βραζιλία (ενώ το Μεξικό τη νίκησε και η Ιαπωνία της πήρε ισοπαλία, άρα δεν-ξέρω-τι)
Αλλον τόσο αναλφαβητισμό, στο απέναντι άκρο, προδίδουν τώρα οι εξισώσεις (πώς αντιμετωπίσαμε εμείς τη Βραζιλία και τι καταφέραμε, πώς η Αργεντινή, 3-0, 4-1, άρα... αλήθεια τι;)
Στο ποδΟσφαιρο, που δεν είναι απλά μαθηματικά, αλλά σύνθετο όσο η ίδια η ζωή, κυριαρχεί αυτό που οι Αγγλοι λένε on-the-day. Στην ημέρα. Τι συμβαίνει στην ημέρα. Την ημέρα της Λειψίας, λοιπόν, η Βραζιλία έπαιξε με ατόφια την καλή ενδεκάδα της, ενώ εναντίον Μεξικού και Ιαπωνίας έκανε ορισμένα πειράματα, τα οποία εν συνεχεία, εν όψει ημιτελικού και τελικού τα εγκατέλειψε.

ΕπΙσηΣ, την ημέρα της Λειψίας, η Βραζιλία έπαιζε με τη μηχανή σε ελεγχόμενες στροφές, ενώ στον ημιτελικό και στον τελικό οι κύλινδροι λειτουργούσαν σε άλλο τέμπο. Αλλο κίνητρο το μεν, άλλα τα δε. Τίποτα στην μπάλα, από μέρα σε μέρα κι από ματς σε ματς, δεν είναι ίδιο. Για ν' αντέχουν συγκρίσεις στις συμπεριφορές του σήμερα με το χθες ή με το αύριο.
Το Confederations Cup ήταν υπέροχο... για ό,τι όντως ήταν. Οχι κάτι περισσότερο, ή σημαντικότερο, από test event. Η δίωρη θερινή διασκέδαση σε νύχτες Ιουνίου μονής (κενής, δηλαδή, από μεγάλο ραντεβού) χρονιάς. Καταπληκτικά. Τελεία. Δεν υπάρχει παρακάτω. Του χρόνου είναι το real thing. Το αληθινό πράγμα. Το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και δεν έχει, εκείνο που θα συμβεί με τούτο δω, καμία μα καμία σχέση. Στα πλούσια σκορ, για παράδειγμα. Δεν πρόκειται, αν αυτό προσμένουμε, να επαναληφθούν!

Τι μΑθαμε απ' το Κύπελλο Συνομοσπονδιών; Οτι οι Βραζιλιάνοι είναι η πρώτη δύναμη (και οι, μακράν, top-showmen) της υφηλίου; Οτι στο Μουντιάλ θα ξεκινήσουν απ' την πολ-ποζίσιον; Οτι διαθέτουν άπειρες λύσεις παντού; Μα, μήπως... δεν τα ξέραμε; Δεν μάθαμε τίποτα. Απλώς, τους βλέπαμε «και περάσαμε όμορφα», που λέει και το μαθητικό τραγουδάκι (στις επιστροφές απ' τις σχολικές εκδρομές). Κι αυτό είναι, εν τέλει, το μείζον. Το ποδόσφαιρο δεν έχει νόημα ύπαρξης, αν ο κόσμος δεν περνάει όμορφα μ' αυτό.

Του χρΟνου, στο real thing, θα υπεισέλθουν στο παιχνίδι άλλα. Πρώτον, η ισορροπία. Το πιο αβέβαιο και εύθραυστο πράγμα. Οι μικρές λεπτομέρειες (ποιος έχει μια μέρα ξεκούρασης λιγότερη, ποιος έπαιξε μια παραπανίσια παράταση) που ενίοτε κάνουν on-the-day τις μεγάλες διαφορές. Οπωσδήποτε, η πίεση. Κανείς (Ροναλντίνιο ή Κακά ή Αντριάνο) δεν κερδίζει τρόπαια μονάχος. Μονάχος, μπορεί να 'χει φαν-κλαμπ ή να πουλάει φανέλες ή να γεμίζει DVD με highlights. Τα τρόπαια προϋποθέτουν ισορροπία.

ΙδΙωΣ για τη Βραζιλία, σπανίως το ζητούμενο είναι η ποιότητα. Αυτή θεωρείται πάντοτε, εκ των προτέρων, δεδομένη. Μ' αυτούς, μονίμως το στοίχημα του προπονητή είναι η μπαλάντζα. Η διαχείριση. Το κτίσιμο πίσω, ώστε να δημιουργούν ελεύθερα οι μπροστά. Ειδάλλως, μονάχοι οι μπροστά το μόνο που μπορούν να χτίσουν είναι χάρτινους ανεμόμυλους στην άμμο. Εδώ, ο πεπειραμένος Παρέιρα μοιάζει να κρατάει στιβαρά το τιμόνι.

Η απΟδειξη είναι ο Εμερσον. Που για τον Καπέλο, παλαιότερα στη Ρόμα και εν συνεχεία στη Γιούβε, σημαίνει καίριος μοχλός ανάπτυξης. Ο χαφ που συνδέει τις γραμμές και μεταφέρει την μπάλα από πίσω μπρος. Ο ίδιος Εμερσον, για τον Παρέιρα είναι απλώς ο νεροκουβαλητής του Ροναλντίνιο και του Κακά. Σχεδόν... απαγορεύεται να επιτεθεί, ενώ συνάμα είναι πρωτίστως υποχρεωμένος να βοηθάει τους δύο σέντερ-μπακ και να καλύπτει τον πλάγιο (κυρίως τον δεξιό) οπισθοφύλακα στις προωθήσεις.

ΑφοΥ τον έχει ψήσει (ο προπονητής) και δέχεται να το κάνει (ο παίκτης), μαγκιά! Το καπέλο μας και για την προσωπικότητα του ενός και για το πνεύμα αυτοθυσίας του άλλου. Ισχύει και για τον Ζε Ρομπέρτο, αριστερό χαφ-εξτρέμ που μόνον επιτίθεται (στην Μπάγερν), αλλά στην Εθνική συμφωνεί να παίζει το ρόλο του δεύτερου πίβοτ, της αμετακίνητης κολόνας πίσω απ' τους λαμπερούς αστέρες στη μεσαία γραμμή. Ο Παρέιρα έπραξε πανέξυπνα όταν ανακοίνωσε πως, όπως και να κυλήσει το Μουντιάλ, δεν θα συνεχίσει μετά στη «σελεσάο». Αυτό θ' αποφορτίσει. Δεν θα μπορούν οι επικριτές να τού πουν «σήκω και φύγε», διότι... ούτως ή άλλως θα φύγει. Και θα 'ναι με δική του επιλογή.

ΠαρΑ ταΥτα, ο Παρέιρα το τέρας-πίεση δεν γίνεται να το προσπεράσει, μόνο να το αντιμετωπίσει. Είναι αναπόσπαστο -και αυτονόητο- μέρος του προγράμματος. Ο Τοστάο κι ο Ριβελίνο κι ο Σόκρατες που θα πουν τους επόμενους μήνες, ως συνήθως, τα δικά τους. Ο Ρονάλντο που θα επιστρέψει, κι εκεί θα δούμε ποιος (αυτός ή ο Αντριάνο) θα πάρει τη φανέλα με το «9». Ως κι ο Ριβάλντο που, από καιρού εις καιρόν, πετάει (κι αναμένεται όσο πλησιάζει η Γερμανία να πολλαπλασιάσει) τις αδέσποτες στον αέρα.

ΦυσικΑ και με την πίεση στην ατζέντα, η Βραζιλία δεν είναι λιγότερο φαβορί. Ο Παρέιρα σ' αυτά τα παιγνίδια στο Confederations Cup έδειξε ότι θα ξεκινήσει σεβόμενος τα γούστα του κοινού και την παράδοση της χώρας. Αλλά, συγχρόνως, έστειλε το μήνυμα ότι δεν θα διστάσει μόλις αντιληφθεί επικίνδυνη ανισορροπία, να επανορθώσει αμέσως. Μ' έναν Ρενάτο, π.χ., αντί ενός Κακά. Αρέσει δεν αρέσει.