Η απόλαυση της ανάγνωσης (...των μεταγραφών) (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Πεθαίνω, όταν έχω χρόνο, να διαβάζω... μεταγραφές στις τρεις ιταλικές (αθλητικές) εφημερίδες «Γκατζέτα ντέλο Σπορτ», «Κοριέρε ντέλο Σπορτ», «Τούτοσπορτ».

Πέρα απ' τις αγοραπωλησίες των μεγάλων κλαμπ. Περισσότερο, τα ψιλά. Για τα οποία εργάζονται εξειδικευμένοι στο ρεπορτάζ του mercato δημοσιογράφοι. Από τα κείμενά τους παρελαύνουν, καθημερινά, εκατοντάδες ονόματα (παικτών) για δεκάδες ομάδες.

Ξένοι που έρχονται (στην Ιταλία). Ιταλοί που ενδιαφέρουν συλλόγους έξω απ' τη χώρα. Ιταλοί και εν Ιταλία ξένοι που μετακινούνται εντός των συνόρων. Αέναο παιχνίδι. Αγορές, πωλήσεις, δανεισμοί, συνιδιοκτησίες. Συνδυασμοί (σεναρίων) επί συνδυασμών.

Από τα δέκα, είναι ζήτημα να γίνει το ένα. Τα άλλα εννέα τα παίρνει το αεράκι του καλοκαιριού. Πιο πολλά είναι τα όσα γίνονται δίχως, νωρίτερα, να έχει γραφτεί αράδα (π.χ. Ελευθερόπουλος και Μίλαν). Δεν υπάρχει, παρά ταύτα, πρόβλημα!
Προέχει η απόλαυση της ανάγνωσης, όχι απαραιτήτως η επιβεβαίωση. Είναι το καθιερωμένο, κοινά αποδεκτό ως αυτονόητο, θερινό παιχνίδι τους. Κι οι Ισπανοί είναι καλοί σ' αυτό, με τις τέσσερις (δύο μαδριλένικες και δύο καταλανικές) αθλητικές εφημερίδες. Ακόμα και οι Πορτογάλοι, με τις τρεις τέτοιες. Κι εμείς, σιγά-σιγά, μπαίνουμε σε... καλό δρόμο. Αλλά σαν τους Ιταλούς, κανείς.

Τα πάντα ξεκινούν από την δεν-υπάρχει-κάτι-που-να-μη-γίνεται (στις μεταγραφές) κουλτούρα τους. Διόλου ανεξήγητο το πώς ετούτη έχει εδραιωθεί. Αρκεί, μονάχα, να σκεφτεί κανείς ότι τα τελευταία 50-60 χρόνια είδαν στο πρωτάθλημά τους σχεδόν... όλους. Τους σούπερ σταρ της υφηλίου, όπου κι αν (πριν) έπαιζαν.

Είναι το αγαπημένο θερινό παιχνίδι τους και συμμετέχουν, με το να μιλάνε, άπαντες. Οχι μόνον οι ατζέντηδες. Αλλά κι οι μεγαλοπρόεδροι, οι τεχνικοί διευθυντές, οι προπονητές, οι παίκτες. Ξέρουν να το ευχαριστιούνται, ίσως πιο πολύ κι απ' την ίδια την αγωνιστική περίοδο.

Ολ' αυτά τα χρόνια που ασκώ το... χόμπι μου, να διαβάζω ιστορίες για μεταγραφές, δεν θυμάμαι να 'χω δει διαμαρτυρίες κι επίσημες ανακοινώσεις συλλόγων. Το σκεπτόμουν τις προάλλες, όταν «εξανέστη» (αν δεν απατώμαι, με έναν απ' τους εκπροσώπους του Πλετίκοσα) η ΑΕΚ. Κι ανέβασε στο σάιτ κανονικό ξεχεστήριο.

Την Παρασκευή, πήρε σειρά ο συνήθης ύποπτος Ολυμπιακός. Ανακοίνωση για τις «ανεύθυνες διαδόσεις που μοναδικό στόχο έχουν να προκαλέσουν σύγχυση» κ.λπ. Να δεχθώ ότι είναι διαδόσεις, να δεχθώ ότι είναι ανεύθυνες, άντε και να δεχθώ ότι προκαλούν σύγχυση. Αλλά ότι «μοναδικός στόχος» είναι αυτός δεν γίνεται εύκολα πιστευτό.

Οτι, δηλαδή, με το που ξυπνάει ο άλλος το πρωί, αφού ανοίξει το (ένα) μάτι και πιει καφέ για ν' ανοίξει και το... δεύτερο, αρχίζει και σκέπτεται: πώς θα προκαλέσω, σήμερα, σύγχυση «στις τάξεις των φίλων» του Ολυμπιακού;

Μπορεί να σκεφτεί, ο δημοσιογράφος, πώς θα 'χω το (σωστό) όνομα πρώτος. Οπότε ρίχνει όσα περισσότερα μπορεί, για να αυξήσει τις πιθανότητες να πέσει μέσα στο ένα. Μπορεί να σκεφτεί, ο εκδότης, πώς θα πωλήσω φύλλα. Οπότε μαστορεύει τους τίτλους, τις φωτογραφίες, τα... υπονοούμενα. Μπορεί το αποτέλεσμα στο τέλος να είναι, πράγματι, η σύγχυση. Αλλά ότι ευθύς εξαρχής αυτός είναι ο στόχος, ας μην... πανικοβάλλονται, όχι.

Η ΑΕΚ, πάλι, προφανώς ενοχλήθηκε επειδή η ιστορία του τερματοφύλακα της είχε γίνει στενός κορσές και λογάριαζε ότι, ενδεχομένως, το κοινό θα αποπροσανατολιζόταν. Και εδώ, ψυχραιμία! Ο κόσμος, ακόμη κι όσοι δίνουν το ευρώ για ν' αγοράσουν το φύλλο, δεν εξυπακούεται πως... πιστεύουν τυφλά ό,τι διαβάζουν.

Πως το δένουν κόμπο κι ύστερα θα ζητήσουν, άμα δεν γίνει, τα ρέστα. Πολλοί περιορίζονται στην απόλαυση της ανάγνωσης. Η ΑΕΚ, π.χ., αυτό το καλοκαίρι, συνδέθηκε με τον επαναπατρισμό σχεδόν... όλων των Ελλήνων. Ελευθερόπουλος, Φύσσας, Καραγκούνης, Βρύζας, Δέλλας, Ζαγοράκης. Με τον Μπασινά. Με τον Γκούμα. Με τον Ολισαντέμπε! Υπάρχει νουνεχής άνθρωπος να θεωρεί πως ο αντίκτυπος, στον αναγνώστη, ήταν σοβαρός;

Δεν έχω πολλές αμφιβολίες ότι, αν η ηγετική ομάδα μιας εφημερίδας (που... όλα τα ξέρει) αναλάμβανε να «τρέξει» μια ΠΑΕ, θα την ξεχαρβάλωνε σε χρόνο-ρεκόρ. Επίσης, δεν έχω πολλές αμφιβολίες ότι ισχύει και το αντίστροφο. Οτι, δηλαδή, άμα δώσεις μια εφημερίδα να την «τρέξουν» αυτοί που την εγκαλούν για ανευθυνότητα και διδάσκουν μαθήματα υπευθυνότητας, θα την κλείσουν σε χρόνο-ρεκόρ.

Ο καθένας, λοιπόν, τη δουλειά του. Και, καθώς οι μεταγραφές δεν τελειώνουν... πριν από τις 26 Αυγούστου, απ' το να μαλώνουμε σαν κοκόρια, ας συμβιώσουμε κι ας (προσπαθήσουμε να) το απολαύσουμε. Με τον ιταλικό τρόπο! Δεν είναι τρομερό. Εν τέλει, η πελατεία είναι κοινή. Και τις ΠΑΕ και τις εφημερίδες τις κρίνει (και τις εκτιμά ή τις φτύνει) ο ίδιος κριτής, ο κόσμος.