Εδώ είναι το ταξίδι (Sportday / Αντ.Καρπετόπουλος)

Οι Γιαπωνέζοι λένε ότι ήρωας δεν είναι όποιος κάνει έναν σκληρό αγώνα κι ανεβαίνει στην κορυφή. Ηρωας λένε πως είναι αυτός που αφού ανεβεί στην κορυφή,
στη συνέχεια γκρεμοτσακίζεται και κατορθώνει να ξανανέβει! Γιατί μόνο όταν γνωρίσεις το σοκ της πτώσης και αντέξεις να ξαναβγείς μπροστά, έχεις βρει μέσα σου τα αποθέματα των δυνάμεων που σε κάνουν να διαφέρεις. Ο Δημήτρης

Ελευθερόπουλος άντεξε…

Νοέμβριος ήταν, αν θυμάμαι καλά, που τον έβλεπα στην τηλεόραση σε ένα ματς της Μεσίνα με την Ουντινέζε να κατεβάζει τα ρολά, όπως συνέβαινε παλιά στον Ολυμπιακό σε κάτι απίστευτα παιχνίδια, στα οποία η άμυνά του έπαιζε λες και ήθελε να τον εκθέσει. Γελούσα με τις υπερβολές του Ιταλού σπίκερ, ο οποίος υποστήριζε ότι ο Ελληνας τερματοφύλακας έβαλε την μπέρτα του Σούπερμαν και πετάει. Αν δεν τον ξέρεις τον Ελευθερόπουλο, μπορεί και να σε ξεγελάσει και να νομίζεις ότι πραγματικά σεληνιάζεται και μεταμορφώνεται. Στην πραγματικότητα ο τερματοφύλακας απλώς είχε βρει τον εαυτό του, αλλά ο τηλεσχολιαστής είχε χάσει επεισόδια.

Συμβόλαιο

Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, τίποτα άλλο δεν μου κάνει εντύπωση. Ούτε το συμβόλαιο που υπέγραψε με τη Μίλαν ούτε ότι είχε τρεις τουλάχιστον προτάσεις ακόμα. Οι εσωστρεφείς άνθρωποι ελέγχουν το σίριαλ της ζωής τους απόλυτα. Προσποιούνται ότι αυτό δεν συμβαίνει, σε ψήνουν ότι τάχα μου η ζωή τους είναι σκληρή και δύσκολη, σε παραμυθιάζουν πως κανένας δεν τους καταλαβαίνει και αυτάρεσκα, με το μαζοχισμό της ευαισθησίας τους, πρωταγωνιστούν στο σίριαλ της ζωής τους. Το γράφουν μόνοι τους, το σκηνοθετούν μόνοι τους και το πάνε όπου θέλουν: μπορεί να το κάνουν θρίλερ, κωμωδία, ραδιουργία, δράμα, ό,τι γουστάρουν. Από αυτούς εξαρτάται και από κανέναν άλλον.

Λόγος

Μη βιαστεί κανένας να αποδώσει στον Ελευθερόπουλο χαρακτηρισμούς, για τους οποίους μπορεί να εκτεθεί. Τον κρίναμε λάθος στα κάτω του, δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον αποθεώσουμε στα πάνω του: για την ακρίβεια δεν μας πέφτει λόγος. Η ταινία που γυρίζει ο Ελέ, χρόνια τώρα, με αποκλειστικό πρωταγωνιστή τον ίδιο, είναι δική του. Δυσνόητη καμιά φορά, περιπετειώδης κάποια άλλη, αγχώδης ίσως, όταν τα γεγονότα επαναλαμβάνονται, αλλά δική του. Σινεμά του δημιουργού με όλα τα χαρακτηριστικά του είδους. Ακρότητες και παύσεις, δυσκολίες και εκρήξεις, εικόνες και λόγια. Αλλά κυρίως αλήθειες. Αυτό είναι ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος: ένα παιδί που δεν έμαθε να κρύβεται πίσω από φτιασιδωμένα ψέματα. Αν το είχε μάθει, θα έκανε και άλλου είδους καριέρα, γιατί όπως όλοι οι ικανοί στα ψέματα άνθρωποι, θα είχε και περισσότερους φίλους.

Μόνος του

Κανείς άλλος ποτέ δεν έκανε ένα τόσο θεαματικό come back στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η Μίλαν κουράστηκε για να τον αποκτήσει, όσο πέρυσι αυτός κουράστηκε να βρει ομάδα. Κάποιες λεπτομέρειες δεν θα τις ομολογήσει ποτέ του, γι' αυτό σας τις λέω εγώ. Είχε συμφωνήσει με την Τζένοα, αλλά στο Μιλάνο τον ήθελαν. Και για να τον ελευθερώσουν από την ηθική δέσμευση που είχε με τους Γενοβέζους, τους έδωσαν δανεικό τον Κριστιάν Αμπιάτι για όσο διάστημα θα έχουν τον Ελληνα. Ο οποίος, σημειωτέον, αρνήθηκε να υπογράψει τριετές συμβόλαιο, όπως οι Ιταλοί ήθελαν, και ζήτησε συμβόλαιο μόνο ενός χρόνου σε μια εποχή που με την οικονομική ανασφάλεια που επικρατεί στο ποδόσφαιρο, αυτό θεωρείται τρέλα. «Κανένας δεν ζητάει από τη Μίλαν μια τόσο μικρή εξασφάλιση. Ολοι διεκδικούν παραπάνω χρόνια από αυτά που τους προτείνουμε», έλεγε χθες ο Μπράιντα στο ιταλικό ραδιόφωνο και προσπαθώντας να εξηγήσει τα ανεξήγητα πρόσθεσε ότι «πιθανότατα ο Ελληνας έχει τόση εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του ώστε πιστεύει ότι του χρόνου θα πάρει ένα καλύτερο συμβόλαιο». Λάθος, δεν είναι θέμα χρημάτων, είναι θέμα χαρακτήρα, αλλά ο Μπράιντα δικαιούται να μην το ξέρει.

Ελευθερία

Την ελευθερία του θέλει ο Ελευθερόπουλος. Το δικαίωμα να πει σε ένα χρόνο «χάρηκα για τη γνωριμία και χαίρεται». Αυτό είναι που τον απασχολεί πλέον κι όχι τα χρήματα, ακριβώς γιατί όλα δεν έχουν τιμή. Δεν τον έσωσαν πέρυσι οι χαμηλές αποδοχές του, η ψυχή του τον έσωσε. Αλλος θα τα είχε παρατήσει, θα γυρνούσε στην Ελλάδα για να κάνει την πλάκα του, θα καταριόταν τον κόσμο που δεν τον κατάλαβε και την κοινωνία που τον αδίκησε. Ο Ελευθερόπουλος πιάστηκε από την καθαρότητα της ψυχής του, εκεί βρήκε τη δύναμη που (νομίζαμε ότι) του έλειψε. Ξέρετε τι εκτίμησε η Μίλαν; Οχι μόνο τα προσόντα του, τα οποία μόνο τυφλός δεν τα βλέπει, αλλά αυτό που στην Ελλάδα είχε γίνει πρόβλημα: τον χαρακτήρα που έβγαλε μέσα στη χρονιά. Την γκρίνια του γιατί ήθελε να παίζει. Τα καλά του λόγια για τους συμπαίκτες του. Την ευκολία με την οποία έγινε βασικός και ξανακάθισε στον πάγκο. Και κυρίως την τιμιότητά του: στα τελευταία ματς της χρονιάς, όταν η Μεσίνα είχε σωθεί και είχε αρχίσει τα δώρα σε όσους κινδύνευαν, ο Ελέ έπαιζε για την αξιοπρέπειά του. Στην Μπρέσια, για να κερδίσει η γηπεδούχος, τον έκαναν αλλαγή κι αυτό από μια μεγάλη ομάδα, όπως η Μίλαν, δεν ήταν δυνατόν να περάσει απαρατήρητο. Γιατί καλούς τερματοφύλακες μπορεί να βρεις. Οι αληθινοί άνθρωποι είναι σπάνιοι.

Ταξίδι

Μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Ούτε άλλαξε ούτε, τάχα μου, ωρίμασε ούτε δικαιώθηκε ούτε αναγνωρίστηκε η αξία του. Ο ίδιος είναι κι εδώ είναι το ταξίδι! Η Μίλαν για μας ακούγεται κάτι ασύλληπτα σπουδαίο, για τον ίδιο είναι ο επόμενος σταθμός της περιπέτειας. Το έργο έχει πολλά επεισόδια ακόμα και είμαστε απλώς στο κεφάλαιο που το παλικαράκι έγινε ήρωας. Μην αμφιβάλλετε ότι άμα βαρεθεί τη μονοτονία της επιτυχίας, δεν θα διστάσει να τα διαλύσει όλα για να ξαναρχίσει από την αρχή. Κι όποιος αντέξει…